رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی : که باز هم تعجب آورتر بود. و نه حتی تعارف یک نگاه از جیم در حالی که او در حال تعقیب بود. او مانند گاو نر پیر در گله بود – او مسیر خود را طی کرد. هیچ کس مورد آزار و اذیت قرار نگرفت و مورد مناقشه قرار نگرفت. راه پیش رویش باز شد وقتی جیم هوشیار زولو صحبت کرد.

مو : برای شلاق زدن او را به چرخ گاری می بستند. دیگران به مرد سفیدپوست کمک می کردند، اما پسر مقاومت نمی کرد. در دومین سوت نازک، یکی گفت: “این یک است که او استفاده می کند، نه یک که پوست یک گاو نر را می کند! در حدود ساعت هشتم آچاری بود که باعث شد واگن به صدا درآید، و صدای عمیقی در اعتراض بلند شد: “اوه، اینکوس!” من را خفه کرد.

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی : آدم‌های جدید همیشه برای سیاه‌پوستان خشن‌تر هستند.» در یک لحظه به یاد داستان باب ساندرسون در مورد پسری افتادم که شیر را زنده گرفته بود، و سخنان خود باب، “یک سیاه‌پوست واقعی، اما ترسناک برای نوشیدن، و همیشه در دردسر. او من را کاملاً پوشید.» دقایقی بعد درگیری کوتاهی رخ داد و صدای پسر به گوش می رسید که با همان لحن عمیق آرام اعتراض می کرد.

اولین باری بود که از چنین چیزهایی می دانستم و وحشت آن غیر قابل تحمل بود. اما مردی که قبلاً صحبت کرده بود – مرد خوبی هم بود، مستقیم و قوی و مورد اعتماد سیاه و سفید – گفت: “سانی، تو نباید اینجا بین یک مرد و پسرانش دخالت کنی. گاهی اوقات سخت است، اما اگر آن‌ها نمی‌دانستند که بااس کیست، یک روز هم زندگی نمی‌کردیم.» فکر کنم هجده شمردیم.

و بعد به نظر می رسید که همه چیز در حال ترکیدن است. مرد سفیدپوست به چهره های نزدیک خود نگاه کرد – و ایستاد. او به آرامی شروع به باز کردن بازوهای دراز کرد و برخی از تهدیدها را از بین برد. اما کسی حرفی نزد! سروصداها با گذشتن شب از بین رفتند، تا اینکه سکون را فقط با پارس سگ کافری یا بانگ خروس بیدار که نور مهتاب را با سپیده دم اشتباه گرفته بود و فکر می کرد که همه دنیا به خواب رفته اند، شکست.

اما برای من صدای دیگری بود که با حساسیت لرزان یک عصب کبود شده به خنکی صبح گوش دادم. گاهی آه بلند و جذابی بود و گاهی صدای ناله‌ای می‌شنوید، مثل خفیف‌ترین صدای موج‌سواری دوردست‌ها. دو بار در شب طولانی، همان درخواست را به یکی از پسران نزدیک او رسید، با صدایی عمیق و شفاف و لرزان نشده و با لحنی متمدن اما محکم، و به طرز عجیبی از بی تفاوتی آرامش متحرک بود.

و هر بار آنقدر سریع به این درخواست پاسخ داده شد که احساس گناه داشتم که در یک توطئه بزرگ سکوت یکی هستم. سکوت غیر واقعی بود. سکون زنده با افکار مسابقه ای؛ تاریکی پر از چشمان تماشاگر ما معتقدیم در دل هر موجودی ذره ای کوچک از عدالت وجود دارد که مردم آن را وجدان می نامند! اگر اینطور باشد، آن شب باید در قلب مرد سفیدپوست حرکتی ناآرام وجود داشته باشد.

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی : اولین تپش فکری که هنوز ننوشته بود، از آن زمان شروع کرده است: گونگا دین ، گرچه کمربندت را بسته‌ام و پوستت را رد کرده‌ام، به خدای زنده‌ای که تو را آفریده، تو مردی بهتر از من هستی! بعد از ظهر روز بعد اولتیماتوم دریافت کردم. تازه از شهر برگشته بودیم که از میان گروهی از پسران که دور آتش چمباتمه زده بودند.

یکی از افراد بزرگ – غریبه – که دستش را به شکل زولو بالای سرش بلند کرد و با صدای زنگوله‌ای عمیق سلام کرد، برخاست. هیچ اشتباهی وجود نداشت، “Inkos! بایت!» او جلوتر رفت و همه جا به من نگاه کرد و با آرامش و اعتقادی قاطع اعلام کرد: آمده ام برای شما کار کنم! من چیزی نگفتم. سپس سینه ای را مانند طبل بزرگی به صدا درآورد و سرش را با نوعی اعتماد به نفس سرکش تکان داد.

به انگلیسی عجیب و غریب گفت: «نعم ماکوکلا! جیم ماکوکل! آره! شیر شکارچی من زنده! ماکوکلا، من!» او شنیده بود که من یک راننده می‌خواهم، منتظر بازگشتم بود و بدون لحظه‌ای تردید و تردید مرا به عنوان «بعث» آینده‌اش ضمیمه کرد. نگاهش کردم بزرگ، شانه‌های گشاد، اندام گشاد، و صاف مثل یک آسیگای! گردن و سر مانند گاو نر؛ چهره ای مثل صخره کوبیده شده در اثر طوفان و شیار، ناهموار و زشت، اما استوار، عظیم و قوی!

پس از آن به نظر می رسید، و چنین شد: برای خوبی و بدی جیم قوی بود. سرم رو تکون دادم و گفتم: میتونی بیای. یک بار دیگر سرش را بلند کرد و به سادگی و بدون هیچ اثری از تعجب و خوشحالی گفت: “بله، شما رئیس من هستید، من برای شما کار خواهم کرد.” در ذهن خود او قبلاً حل شده بود: هرگز در آن تردید وجود نداشت. جیم – زمانی که هوشیار بود – کارگری باشکوه و مشتاق ترین خدمتکار بود.

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی : و مست یا هوشیار، همیشه به گونه ای مستقل، متین و صمیمانه محترم بود. رفتار او مانند چهره و منش او خشن و خشن بود. در آرام ترین لحظاتش – برای کسی که او را درک نمی کرد – تقریباً خشن و پرخاشگر بود. اما این فقط عمق پوست بود. زیرا سادگی کودکانه بومیان آفریقایی در او وجود داشت، و خنده های خشن تایتانیک به آسانی می آمدند – خنده ای به همان شدت و بی بند و باری که انفجارهای شور او بود.

برای پسران دیگر، او همان چیزی بود که طبیعت و تربیتش از او ساخته بود – نه واقعاً یک قلدر، بلکه استادکار و بیش از حد. او دستورات خود را با لجبازی یک گروهبان مته و اطمینان بی ادبانه یک رئیس وحشی می داد. با راه رفتن مسیر خود را طی کرد و جای هیچ کدام را نداد. در نزدیکی یا در جاده یا مسیر پیاده‌روی، در حالی که از میان ذرت ایستاده می‌گذرد، آنها را کنار زد.

رنگ موی مشکی پرکلاغی دوماسی : نه پرخاشگرانه، بلکه با بی‌تفاوتی فوق‌العاده حق و عادت بدون چون و چرا. اگر کسی که جلوی او پرسه می‌زد، راهش را ندیده می‌بندد، مکث یا کناره‌گیری وجود نداشت – فقط “سوکا!” (“برو بیرون”) و فشاری که به اندازه کافی بی دردسر به نظر می رسید اما مجرم را مبهوت می کرد. یا، اگر چوب هایش را داشت، به احتمال زیاد ضربه ای هوشمندانه به پشت لنگه می زد.