رنگ مو قهوه ای هایلایت

رنگ مو قهوه ای هایلایت : و پاک ترین ایمان با ناراحتی سوگند خورده، و آبروی طلاکاری شده شرم آور نابجا، و فضیلت دوشیزه بی ادبانه کوبید، و کمال حق به ناحق رسوا شد، و قدرت با لنگیدن نوسان ناتوان، و هنری که زبان به دست اقتدار بسته شد.

رنگ مو : در چهره او حالا از زن چه می ماند؟ جای گمشده اش پر از آخرین عذاب خوردن طمع است. او زندگی می کند تا طرد و منفور شود، مثل یک چیز ترسناک فراموش شده یکی یکی او به رهگذران سلام می کند، کورکورانه زمزمه می کند. هیچ یک اکنون به صدایی توجه می کند که یک بار التماس نکرده بود آن صدقه ها بیهوده ساعت برای او فرا رسیده است.

رنگ مو قهوه ای هایلایت

رنگ مو قهوه ای هایلایت : و اکنون لعنت به ندرت امکان پذیر است اینجا روی زمین؛ در جهنم منتظر اوست خداوند! طرد شدن از آخرین مسافر که بعد از نیمه شب یک خیابان تاریک را تسخیر می کند! اکنون آخرین ننگ شرم بر پیشانی اش داغ است. پل آه ها نوشته توماس هود (صفحه ۵۹ را ببینید ) یک بدشانسی دیگر خسته از نفس، عجولانه مهم، رفته به مرگش! او را با مهربانی بلند کن، او را با احتیاط بلند کنید؛ مد خیلی باریک بود.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

جوان، و بسیار منصف! به لباسش نگاه کن چسبیده مانند سیمان; در حالی که موج دائما از لباسش می چکد فوراً او را بلند کن، دوست داشتن نه تنفر. او را با تمسخر لمس نکنید. با غم به او فکر کن، با ملایمت و انسانیت؛ نه از لکه های او – تمام آنچه از او باقی مانده است اکنون زنانه خالص است. هیچ بررسی عمیقی نکنید.

به شورش او عجولانه و بی تکلف: تمام بی شرمی گذشته، مرگ بر او مانده است فقط قشنگه با این حال، برای تمام لغزش های او، یکی از خانواده حوا – آن لب های بیچاره اش را پاک کن تراوش خیلی آرام بندکشی هایش را حلقه کنید از شانه فرار کرد، گیلاس های قهوه ای رنگش. در حالی که تعجب حدس می زند خانه اش کجا بود.

پدرش کی بود؟ مادرش کی بود؟ آیا او یک خواهر داشت؟ آیا او یک برادر داشت؟ یا عزیزتر بود هنوز، و یک نزدیک تر با این حال، از همه؟ افسوس! برای نادر بودن از خیریه مسیحی زیر آفتاب! ای تاسف آور بود نزدیک یک شهر کامل، خانه او نداشت. خواهرانه، برادرانه، پدرانه، مادرانه، احساسات تغییر کرده بود. عشق، با شواهد سخت، پرتاب از برجستگی آن; حتی مشیت خدا به نظر بیگانه. جایی که لامپ ها می لرزند.

تا اینجای رودخانه، با نور زیاد از پنجره و کابینت، از حیاط تا زیرزمین، با تعجب ایستاده بود بی خانه در شب باد تاریک اسفند باعث لرزش و لرزش شد. اما نه طاق تاریک، یا رودخانه سیاه روان: دیوانه از تاریخ زندگی، از راز مرگ خوشحالم پرتاب شدن سریع- هر جا، هر جا جدا از دنیا! او با جسارت فرو رفت، مهم نیست چقدر سرد رودخانه مواج جاری بود. از مرز آن، – تصویرش کن، بهش فکر کن.

مرد منحل! در آن بنوشید، از آن بنوشید سپس، اگر می توانید! او را با مهربانی بلند کن، او را با احتیاط بلند کنید؛ مد خیلی باریک بود، جوان، و بسیار منصف! اندام هایش را یخ زده خیلی سفت کن، محترمانه، مهربانانه، آنها را صاف و ترکیب کنید. و چشمانش را ببند، اینقدر کورکورانه خیره شده! وحشتناک خیره شده از طریق ناخالصی گل آلود، مثل زمانی که با جسارت آخرین نگاه ناامیدانه در آینده ثابت شد.

غم انگیز نابود می شود، توسط، ضد انسانی سرد، جنون سوزان، به استراحت او -دستهایش را با فروتنی رد کنید گویی که احمقانه دعا می کند، بالای سینه اش! مالک ضعف او، رفتار شیطانی او، و با فروتنی رفتن گناهان او برای نجات دهنده اش! کتاب چهارم خارج از اعماق اعتراض روح انسان در برابر بی عدالتی و چاره جویی.

سرود مردم نوشته ابنزر الیوت (یکی از رهبران جنبش چارتیست در انگلستان معروف به “شاعر مردم” و توسط دشمنان او به عنوان “قافیه قانون ذرت”) چه زمانی مردم را نجات خواهی داد؟ ای خدای مهربان! چه زمانی؟ نه پادشاهان و اربابان، بلکه ملت ها! نه تاج و تخت، بلکه مردان! گلهای دل تو هستند.

خدایا! نگذار آنها مانند علف های هرز دور نشوند! میراث آنها یک روز بدون آفتاب! خدا نگهدار مردم! آیا جنایت برای همیشه جنایت به ارمغان می آورد، کمک به قدرت هنوز هم قوی؟ آیا اراده توست، ای پدر! آن مرد باید برای اشتباه زحمت بکشد؟ “نه!” کوه هایت را بگو “نه!” آسمان تو؛ “خورشید ابری انسان به روشنی طلوع خواهد کرد.

و آهنگ ها به جای آه شنیده شود.» خدا نگهدار مردم! چه زمانی مردم را نجات خواهی داد؟ ای خدای مهربان! چه زمانی؟ مردم، پروردگارا! مردم! نه تاج و تخت، بلکه مردان! خدا نگهدار مردم! مال تو هستند. فرزندانت، چون فرشتگانت زیبا هستند. آنها را از اسارت و ناامیدی نجات دهید! خدا نگهدار مردم!

رنگ مو قهوه ای هایلایت : یک سرود توسط گیلبرت کی چسترتون (مقاله نویس و شاعر انگلیسی، متولد ۱۸۷۴) ای خدای زمین و قربانگاه تعظیم کن و فریاد ما را بشنو، حاکمان زمینی ما لنگ می زنند، مردم ما رانده می شوند و می میرند. دیوارهای طلا ما را دفن می کنند، شمشیرهای تحقیر تقسیم می کنند، رعد و برقت را از ما مگیر اما غرور را از ما بگیر از تمام آنچه وحشت می آموزد.

از دروغ های زبان و قلم، از تمام سخنرانی های آسان آن مردان بی رحم را راحت می کند، از بیع و فحاشی از افتخار و شمشیر، از خواب و از لعنت، ما را رهایی بخش، پروردگار خوب. در یک بند زنده گره بزنید کشیش و شاهزاده و جنایتکار، تمام زندگیمان را به هم ببندیم، ما را بزن و همه ما را نجات بده. در خشم و شادی شعله ور از ایمان، و آزاد، یک ملت زنده را بلند کنید.

رنگ مو قهوه ای هایلایت : یک شمشیر به تو راه جهان نوشته ویلیام شکسپیر (یکی از مجموعه غزل هایی که نمایشنامه نویس انگلیسی، ۱۵۶۴-۱۶۱۶، باطن روح خود را در آن صدا می کند) خسته از همه اینها، برای مرگ آرام گریه می کنم – چنان که می بینم بیابان گدای متولد شده است، و محتاج هیچ چیز در شادی کم نمی شود.