رنگ مو قرمز صورتی

رنگ مو قرمز صورتی : شهرت پیدا نکرد : به اندازه لحن های هیجان انگیز یا قیافه های تاثیرگذار او به یادگار مانده است. اما آیا چنین چیز جزئی وارد تصورات خوانندگان آن صحنه وحشی و شگفت انگیز می شود؟ آیا ذهن تا آنجا که می تواند جشن ها را رد نمی کند؟ آیا به برازندگی انجام آن اهمیت می دهد؟ اما با بازیگری و قضاوت در مورد بازیگری، همه این موارد غیرضروری به اهمیتی تبدیل می شوند که به علاقه اصلی نمایش آسیب می رساند.

رنگ مو : ارواح و پریان را نمی توان بازنمایی کرد، حتی نمی توان آنها را نقاشی کرد، فقط می توان آنها را باور کرد. اما تدارک منظره مفصل و مضطرب، که تجمل گرایی عصر اقتضا می کند، در این موارد اثری کاملاً خلاف آنچه مورد نظر است، دارد. چیزی که در کمدی یا نمایشنامه های زندگی آشنا، به زندگی تقلیدی بسیار می افزاید، در نمایشنامه هایی که برای استعدادهای برتر جذاب است.

رنگ مو قرمز صورتی

رنگ مو قرمز صورتی : اما اینکه یک جادوگر را با لباس عروسی‌اش به حضورمان بیاورند، با روحیه‌هایش درباره‌اش، که هیچ‌کس جز خودش و صدها تماشاگر مورد علاقه جلوی پرده قرار است ببینند، آن‌چنان چیزهای باورنکردنی نفرت‌انگیزی را شامل می‌شود که همه ما احترام به نویسنده نمی تواند مانع از این شود که چنین تلاش های بی رحمانه ای برای حواس در بالاترین درجه کودکانه و ناکارآمد درک کنیم.

به طور مثبت توهمی را که برای کمک به آن معرفی شده است، از بین می برد. یک سالن یا اتاق پذیرایی، – کتابخانه ای که به باغ باز می شود، – باغی با طاقچه ای در آن، – یک خیابان یا میدان کاونت گاردن، به اندازه کافی در یک صحنه خوب عمل می کند. ما راضی هستیم که به اندازه ای که می خواهد به آن اعتبار بدهیم. یا بهتر است بگوییم، ما کمی در مورد آن فکر می کنیم.

ما خود را آنجا تصور نمی کنیم، اما به راحتی تقلید از اشیاء آشنا را می پذیریم. اما به کمک درختان و غارهای نقاشی شده که می دانیم نقاشی شده اند فکر کنیم تا ذهن خود را به پروسپرو و ​​جزیره او و سلول تنهایش منتقل کنیم.[۹] یا به کمک [۱۱۷]کمانچه ای که به طرز ماهرانه ای در فواصل صحبت کردن به داخل پرتاب می شود تا باورمان کند که صداهای فراطبیعی را می شنویم که جزیره پر از آن بود.

مدرس اورری در های مارکت نیز می تواند امیدوار باشد، با عینک موسیقی خود که هوشمندانه دور از دید قرار گرفته است. میلتون فکر می‌کند که در پشت دستگاهش، ما را باور کند که واقعاً صدای کره‌های کریستالی را می‌شنویم که صدای آن زنگ را می‌شنوند، میلتون فکر می‌کند، زمان به عقب برمی گشت و عصر طلا را می آورد، و غرور خالدار به زودی بیمار می شود و می میرد.

رنگ مو قرمز صورتی : و گناه جذامی از قالب زمینی آب می شود. آری خود جهنم خواهد گذشت و عمارت های غم انگیزش را به روزگار بسپار. نمایش باغ عدن، با اولین والدین ما در آن، غیرممکن تر از جزیره طلسم شده، با اولین ساکنان جالب و بی گناهش نیست. موضوع مناظر ارتباط تنگاتنگی با لباس‌هایی دارد که روی صحنه ما بسیار نگران کننده هستند. یادم می آید آخرین باری که مکبث را بازی می کرد.

اختلافی را که در تغییر لباسش احساس کردم – جابجایی و جابجایی دوباره، مانند یک کشیش رومیشی در مراسم عشای ربانی. تجمل بهسازی صحنه و اهمیت چشم مردم این را می طلبد. ردای تاجگذاری پادشاه اسکاتلند تقریباً مشابه لباسی بود که پادشاه ما هنگام رفتن به مجلس می پوشد – بسیار پر و دست و پا گیر و با ارمنی به راه افتاد.

و مروارید و اگر چیزها باید نشان داده شوند، من نمی بینم که در این مورد چه چیزی را ایراد بگیرم. اما در خواندن، ما از چه لباسی آگاه هستیم؟ ممکن است برخی از تصاویر تیره از سلطنت – تاج و عصا در مقابل چشمان ما شناور باشد، اما چه کسی باید مد آن را توصیف کند؟ آیا ما در چشم ذهن خود می بینیم.

که وب یا هر ردای ساز دیگری می تواند الگوی آن باشد؟ این نتیجه اجتناب ناپذیر تقلید از همه چیز است، برای طبیعی کردن همه چیز. در حالی که خواندن یک تراژدی یک انتزاع خوب است. آنقدر ظواهر بیرونی را به ما نشان می‌دهد که به ما این احساس را می‌دهد که در میان گوشت و خون هستیم.

در حالی که بخش بزرگ‌تر و بهتری از تخیل ما بر روی افکار و ماشین‌های درونی شخصیت به کار می‌رود. اما در بازیگری، مناظر، لباس، حقیرترین چیزها، ما را فرا می خواند تا در مورد طبیعی بودن آنها قضاوت کنیم. شاید تشبیه بدی نباشد اگر لذتی را که از دیدن یکی از این نمایشنامه‌های خوب می‌بریم، در مقایسه با آن لذت آرامی که در خواندن آن می‌یابیم.

به احساسات متفاوتی که یک منتقد و یک مرد دارند تشبیه کنیم. که نقد کننده نیست، شعر خوبی می خواند. عادت انتقادی نفرین شده، – کسی که برای قضاوت و بیان فراخوانده می شود، باید آن را کاملاً متفاوت از عادت قبلی کند. با دیدن این نمایشنامه ها به عنوان قاضی تحت تاثیر قرار می گیریم. وقتی هملت دو عکس شوهر اول و دوم گرترود را با هم مقایسه می کند.

رنگ مو قرمز صورتی : چه کسی می خواهد این عکس ها را ببیند؟ اما در بازیگری، یک مینیاتور باید کنار گذاشته شود. که می دانیم این تصویر نیست، بلکه فقط نشان می دهد که یک مینیاتور چقدر ظریف است. این نشان دادن همه چیز، همه چیز را یکسان می کند: ترفندها، تعظیم و بداخلاقی ها را مهم می کند.[۱۱۹] خانم اس. هرگز با چیزی بیشتر از این که میهمانان را در صحنه ضیافت در مکبث اخراج می کند.