سالن زیبایی مصی هروی

سالن زیبایی مصی هروی : هنری، در تاریکی خود، چیزی نمی دید، و نمی توانست خطر قریب الوقوع زندگی اش را بداند. خوشبختانه او مریض دریا نبود. اما در این سفر خوب و طولانی خوابید. کشتی بخار پنج روزه می آمد. هنگام فرود در فیلادلفیا، هنری به سختی توانست ببیند یا راه برود. با این حال، روح آزادی در مرد پنهان شعله ور بود.

رنگ مو : او دو روز با دوستانش در فیلادلفیا ماند و سپس به بوستون رفت. پس از دو ماه اقامت در بوستون، یک روز در حال عبور از بازار بود که در کمال تعجب از استاد جوان خود، چارلز ال هابسون، جاسوسی کرد.

سالن زیبایی مصی هروی

سالن زیبایی مصی هروی : و بادهای آزاد هوای تازه و چند ساعت در خاک آزاد به زودی او را قادر ساخت تا بر مشکلاتی که در ابتدا پیش آمده بود غلبه کند و به زودی یکی از شادترین افراد شد. فانی هایی که زندگی می کنند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

با این حال، هنری مطمئن بود که او شناخته نشده است، اما مشکوک بود که او شکار شده است. هنری فوراً یقه کتش را بالا کشید و کلاهش را روی صورتش کشید تا تا حد امکان خود را مبدل کند. اما او نتوانست به طور کامل از شوکی که به این ترتیب متحمل شده بود بهبود یابد. او از بازار دور شد و به زودی با دوستی که سابقاً اهل ریچموند بود.

آشنا شد که در کارخانه تنباکوی متعلق به اربابش خدمتگزار بود. هنری سعی کرد بر او غلبه کند تا هابسون را در بازار تشخیص دهد و ببیند آیا ممکن است اشتباهی وجود داشته باشد یا خیر. دوستش یک قدم هم در این مسیر بر نمی دارد. او چندین سال دور بود، هنوز هم فراری بود، و دوست نداشت دوباره با دوستان قدیمی یا جدیدش با پوستی سفید از ویرجینیا دوباره آشنا شود.

هنری، با این حال، تا زمانی که نگاه خوبی به آقای هابسون نینداخت، نمی توانست خود را راضی کند. در حالی که خود را مبدل کرده بود، دوباره در بازار قدم زد و به سمت راست و چپ نگاه کرد. در حال حاضر او را در یک قصاب نشسته دید. او او را با رضایت خود مورد بررسی قرار داد و سپس به سرعت به مقر (اداره مبارزه با برده داری) رفت و حقیقت کشف خود را اعلام کرد و اظهار داشت.

که معتقد است اربابش جز دستگیری او مأموریت دیگری برای بوستون ندارد. بلافاصله اقداماتی انجام شد تا مشخص شود آیا فردی مانند چارلز ال هابسون در هر یک از هتل های بوستون رزرو شده است یا خیر. وقتی متوجه شد که این واقعاً یک واقعیت است، به هنری پیشنهاد شد و پذیرفت یک اتاق خصوصی با نیکوکار معروف و دوست فراری، فرانسیس جکسون. خانه و کیف او همیشه به روی غلام باز بود.

در حالی که هابسون زیر سقف آقای جکسون بود، همانطور که هابسون هنری را بسیار دقیق توصیف کرد و دویست و پنجاه دلار جایزه برای او در نظر گرفت، دوستان هنری فکر کردند که با چاپ او در روزنامه های بوستون کاملاً به عنوان یک تعریف و تمجید به او پاسخ خواهند داد.

دقیقاً اگر نه با پاداشی به همان اندازه برای او. آنها او را به این شکل تبلیغ کردند: “چارلز ال هابسون، بیست و دو ساله، شش فوت قد، با کلاه خمیده، کت مختلط، شلوار مشکی، با بزی، در هتل ترمونت توقف می کند.” ، و غیره این به مثابه یک بمب برای آقای هابسون بود، و او بلافاصله اشاره کرد و با تنه هایش به سمت جنوب آفتابی هدایت شد.

یکی دو روز بعد، هنری صلاح دید که از کانادا دیدن کند. پس از رسیدن به آنجا به استاد جوانش نامه نوشت تا بداند کجاست، چرا رفت و چه می‌کرد. نحوه دریافت نامه او به هنری هرگز اطلاع داده نشد. او به مدت پنج سال در بوستون زندگی کرد و با قایق تجارت به شرق کانادا دوید. او پول خود را پس انداز کرد و با اعتبار از خود مراقبت کرد.

سالن زیبایی مصی هروی : او به زودی آماده شد تا به تجارتی برود که برایش بهتر از دویدن روی قایق باشد. دو تن از دوستان جوانش با او موافق بودند که می توانند در فیلادلفیا بهتر از بوستون کار کنند، بنابراین به شهر عشق برادرانه آمدند و یک سالن غذاخوری درجه یک در نزدیکی خیابان های سوم و چستنات افتتاح کردند. مدتی با سرمایه و اعتبار قابل ستایش به تجارت پرداختند.

اما یکی از شرکا که از تعصب واگن های مسافربری راه آهن شهری منزجر شده بود، احساس کرد که دیگر نمی تواند در اینجا زندگی کند. هنری که پس از ترک بردگی تنها با نام Wm شناخته می شود. اسکات، کسب و کار رستوران را رها کرد و به عنوان یک پیام رسان زیر نظر توماس اسکات، اسکات، معاون رئیس راه آهن مرکزی پنسیلوانیا، که در چهار سال گذشته صادقانه در آنجا خدمت کرده بود.

استخدام شد و چشم انداز پر کردن دفتر را دارد. برای چندین سال آینده او جوانی سخت کوش، هوشیار، ثابت قدم، راست قامت و باهوش است و در خانه ای سه طبقه آجری راحت از همسر و فرزندش مراقبت می کند.

بانوی بیوه ای بود که در شهرستان یورک، ویرجینیا زندگی می کرد. با این حال، او با او زندگی نکرد، اما در شهر ریچموند استخدام شد. او خوش شانس بود که به دستانی افتاد که با او سختگیری نکردند. با این حال او راضی نبود. بسیاری از اوقات فراغت را که تصادفاً به خاطر ساعات کاری به دست او می‌رسید، به بانجو اختصاص داد.

او به عنوان نوازنده این ساز بسیار با استعداد شده بود، اما موسیقی در ریچموند آزادی نبود. دومی او هوس می کرد. و در فکر اغلب فراتر از خط میسون و دیکسون بود و از چیزی که در ویرجینیا از او محروم بود لذت می برد. مایلز اگرچه فقط بیست و دو سال داشت، مردی بود، و قاطعیت و هوش از ویژگی هایی بود که به شدت در چهره غیرمعمول خوش شکل او مشخص بود.

با شنیدن این که قرار است او را بفروشند، با مادر، برادران یا خواهرانش مشورت نکرد (زیرا در ریچموند به عنوان برده زندگی می کرد) اما تصمیم گرفت در اولین فرصت فرار کند. او که توجه خود را به جاده راه آهن زیرزمینی معطوف کرد.

سالن زیبایی مصی هروی : به زودی ماموری را پیدا کرد که خواسته های خود را به یکی از زنان رنگین پوستی که به عنوان آشپز یا خدمتکار اتاق در یکی از کشتی های بخار فیلادلفیا و ریچموند می دوید، در میان گذاشت و او به اندازه کافی جسارت داشت که مسئولیت او را بر عهده بگیرد.