سالن آرایش و زیبایی نورژا

سالن آرایش و زیبایی نورژا : با رسیدن به آنها دوستان برده را پیدا کردند، که آنها را به خانه هایشان خوش آمد گفتند و با آنها همدردی کردند و قلب همه علاقه مندان را شاد کردند. بنا به دلایل احتیاطی، جدایی حزب، فرستادن برخی به سمت و برخی دیگر، مطلوب تشخیص داده شد. بنابراین با خیال راحت، از طریق دفاتر مهربان و کمک دوستان در آنها به طور مقتضی به کمیته در فیلادلفیا فرستاده شدند.

رنگ مو : همانطور که از سوابق گرفته شده است. گرین مودوک تصدیق می‌کند که مالکیت او متعلق به ویلیام دورسی، پری توسط رابرت داد، سام و آیزاک توسط توماس اوینگز، همه کشاورزان و همه «مردان خشن» و «خیلی پست» بوده است. سام و اسحاق نام‌های دیگری با خود داشتند، اما لباس‌های متنوعی که استادشان تصور می‌کرد، نبود.

سالن آرایش و زیبایی نورژا

سالن آرایش و زیبایی نورژا : سام گفت که او را ترک کرد زیرا اربابش تهدید کرده بود که او را به جورجیا می‌فروشد، و او معتقد بود که او این کار را می‌کند، زیرا مدتی قبل از فرار همه برادران و خواهرانش را به جورجیا فروخته بود. اما این همه ماجرا نبود. سام اعلام کرد که استادش مدت کوتاهی قبل از رفتن او را تهدید به شلیک کرده است. این آخرین نی پشت شتر بود.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

قلب سام بعد از آن در کانادا بود. در سفر تصمیم گرفت که هیچ چیز مانع او نشود. چارلز همان بهانه ای را ارائه کرد که سام ارائه کرد. او را تهدید به بلوک حراج کرده بودند. مادرش را آزاد گذاشت، اما چهار خواهر را در زنجیر گذاشت. هنگامی که این مردان از صاحبان سرسخت خود و رفتار بدشان در صحبت می‌کردند.

از این ایده که اوینگز، داد و دورسی جرأت کرده‌اند حقوق خدادادی‌شان را به سرقت ببرند، خشم خود را ابراز کردند. آنها فقط دستان کشاورزی نادان بودند. وقتی در هوای آزاد می نوشیدند.

فکر اشتباهشان همه مردانگی شان را برانگیخت. همه آن‌ها مردان جوان، تنومند و تنومند بودند، با تصمیمات قوی برای تبدیل کانادا به خانه آینده خود. کمیته آنها را در این امر تشویق کرد و به خاطر بشریت به آنها کمک کرد.

پری کاملاً تیره و تمام صورت است. حدود ۵ فوت ۸ یا ۹ اینچ ارتفاع دارد. روی یکی از دست‌ها و یکی روی پاهایش زخمی است که بر اثر بریدگی داس ایجاد شده است.

شانه های گرد، با سبیل های کوچک؛ یک انگشت کج دارد که نمی تواند آن را صاف کند و جای زخم روی پای راستش که ناشی از بریدگی داس است. ۲۲ ساله. من هرکدام دویست و پنجاه دلار می‌دهم.

اگر در ایالت برده شوند و به من برگردانده شوند، یا در زندانی محفوظ باشند تا بتوانم دوباره آنها را بگیرم، یا ۱۰۰۰ دلار برای آن دو یا هر ۵۰۰ دلار، اگر از ایالت خارج شوند. و در زندانی در این ایالت امن شدم تا بتوانم دوباره آنها را بگیرم. رابرت داد. s23-3f. از ریچموند و نورفولک، ویرجینیا. ویلیام بی. وایت، سوزان بروکس و ویلیام هنری اتکینز. – در شهر کشتی بخار ریچموند ذخیره شده‌اند.

سالن آرایش و زیبایی نورژا : اما برای امید آنها به آزادی، موقعیت ناراحت کننده آنها به سختی توسط این فراری ها تحمل می شد. ویلیام مجبور شده بود برای اچ بی دیکنسون، از ریچموند، حفاری و حفاری کند، نان و کره، لباس و وسایل تجملاتی، خانه و زمین، تحصیل و سهولت به دست آورد. ویلیام مرتباً باهوش بود. اما او چه می توانست بکند؟ شکایت از یک برده جنایت از عمیق ترین رنگ بود.

بنابراین ویلیام با بی‌حوصلگی حفر شد، اما همچنان به فکر کردن ادامه داد. او مردی حدوداً سی و شش ساله بود، رنگ شاه بلوطی تیره، جثه متوسط ​​و دست کم خوش اخلاق. صاحب او یک تولید کننده تنباکو بود که در کنار استخدام تعداد زیادی برده، سی برده را در اختیار داشت. ویلیام به طور مرتب روزانه در کارخانه تنباکوی استادش استخدام می شد.

او نیز به عنوان یکی از حاملان اعزامی ریچموند به کار گرفته شد. زمان در نظر گرفته شده برای انجام وظایف این اداره قبل از طلوع صبح بود. فقط به نفع اربابش این است که ویلیام خودش دریافت کننده بخشی از دستمزد این کار شبانه بود. ویلیام از این طریق لباس و برخی از ملزومات دیگر را تهیه کرد. بر اساس گزارش ویلیام از اربابش، او به هیچ وجه جزو بدترین برده داران در ریچموند نبود.

او خود را شلاق نمی زد، اما ناظر مجاز بود در صورت لزوم این کار را انجام دهد. برای مدت طولانی ویلیام میل شدیدی به آزاد بودن داشت و چندین بار تا آنجا پیش رفته بود که برای رسیدن به این هدف تلاش های ناموفقی انجام داده بود. سرانجام او فقط از فرصتی که داشت چند لحظه قبل از ساعت شروع قطار راه آهن زیرزمینی به عمل درآورد. او که مراقب بود.

از این امتیاز استقبال کرد و بدون نگاه کردن به عقب رفت. درست است که او همسر و دو فرزندش را که آزاد بودند، و یک پسر نیز که متعلق به وارنر تولیور، از شهرستان گلاستر، ویرجینیا بود.

ترک کرد. برای غم و اندوه زن و شوهر ناشی از سیر و سلوک شوهر. کمیته او را به عنوان یک دوست واقعی و صادق آزادی پذیرفت و به همین دلیل به او کمک کرد.

با کسانی که برده داری را یک “نهاد الهی” می دانستند، بی اعتدالی از نظر آنها به ندرت یک ذره ذره بود. سوزان به مدت شانزده سال عادت داشت وقت خود را استخدام کند.

سالن آرایش و زیبایی نورژا : برای این کار باید ماهیانه پنج دلار بپردازد. از آنجایی که او به یک آشپز و خدمتکار خوب شهرت داشت، به طور پیوسته و گاهی اوقات در قایق ها به کار می رفت. بنابراین ممکن است این مبلغ معقول تلقی شود.

به دلیل مرگ شوهرش، حدود یک سال قبل از فرارش، او رنج های زیادی را متحمل شده بود، به حدی که در دو یا سه بار دچار حملات وحشتناکی شده بود، واقعیتی که به هیچ وجه برای صاحبش قابل قبول نیست.