رنگ مو قرمز نارنجی

رنگ مو قرمز نارنجی : به همان اندازه برای ما موجودی در وجودمان می آفریند. ما را ساکن دنیایی می کند که دنیای آشنا برای آن آشوب است. جهان مشترکی را که ما بخش‌ها و درک‌کننده‌های آن هستیم بازتولید می‌کند، و فیلم آشنایی را که شگفتی وجودمان را از ما پنهان می‌کند، از دید درونی ما پاک می‌کند. ما را وادار می کند آنچه را که درک می کنیم احساس کنیم و آنچه را که می دانیم تصور کنیم.

رنگ مو : و بخش‌های آگاه طبیعت ما چه از نزدیک شدن و چه از خروج آن ناپیوسته است. اگر این تأثیر در خلوص و نیروی اولیه خود پایدار باشد، نمی توان عظمت نتایج را پیش بینی کرد. اما هنگامی که آهنگسازی آغاز می شود، الهام از قبل رو به افول است، و باشکوه ترین شعری که تا به حال به جهان منتقل شده است، احتمالاً سایه ضعیفی از تصورات اولیه شاعر است.

رنگ مو قرمز نارنجی

رنگ مو قرمز نارنجی : یک مرد نمی تواند بگوید من شعر خواهم سرود. بزرگترین شاعر حتی نمی تواند آن را بگوید. زیرا ذهن در آفرینش مانند ذغال محو شده ای است که برخی از تأثیرات نامرئی، مانند باد بی ثبات، آن را به روشنایی گذرا بیدار می کند. این قدرت از درون سرچشمه می‌گیرد، مانند رنگ گلی که با رشد آن کمرنگ و تغییر می‌کند.

من به بزرگ ترین شاعران امروزی متوسل می شوم، آیا این اشتباه نیست که بگوییم بهترین بخش های شعر با تلاش و مطالعه تولید شده است. زحمت و تأخیر توصیه شده توسط منتقدان را می توان به درستی به معنای مشاهده دقیق لحظات الهام گرفته و پیوند مصنوعی فضاها تفسیر کرد.[۱۵۷] بین پیشنهادات آنها از طریق بافت عبارات متعارف؛ ضرورتی که تنها توسط محدودیت خود قوه شعری تحمیل شده است.

زیرا میلتون بهشت ​​گمشده را به عنوان یک کل تصور کرد قبل از اینکه آن را در بخش هایی اجرا کند. ما همچنین اختیارات او را داریم که الهه «آواز بدون برنامه» را به او «دیکته» کرده است. و بگذارید این پاسخی باشد به کسانی که ادعا می کنند پنجاه و شش خوانش مختلف از خط اول اورلاندو فوریوسو . تصنیف هایی که به این ترتیب تولید می شوند برای شعر همان چیزی است که موزاییک برای نقاشی است.

این غریزه و شهود قوه شعری هنوز در هنرهای پلاستیکی و تصویری قابل مشاهده است. یک مجسمه یا تصویر بزرگ در دوران کودکی در شکم مادر تحت قدرت هنرمند رشد می کند. و خود ذهنی که دست‌ها را در شکل‌گیری هدایت می‌کند، قادر به محاسبه منشأ، درجه‌بندی‌ها، یا رسانه‌های فرآیند نیست. شعر ثبت بهترین و شادترین لحظات شادترین و بهترین ذهن هاست.

رنگ مو قرمز نارنجی : ما از بازدیدهای ناپایدار فکر و احساسی که گاهی با مکان یا شخص مرتبط است، گاهی به تنهایی ذهن خودمان، و همیشه ناخواسته به وجود می‌آیند و ناخواسته می‌روند، اما فراتر از هر بیانی بلند و لذت‌بخش هستند، آگاه هستیم: به‌طوری که حتی در میل و حسرت آن را ترک می‌کنند. ، نمی تواند جز لذت وجود داشته باشد که در ماهیت شیء خود مشارکت می کند.

این مانند نفوذ متقابل یک طبیعت پیشگو از طریق طبیعت ماست. اما رد پایش مانند باد بر فراز دریاست که آرامشی که می آید آن را محو می کند و تنها آثارش مانند روی شن های چروکیده ای که آن را هموار می کند، باقی می ماند. این شرایط و شرایط مربوط به وجود، عمدتاً توسط کسانی که حساس ترین و بزرگ ترین آنها هستند، تجربه می شوند.

و وضعیت ذهنی تولید شده توسط آنها در حال جنگ با هر خواسته پست است. شور و شوق فضیلت، عشق، میهن پرستی و دوستی اساساً با چنین احساساتی پیوند خورده است. و تا زمانی که آنها باقی می مانند، خود همان چیزی است که هست، یک اتم برای جهان. شاعران نه تنها به‌عنوان ارواح تصفیه‌شده‌ترین سازمان‌ها در معرض این تجربیات هستند.

بلکه می‌توانند همه آنچه را که ترکیب می‌کنند با رنگ‌های ناپایدار این دنیای اثیری رنگ آمیزی کنند. یک کلمه، یک صفت در بازنمایی یک صحنه یا یک شور، وتر مسحور را لمس می کند و در کسانی که تا به حال این احساسات را تجربه کرده اند، خواب، سرما، تصویر مدفون گذشته را دوباره زنده می کند. بنابراین، شعر هر آنچه را که در جهان بهترین و زیباترین است.

رنگ مو قرمز نارنجی : جاودانه می سازد. جلوه‌های ناپدید شده‌ای را که بر هم‌زبان‌های زندگی سایه افکنده‌اند، دستگیر می‌کند، و پوشاندن آن‌ها، یا به زبان یا شکل، آن‌ها را در میان انسان‌ها می‌فرستد و خبر شیرین شادی خویشاوندی را برای کسانی که خواهرانشان با آنها می‌مانند می‌دهد، زیرا دریچه‌ای وجود ندارد. بیان از غارهای روح که در جهان اشیاء ساکن هستند.

شعر دیدارهای الوهیت را در انسان از زوال می رهاند. شعر همه چیز را به زیبایی تبدیل می کند. زیبایی آنچه را که زیباتر است می‌افزاید و زیبایی را به آنچه بد شکل‌تر است می‌افزاید. با شادی و وحشت، اندوه و لذت، ابدیت و تغییر ازدواج می کند. همه چیزهای آشتی ناپذیر را زیر یوغ سبک خود به اتحاد می سپارد. همه چیزهایی را که لمس می‌کند تغییر می‌دهد.

و هر شکلی که در تابش حضورش حرکت می‌کند با همدردی شگفت‌انگیز به تجسمی از روحی که نفس می‌کشد تغییر می‌کند: کیمیاگری مخفی آن به طلای قابل شرب تبدیل می‌شود، آب‌های سمی که از مرگ در زندگی جاری می‌شوند. پرده ی آشنایی را از سر می برد[۱۵۹] جهان را آشکار می کند و زیبایی برهنه و خفته را که روح اشکال آن است، آشکار می کند.

رنگ مو قرمز نارنجی : همه چیز همان گونه که درک می شود وجود دارد. حداقل در رابطه با دریافت کننده. “ذهن جای خودش است و از خود می تواند بهشتی از جهنم، جهنمی از بهشت ​​را بسازد.” اما شعر، نفرینی را که ما را در معرض تصادف تأثیرات پیرامونی قرار می دهد، شکست می دهد. و چه پرده ی شکل خود را بگشاید، چه پرده ی تاریک زندگی را از جلوی صحنه ی اشیا کنار بزند.