رنگ مو مش خاکستری

رنگ مو مش خاکستری : اگرچه بیمار و سردفتر هنوز در حال انجام برخی از تشریفات پایانی بودند. اما در حال حاضر سردفتر شروع به خواندن ابزاری کرد که آماده کرده بود.

رنگ مو : من از آن می ترسیدم. این دلیلی است که او آن را به من واگذار کرد، میلاترایز بیچاره . “اما آیا تصور می کردید، خانم، که او فقط سه هزار دلار داشت؟” او بین هق هق و ناله گفت: “آه! سه هزار – آه! میشی دوکور، “این خیلی کم نیست. سه هزار! در پاریس، جایی که برادرم زندگی می کند، پانزده هزار فرانک است. آه! میشی دوکور. من هرگز نیمی از آن را حدس نمی زدم، میشی دوکور، به شما می گویم.

رنگ مو مش خاکستری

رنگ مو مش خاکستری : با این واقعیت واقعی با عصبانیت در محل.” در این زمان او دست از کار کشیده بود و او با صدای بلند گفت: “خب، مادام برویار، واقعیت آشکار این است که او – همانطور که ممکن است بگویید – فقیر بود.” او به سرعت از دستمال خیس شده اش نگاه کرد، دستانش را در بغلش انداخت و در میان اشک هایش به کامیل خیره شد و گفت: “افسوس! برای من کم است.

او آنقدر خوب بود که نمی توانست ثروتمند باشد. چشمانش پر ایستاده بود. کامیل از حالت خمیده‌اش شروع کرد و دوباره شروع به فعالیت کردند. اما همانطور که گفتم روابط آنها یک بار دیگر معکوس شد. او از داخل اتاق راهنمایی می‌کرد، و او کارهای کوتاهی را به سمت در انجام می‌داد. شاهدان آمدند: ابتدا ژان دوو، سپس ریچارد رئو، و تقریباً در همان لحظه اکسویزی سالخورده. خدمتکار سیاه پوست آنها را از پایین هدایت کرد.

و آتالی، اکنون بدون اشک، اما ملایم و چشم قرمز، و با صدای آهسته از در کمی باز شده از داخل اتاق خواب مرد انگلیسی صحبت می کرد، از آنها تشکر کرد و توضیح داد که قرار است وصیت شود. و فقط از آنها می خواست که در اتاق جلوی مجاور صندلی پیدا کنند، که سردفتر، پیر، خمیده، تاریک و به اندازه یک ماشین بی احساس، آمد.

پیشنهادات آتالی برای توضیح دادن با زمزمه با دست چروکیده او از بین رفت و چهار مرد به دنبال او وارد اتاق خواب شدند. خدمتکار سیاه پوست هم وارد شد. اتاق به شدت تاریک شده بود. عطری سرشار از براندی مرغوب در هوای آن بود. میز کوچک مرد انگلیسی نزدیک تخت خواب کشیده شده بود. دو شمع روی آن بود، روشن نشده، در شمعدان های نقره ای کوچک چهره غمگین او با تناسب شاعرانه مناسب مکان بود.

رنگ مو مش خاکستری : سردفتر کنار صندلی پشت میز ایستاد. سه شاهد در امتداد دیواری که پنجره‌های پرده‌دار می‌درخشیدند، در آنجا نشستند و کلاه‌هایشان را در دست گرفتند. همه به یک شی نگاه کردند. مردی بود که روی تخت زیر پوششی سبک دراز کشیده بود، در بالش‌های عمیقی قرار داشت، سر و شانه‌هایش در بسته‌بندی‌های بسته‌بندی شده بود. او به شدت ناله کرد و هر نشانه ای از ضعف را نشان داد.

چشمانش هرازگاهی باز می‌شدند، اما وقتی این کار را می‌کردند، هوشمندانه می‌درخشیدند، هرچند که ظاهراً از درد و اضطراب، با شدتی بی‌قرار می‌درخشیدند. او یک کلمه ضعیف نفس کشید. آتالی یک لحظه روی او آویزان شد و سپس به سرعت رو به خدمتکار خود کرد که شمع ها را برای دفتر اسناد رسمی روشن می کرد و آنها را می گذاشت تا به چشمان مرد در رختخواب نتابند.

خدمتکار رفت تا آن را بیاورد. در حالی که او رفته بود، سردفتر از قصاب، سپس نانوا و سپس شمعدان‌ساز پرسید که آیا می‌توانند انگلیسی صحبت کنند و بفهمند، و محل سکونتشان چیست؟ پاسخ آنها رضایت بخش بود. سپس نشست، خم شد به سمت میز، و بر روی یک فرم خالی مقدمه یک وصیت نامه را نوشت. وقتی کارش تمام شد، خدمتکار برگشته بود و بطری گرم را به درستی قرار داده بود.

سردفتر عینک خود را روی شکل دراز کشید و به انگلیسی با لهجه کریول شدید پرسید: “اسم شما چیست؟” سخنان مردی که روی تخت نشسته بود، نفس نفس زدنی غیرقابل شنیدن بود. اما آتالی به سرعت گوشش را خم کرد، آنها را گرفت و برگشت و تکرار کرد: “براندی بیشتر.” دختر سیاه‌پوست یک ظرف آبخوری از روی زمین پشت دفتر و یک لیوان شراب از دستشویی آورد. آتالی ریخت، بیمار نوشید.

رنگ مو مش خاکستری : و خدمتکار شیشه و ظرف غذا را جایگزین کرد. چشمان قصاب و نانوا به دنبال ظرف درخشان رفت تا ناپدید شد و سازنده شمعدان پرستو خشکی درست کرد و لب هایش را ضعیف لیسید. سردفتر متذکر شد که نباید بین او و صاحب وصیت کننده مداخله گوینده باشد و نباید به امور دیگر روی آورد. اما این که صرف یک لحظه توقف برای رفع تشنگی بدون خروج از اتاق، دور زدن آزاردهنده نبود و چنین نخواهد بود.

حتی اگر غیر از طرفی که اراده می کند توسط دیگران انجام شود. اما در اینجا بیمار ناله کرد و با شنیدن گفت: “بگذارید ادامه دهیم.” و آنها ادامه دادند. سردفتر نام بیمار، محل و تاریخ تولد او و غیره را پرسید و پاسخ بیمار در هر مورد هرچه بود پاسخ مرد انگلیسی بود. در حال حاضر به نقطه ای رسیده است که بیمار باید خواسته های خود را بدون پیشنهاد یا پرس و جو بیان کند.

او به آرامی گفت: “می خواهم و وصیت می کنم” کنیز که دید معشوقه اش صورتش را در دستمالش فرو کرده است، همین کار را کرد. بیمار با صدای بلند نفس نفس زد و دوباره اما ضعیف تر گفت: “می خواهم و وصیت می کنم – مقداری براندی دیگر.” دکانتر آورده شد. دوباره مشروب خورد. او به آتالی اجازه داد آن را به خدمتکار تحویل دهد و خدمتکار تقریباً به دفتر برسد.

رنگ مو مش خاکستری : زمانی که با لحنی آهسته از سرزنش مشخص گفت: “آن را دور بزن.” چهار بازدید کننده نوشیدند. سپس بیمار با صدای قوی تر از سر گرفت. “من می خواهم و به دوستم کامیل دوکور وصیت می کنم”- آتالی با فریاد متعجب و اعتراضی نیمه بلند از روی صندلی شروع کرد، اما با اشاره سردفتر برای سکوت دوباره پایین آمد و بیمار بدون تردید مستقیماً صحبت کرد.

به دوستم کامیل دوکور، مبلغ هزار و پانصد دلار در نقدی.” آتالی و کنیزش با نمایشی احمقانه از سوگواری به یکدیگر نگاه کردند. اما قصاب و نانوای او به آرامی به سمت شمعدان ساز او چرخیدند، و او به آنها نگاهی آرام اما عمیق نشان داد. دفتر اسناد رسمی نوشت و بیمار دوباره صحبت کرد: من هر چیز دیگری را که ممکن است در مرگم بگذارم.

اعم از ملکی و شخصی، به مادام آتالی برویار می دهم.» “آه!” آتالی فریاد زد، به شیوه ای که تا حد زیادی، اما نه به طور کامل، تسلیم شد. خدمتکار با حرکات بی صدا او مطابقت داشت و سه شاهد نگاههای آرامی از رضایت شدید رد و بدل کردند. معشوقه و خدمتکار، از آنجایی که وصیت نامه به نظر آنها کاملاً تمام شده بود، شروع به زمزمه کردن با هم کردند.