رنگ مو دودی نسکافه ای روشن

رنگ مو دودی نسکافه ای روشن : فقط سیزده نفر بودند. “این در راه یک خداحافظی دائمی است. من باید ایتالیا را پیشنهاد کنم. “لوئیس.” “آن را پاره کرد، نه؟” کارمند دوم گفت. اشتباه می کند در هزاره یک نابغه آموزشی کتابی می نویسد تا به هر جوانی در تاریخ سرخوردگی او داده شود.

رنگ مو : این اثر طعم مقالات مونتن و یادداشت‌های ساموئل باتلر و کمی از تولستوی و مارکوس اورلیوس را خواهد داشت. نه شاد و نه دلنشین خواهد بود، بلکه حاوی بخش های متعددی از طنز چشمگیر خواهد بود. از آنجایی که ذهن های درجه یک تا زمانی که چیزی را تجربه نکرده باشند هرگز به شدت باور نمی کنند.

رنگ مو دودی نسکافه ای روشن

رنگ مو دودی نسکافه ای روشن : تا اون رو بده. برای من زمانی که او تصمیم خود را تغییر داد و ناگهان آن را پاره کرد.” “هوم.” اولین کارمند دور پیشخوان کاشی آمد و دو تکه کاغذ را از روی زمین برداشت و آنها را بیکار کنار هم گذاشت. کارمند دوم آنها را روی شانه اش خواند و ناخودآگاه کلمات را در حین خواندن شمرد.

ارزش آن کاملاً نسبی خواهد بود. . . همه افراد بالای سی سال از آن به عنوان “افسرده کننده” یاد می کنند. این پیش درآمد متعلق به داستان جوانی است که مانند من و شما قبل از کتاب زندگی کرده است. II نسلی که برایان دالیریمپل نام داشت، از دوران نوجوانی به سمت ترومپت های پرطرفدار رفت.

برایان در رابطه‌ای که شامل یک تفنگ لوئیس و یک بازی ۹ روزه در پشت خط‌های آلمانی در حال عقب‌نشینی بود، نقش ستاره را بازی کرد، بنابراین شانس پیروز یا احساسات افراطی به او یک ردیف مدال اعطا کرد و در بدو ورود به ایالات متحده به او گفتند که دوم است. فقط برای ژنرال پرشینگ و گروهبان یورک اهمیت دارد.

خیلی حال داد. فرماندار ایالت او، یک نماینده ولگرد کنگره، و یک کمیته شهروندان به او لبخندهای عظیمی زدند و “به خدا، آقاجان” روی اسکله در هوبوکن. خبرنگاران و عکاسان روزنامه‌ای بودند که می‌گفتند «نمی‌خواهی» و «اگر می‌توانی»; و در شهر زادگاهش پیرزن‌هایی بودند که وقتی با او صحبت می‌کردند.

دور چشم‌هایشان قرمز می‌شد. و دخترانی که از زمانی که کار پدرش پیش رفته بود او را به خوبی به یاد نمی آوردند! در نوزده و دوازده اما وقتی فریاد خاموش شد، متوجه شد که یک ماه میهمان شهردار بوده و تنها چهارده دلار در دنیا دارد و “نامی که برای همیشه در تاریخ و افسانه های این ایالت خواهد ماند” زندگی در آنجا بسیار آرام و مبهم.

یک روز صبح او تا دیر وقت در رختخواب دراز کشید و درست بیرون در خانه اش شنید که خدمتکار طبقه بالا با آشپز صحبت می کرد. خدمتکار طبقه بالا گفت که خانم هاوکینز، همسر شهردار، به مدت یک هفته در تلاش بوده تا به دالیریمپل اشاره کند که از خانه خارج شود.

او ساعت یازده با سردرگمی غیرقابل تحمل بیرون رفت و خواست که صندوق عقبش را به پانسیون خانم بیبی بفرستند. دالیریمپل بیست و سه ساله بود و هرگز کار نکرده بود. پدرش به او دو سال فرصت داده بود تا در دانشگاه ایالتی بماند و تقریباً در زمان غوغاهای ۹ روزه پسرش از دنیا رفت و مقداری اثاثیه نیمه‌ویکتوریایی و یک بسته نازک کاغذ تا شده.

که معلوم شد صورت‌حساب‌های خواربارفروشی بود، به جا گذاشت. دالیریمپل جوان چشمان خاکستری بسیار تیزبینی داشت، ذهنی که ممتحنان روانشناسی ارتش را به وجد می آورد، ترفندی برای خواندن آن – هر چه که بود – مدتی قبل، و دستی خونسرد در یک موقعیت گرم داشت.

اما این چیزها وقتی متوجه شد که باید سریعاً سر کار برود، او را از یک آه نهایی و ناامید نجات نداد. اوایل بعدازظهر بود که او وارد دفتر ترون جی. میسی شد که صاحب بزرگترین خواربار فروشی در شهر بود. ترون جی میسی چاق، مرفه، با لبخندی دلنشین اما کاملاً غیر طنز، به گرمی از او استقبال کرد. “خب-چطوری، برایان؟ چه چیزی در فکرت هست؟” برای دالیریمپل، که با اعترافش فشار می آورد.

کلمات خودش وقتی آمدند، مانند ناله یک گدای عرب برای صدقه به نظر می رسید. “چرا – این سوال از یک شغل.” (“این سوال از یک شغل” به نوعی پوشیده تر از “یک شغل” به نظر می رسید.) “یک شغل؟” نسیم تقریباً نامحسوسی در قیافه آقای میسی وزید. دالیریمپل ادامه داد: “می‌بینی آقای میسی، احساس می‌کنم دارم زمان را تلف می‌کنم.

رنگ مو دودی نسکافه ای روشن : می‌خواهم در کاری شروع کنم. حدود یک ماه پیش چندین فرصت داشتم، اما به نظر می‌رسد همه آنها رفته‌اند…” آقای میسی حرفش را قطع کرد: «بیایید ببینیم. “آنها چه بودند؟” “خب، در ابتدا فرماندار چیزی در مورد یک جای خالی کارکنانش گفت. من مدتی روی آن حساب می کردم، اما شنیده ام که او آن را به آلن گرگ داده است، می دانید.

پسر او به نوعی فراموش کردم که به من چه گفت – حدس می‌زنم فقط صحبت کردم.» “شما باید به آن چیزها فشار بیاورید.” “سپس آن اکسپدیشن مهندسی بود، اما آنها تصمیم گرفتند که باید مردی داشته باشند که هیدرولیک بلد باشد، بنابراین نمی توانند از من استفاده کنند مگر اینکه من هزینه خودم را بپردازم.” “فقط یک سال در دانشگاه وقت داشتی؟” “دو. اما من هیچ علوم یا ریاضیاتی نگرفتم.

خوب، روزی که گردان رژه رفت، آقای پیتر جردن چیزی در مورد یک جای خالی در فروشگاهش گفت. امروز به آنجا رفتم و متوجه شدم که منظور او نوعی کف‌واکر – و بعد یک روز چیزی گفتی – مکث کرد و منتظر ماند تا مرد بزرگ‌تر او را بلند کند، اما با توجه به اینکه فقط یک دقیقه خم شد ادامه داد – «در مورد یک موقعیت، بنابراین فکر کردم که بیایم و شما را ببینم. ” آقای میسی با اکراه اعتراف کرد: “یک موقعیت وجود داشت.

اما از آن زمان ما آن را پر کرده ایم.” دوباره گلویش را صاف کرد. “تو مدت زیادی صبر کردی.” “بله، فکر می‌کنم این کار را کردم. همه به من گفتند که عجله‌ای نیست و من این پیشنهادات مختلف را داشتم.” آقای میسی یک پاراگراف در مورد فرصت های امروزی ارائه کرد که ذهن دالیریمپل به طور کامل از آن چشم پوشی کرد. “آیا تجربه تجاری داشته اید؟” دو تابستان در مزرعه ای به عنوان سوارکار کار می کردم. “اوه، خوب،” آقای میسی این را به زیبایی تحقیر کرد و سپس ادامه داد: “به نظر شما ارزش شما چیست؟” “من نمی دانم.” “خب، برایان، من به تو می گویم.

رنگ مو دودی نسکافه ای روشن : من حاضرم یک امتیاز را کم کنم و به تو فرصت بدهم.” دالیریمپل سری تکان داد. “حقوق شما زیاد نخواهد بود. با یادگیری سهام شروع می کنید. سپس برای مدتی به دفتر می آیید. سپس به جاده می روید.