مش رنگ موی هایلایت استخوانی

مش رنگ موی هایلایت استخوانی : برای حفظ زندگی خود از ناودان ها ماهی می گیرد و برای پناه گرفتن از انفجارهای شب زمستانی پشت بشکه ها در خیابان خمیده است. شکار شغل ( از «پاکت‌های پرداخت» ) نوشته جیمز اوپنهایم (صفحه ۴۵ را ببینید ) شکار صبح روز بعد آغاز شد – شکار شغل. با این حال، شکارچی واقعاً شکار شده است.

رنگ مو : در حالی که نجار شصت و پنج ساله، پنج شب بیرون بود. اما ای عزیزان، مردم نرم، پر از گوشت و خون، با تخت‌های سفید و اتاق‌های مطبوع هر شب در انتظار شما، چگونه می‌توانم به شما بفهمانم که چه رنجی می‌کشید، همانطور که اگر یک شب خسته را در خیابان‌های لندن بگذرانید، رنج خواهید برد؟ باور کنید، شما فکر می کنید هزار قرن پیش از آن که شرق تا سپیده دم رنگ پریده باشد، آمده و رفته است.

مش رنگ موی هایلایت استخوانی

مش رنگ موی هایلایت استخوانی : تا زمانی که با درد هر عضله ای که درد می کند آماده گریه کردن با صدای بلند می شدی می لرزید. و تعجب می کنی که می توانی اینقدر تحمل کنی و زندگی کنی. اگر روی نیمکتی استراحت کنید و چشمان خسته‌تان بسته شود، به آن متکی باشید که پلیس شما را بیدار می‌کند و با خشم به شما دستور می‌دهد «به جلو بروید». می‌توانید روی نیمکت استراحت کنید، و نیمکت‌ها کم هستند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

اما اگر استراحت یعنی خواب، باید بروی و بدن خسته ات را در خیابان های بی پایان بکشی. اگر با حیله گری ناامیدانه به دنبال کوچه ای متروک یا گذرگاهی تاریک بگردید و دراز بکشید، پلیس حاضر در همه جا شما را به همان ترتیب از بین می برد. این کار اوست که شما را بیرون کند. این یک قانون قدرت است که شما از بین خواهید رفت. اما وقتی سحر می‌آمد، کابوس تمام می‌شد.

تو را به خانه می‌بردی تا سرحال بمانی و تا زمانی که بمیری، ماجرای ماجراجویی خود را برای گروه‌هایی از دوستان تحسین‌کننده تعریف می‌کردی. تبدیل به یک داستان قدرتمند خواهد شد. شب هشت ساعته شما به یک ادیسه تبدیل می شود و شما یک هومر. در مورد این بی خانمان هایی که با من به کارگاه صنوبر می رفتند اینطور نیست.

و سی و پنج هزار نفر از آنها، زن و مرد، در شهر لندن این شب وجود دارد. لطفاً هنگام رفتن به رختخواب آن را به خاطر نیاورید. اگر شما به همان اندازه که باید نرم باشید، ممکن است مثل همیشه خوب استراحت نکنید. اما برای پیرمردهای شصت، هفتاد و هشتاد ساله، بدغذا، بدون گوشت و خون، سحر را بدون طراوت درود می‌فرستند و روز را در جست‌وجوی جنون‌آمیز پوسته‌ها، با شب بی‌رحمانه‌ای که دوباره بر سرشان می‌پیچد.

برای انجام این کار پنج شب و روز – ای عزیزان، مردم نرم، پر از گوشت و خون، چگونه می توانید بفهمید؟ من از مایل اند جاده بین کارتر و کارپنتر بالا رفتم. مایل اند رود یک گذرگاه وسیع است که قلب شرق لندن را قطع می کند و ده ها هزار نفر در خارج از کشور در آن هستند. این را به شما می گویم تا از آنچه در پاراگراف بعدی توضیح خواهم داد کاملاً قدردانی کنید.

همانطور که می‌گویم، ما راه می‌رفتیم و وقتی آنها تلخ شدند و زمین را نفرین کردند، من با آنها نفرین کردم، همان طور که یک وایف آمریکایی لعنت می‌فرستاد، که در سرزمینی عجیب و وحشتناک گرفتار شده بود. و همانطور که سعی کردم آنها را باور کنند و موفق شدم آنها را باور کنند، آنها مرا به عنوان “مردی دریانورد” گرفتند که پول خود را در زندگی آشوبگرانه خرج کرده بود.

مش رنگ موی هایلایت استخوانی : لباس هایش را گم کرد (هیچ اتفاق غیرعادی با مردان دریانورد در ساحل وجود نداشت). و در حین جستجوی کشتی موقتا شکسته شد. این به دلیل ناآگاهی من از شیوه های انگلیسی به طور کلی و بخش های معمولی به طور خاص و کنجکاوی من در مورد همین موضوع بود.

کارتر به سختی می‌توانست سرعتی را که ما با آن راه می‌رفتیم حفظ کند (او به من گفت که آن روز چیزی نخورده است)، اما نجار، لاغر و گرسنه، کت خاکستری و ژنده‌اش که در نسیم به طرز غم‌انگیزی تکان می‌خورد، در تنهایی تاب می‌خورد.

و گامی خستگی ناپذیر که من را به شدت به یاد گرگ یا کایوت دشت می انداخت. وقتی راه می رفتند و صحبت می کردند، هر دو چشمشان را به پیاده رو دوختند، و هر از چند گاهی یکی خم می شد و چیزی را برمی داشت و هرگز قدم هایش را از دست نمی داد. فکر می‌کردم که آن‌ها سیگار و کنده‌های سیگار را جمع‌آوری می‌کنند، و برای مدتی توجهی نکردم.

بعد متوجه شدم از پیاده‌روی لزج و غرق در دهان، تکه‌های پوست پرتقال، پوست سیب و ساقه‌های انگور را برمی‌داشتند و می‌خوردند. حفره‌های آلو سبز را بین دندان‌هایشان برای هسته‌های درونش ترکاندند. آنها خرده نان های سرگردان به اندازه نخود، هسته سیب برداشتند آنقدر سیاه و کثیف نمی توان آنها را به عنوان هسته سیب در نظر گرفت، و این چیزها را این دو مرد در دهان خود گرفتند، جویدند و بلعیدند.

و این، بین ساعت شش و هفت بعد از ظهر ۲۰ اوت، سال ۱۹۰۲، در قلب بزرگترین، ثروتمندترین و قدرتمندترین امپراتوری جهان که تا به حال دیده است. این دو مرد صحبت کردند. آنها احمق نبودند، آنها فقط پیر بودند. و طبیعتاً دلشان از کله پاچه سنگفرش شده بود، از انقلاب خونین صحبت می کردند. آنها همانطور که آنارشیست ها، متعصبان و دیوانه ها صحبت می کردند صحبت می کردند.

و چه کسی آنها را سرزنش خواهد کرد؟ علیرغم سه وعده غذایی خوبم در آن روز، و تخت آرامی که در صورت تمایل می توانستم آن را اشغال کنم، و فلسفه اجتماعی من، و اعتقاد تکاملی من به کندی رشد و دگردیسی اشیا – با وجود همه اینها، می گویم، احساس کردم مجبور شدم با آنها صحبت کنم یا زبانم را نگه دارم. بیچاره احمق ها! انقلاب‌هایی از نوع آنها نیست.

مش رنگ موی هایلایت استخوانی : و هنگامی که آنها مرده و گرد و غبار، که به زودی خواهد بود، دیگر احمق ها از انقلاب خونین صحبت خواهند کرد، همانطور که از پیاده رو غرق شده در امتداد جاده مایل اند تا پلار ورک هاوس جمع می کنند. نوشته هوراس گریلی (ویراستار آمریکایی، ۱۸۱۱-۱۸۷۲؛ طرفدار برجسته الغا) اخلاق و دین برای کسی که در ناودان ها ماهیگیری می کند.