سالن زیبایی رادان فر

سالن زیبایی رادان فر : هنری از شهرستان بالتیمور فرار کرد. اختلاف بین او و به اصطلاح اربابش دلیل فرار او بود. الیاس اسنولی، یک کشاورز، که در منطقه نهر آرابلا به عنوان یک «قسم‌خورده سخت»، «مجرد قدیمی» و یک شکنجه‌گر رایج اطرافیانش شناخته می‌شود، نام مردی بود که هری گفت از او فرار کرده است. مایل نبود که به خاطر رضایت اسنولی زیر گرفته شود.

رنگ مو : در دو نوبت درست قبل از فرار او، برخوردهای جدی بین ارباب و برده رخ داده بود. هانری با روحیه و تشنه آزادی، در حالی که استادش پیر و در عادات سخت بود، نتایج بسیار بدی نزدیک بود. بنابراین، به نظر هری بدیهی بود که هر چه زودتر به مقصد کانادا حرکت کند، بهتر است. مثال پدرش همیشه برای تشویق او وجود داشت.

سالن زیبایی رادان فر

سالن زیبایی رادان فر : زیرا زمانی که هنری پسر کوچکی بود فرار کرده بود. (اسم او بنجامین تاکر بود). با این حال، انگیزه ای بیشتر او را برانگیخت، و آن این بود که مادرش پنج سال قبل از فرارش به جنوب فروخته شده بود، از آن زمان او فقط یک بار نام او را شنیده بود، و آن هم مبهم. اگرچه از تحصیل او محروم شد، هنری توانایی طبیعی بیش از حدی داشت که زیر پاشنه برده داری قانع شود.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

او گستردگی ظلم هایی را که در آن رنج می برد دید و درک کرد و تصمیم گرفت که اگر با تلاش و استقامت می توانست از آن دوری کند. لباس خود را پیدا کند و غیره، که طبق آن مقررات جو به راحتی کنار آمد. با این وجود او اعلام کرد که از پوشیدن یوغ خسته شده است و احساس می کند که مجبور است هر چه زودتر آن را کنار بگذارد.

خانم گوردون در حال پیر شدن بود و جو متوجه شد که قبیله جوان برادرزاده ها و خواهرزاده ها به تعداد زیادی زیاد می شوند. او این را نشانه بسیار بدی می دانست. بنابراین، او توجه جدی خود را به موضوع راه آهن زیرزمینی معطوف کرد و دیری نگذشت که او کاملاً متقاعد شد که عاقلانه است که دیگر در زندان بماند.

جو یک زن و چهار فرزند داشت که وزنه های سنگینی برای نگه داشتن او در ویرجینیا بود، اما روح آزادی غالب بود. جو همچنین دو خواهر را ترک کرد، یکی آزاد و دیگری برده. همسر او متعلق به بیوه ایروین بود. او به بردگان خود اطمینان داده بود که “در وصیت خود آنها را تامین کرده است” و در مرگ او همه آزاد خواهند شد.

آنها هر روز بر اساس ایمان ایجاد شده زندگی می کردند، و بدیهی است که فکر می کردند هر چه زودتر خداوند معشوقه پیر را از مشکلات زمینی اش رها کند، بهتر است. اگرچه جو همسر و فرزندانش را ترک کرد، اما آنها را فراموش نکرد، اما ایمان قوی داشت که آنها دوباره به هم خواهند پیوست. پس از رفتن به کانادا، نامه‌های متعددی به دبیر کمیته در مورد خانواده‌اش خطاب کرد و همانطور که در ادامه مشاهده می‌شود.

با امید فراوان به آمدن آنها نگاه کرد: تورنتو، ۷ نوامبر ۱۸۵۷. جناب آقای. هنوز:—از آنجایی که باید دوباره برایت نامه ای بفرستم که در آن احساس کنم به خاطر تمام کارهایی که کردی و محبت هایت نسبت به تو تعهد دارم. آقای عزیز، همسر من در تاریخ ۸ هفتم به فیلادلفیا خواهد رفت، و از شما می خواهم که مراقب او باشید و برایش بلیط بگیرید و برای من تورنتو بفرستید.

سالن زیبایی رادان فر : نام او می بال با پنج فرزند است. لطفا در اولین فرصت برایش بفرستید ارادتمند شما، جوزف بال. آیا می‌خواهید برای من، خیابان دامر، شماره ۳۱ تلگراف کنید. جیک، یکی دیگر از اعضای گروه ۹ نفره، بیست و دو ساله، رنگ تیره، گرد ساخته، چشمانی تیزبین و ظاهراً مردی با هوش برتر بود. متأسفانه سرنوشت او به گونه ای بود که هیچ فرصت کمکی برای پرورش ذهن او فراهم نشده بود.

او مردی به نام بنجامین بی چمبرز را که در نزدیکی الکتون زندگی می‌کرد، اما در آنجا به خدمات جیک نیاز نداشت، به شدت محکوم کرد. جیک فکر می‌کرد که اگر می‌توانست به او عدالت ببخشد، چمبرز یا باید آنچه را که به او ظلم کرده بود را بازگرداند، یا این اشتباه را در زندان جبران می‌کرد. با این حال، جیک بیشتر از استاد قدیمی در هیبت یک استاد جوان ایستاده بود.

که احتمالاً به زودی به قدرت خواهد رسید. این پسر قبلاً به جیک داده بود تا بفهمد که وقتی در دستانش بود، «دیری طول نمی‌کشد که او را در جیبش جیغ بزند»، به این معنی که به محض رفتن پدرش او را می‌فروشد. به نظر می‌رسید که رفتار پسر، خون جیک را به حرارت جوشان رساند. رنج او و رنج همقطارانش پیش از این هرگز به این سختی ظاهر نشده بود.

این ایده که او باید کار کند و به رضایت دیگری فروخته شود، باعث شد تصمیم بگیرد که “چشم ها را بالا بکشد” و به جای دیگری پناه ببرد. چنین روحی که او داشت نمی توانست در بندگی آرام بگیرد. مری آن، همسر جیک، که او را همراهی می‌کرد، عروس خوش‌تیپی بود. او گفت که متعلق به “الیاس رودز، یک کشاورز و یک مرد بسیار منصف” است.

با او خیلی خوب رفتار شده بود. جان و هنری داد، بیست و بیست و پنج ساله، اهل واشنگتن بودند. آنها از طبقه بردگانی بودند که به خوبی از آنها مراقبت می کردند. حداقل آنها می گفتند که معشوقه آنها با آنها برخورد شدیدی نکرده است و آنها هرگز راضی نمی شدند که از رنج های سختی که در سفر با آنها روبرو شده بودند بگذرند.

اما به خاطر میل شدید آنها مجبور بودند آزاد باشند. از کانادا جان به شرح زیر نوشت: ST. کاترینز، کانادا آقای. با این حال، آقا: – من در روز جمعه بعد از ظهر روز جمعه، برای پولی که روی پل گذاشتم، من مریض داشتم و باید به سنت کاترین می رفتم تا به مدت ۸ ماه در خانه ویلارد کار کنم. برای اینکه همه ربات های Goor را ببینم.

سالن زیبایی رادان فر : من نه کلوز و نه پول دارم، لطفاً اگر et آمده است، ترانک من را بفرستید. به سنت کاترینز بروید و به خانه ویلارد به جان داد بروید و اگر مورچه ها تشریف بیاورند، به زودی نامه خود را به روزنن داد واشنگتن لغو کنید، لطفاً به این مناسک توجه کنید، راهی برای شروع خوبی که داشتم.