رنگ مو ابی آسمانی

رنگ مو ابی آسمانی : که چشم او زمین پر از زباله ای را که جابز راکول از آنجا برخاست، به عنوان یکی از مردگان، رد کرد تا رفقای خود را به تنهایی، بی هراس و رقت بار جمع کند.

مو : و سپس لب های خشک شده اش در دعای کوچکی حرکت کردند: “خداوند عزیز، به ما کمک کن تا امروز انگلیسی ها را شکست دهیم، و به من فرصت بده تا قبل از شب شاخ پودرم را خالی کنم. وقتی که گویی در پاسخ مستقیم به عریضه اش، برخاست تا رئیس را که از میان خطوط نیرو سوار می شود، ببیند، اما چنان رئیسی که قبلاً هرگز نشناخته بود، تعجب نکرد.

رنگ مو ابی آسمانی

رنگ مو ابی آسمانی : به نظر می رسید که کل ارتش از دست کهنه سربازان کلینتون و کورنوالیس می گریزد. جابز خود را در مزرعه ذرت پرت کرد و صورتش را در آغوشش پنهان کرد. دور او رفقای خشم و ناامیدی خود را زمزمه می کردند. او به دنبال غذاخوری اش گشت و انگشتانش دور شاخ پودرش بسته شد. او زمزمه کرد: “ژنرال واشنگتن تو را به من نداد که با آن فرار کنم.

چهره مهربان از خشم شعله ور بود و از خاک و عرق رگه هایی می زد. اسب قدرتمندی که او سوار شد کف شده بود و پهلوهای او که در حال بالا آمدن بود به دلیل خارهای سخت زخمی شده بود. هنگامی که فرمانده از کنار هنگ می گذشت، در حالی که عصایش در گردبادی در پاشنه پایش بود، جابز شنید که او با صدای بلندی که از خشم و اندوه پر جنب و جوش بود فریاد می زد.

من نمی توانم باور کنم که ارتش در حال عقب نشینی است. من دستور یک پیشروی عمومی را دادم. چه کسی جرات کرد چنین دستوری بدهد؟ این خطوط را پیش ببر… جابز در پاسخ لکنت افسری را شنید: «دستور ژنرال لی بود که عقب نشینی کنیم. واشنگتن در یک لحظه ناپدید شد، با طوفانی از هلهله در پی او. جابز اکنون راضی بود که منتظر دستور باشد.

او معتقد بود که نبرد مونموث به همان اندازه که پیروز شد. خاطرات چند ساعت بعد او درهم و مبهم بود. او می دانست که هنگ به جلو می رود و سپس دود سفید آتش تفنگ جلویش بسته می شود. گاه و بیگاه نسیم تابستانی در این ابر خفه کننده شکاف ایجاد می کرد و او آن را رگه هایی از آتش فوران می دید. او مشک قدیمی خود را به سمت آن خط مه آلود دیگر آن سوی حصار راه آهن، که بالای آن مردانی با کت های قرمز و سبز و سیاه پوشانده.

رنگ مو ابی آسمانی : شده بود، نشانه گرفت. ناگهان افسران او شروع به دویدن به این طرف و آن طرف کردند و فریادی از خط باریک بلند شد: “استوار بایست، کانکتیکات! آتش خود را نجات دهید! هدف را پایین بیاورید! اینجا هزینه می آید!” یک موج جزر و مدی از قرمز و برنج شکاف های حصار راه آهن را شکست و نور خورشید در امتداد یک خط متزلزل از سرنیزه های بریتانیایی موج می زد. آن‌ها نزدیک‌تر، نزدیک‌تر می‌رفتند.

تا اینکه جابز می‌توانست درنده‌گی بد، دندان‌های برهنه، چشم‌های خیره گرانادیرهای مخوف را ببیند. به دستور شلیک، ماشه را کشید و ضربه تفنگش او را از درد غرغر کرد. جابز با دندان‌هایش درپوش را از روی شاخ پودری‌اش بیرون می‌آورد و گلوله را به خانه می‌کوبید که احساس کرد پای راستش زیر پایش دوخته شده و چنان می‌سوزد که گویی آهن داغ آن را داغ کرده است. سپس موج پرتاب گرنادیرز او را فرا گرفت.

او احساس کرد که پاشنه های پاشنه دار آنها به پشتش گاز می گیرد. سپس سرش عجیب بود و چشمانش را بست. هنگامی که خود را در حال تلاش برای بلند شدن دید، دید که در میان مه، هنگ او در حال عقب نشینی است که در اثر اولین ضربه از زمین رانده شده بود. او در عذاب روحی ناله کرد. ژنرال واشنگتن چه خواهد گفت؟ جابز اکنون پشت سر ستون بریتانیایی بود که به او توجهی نکرد. او در قسمت کوچکی از میدان بود.

که برای لحظه‌ای از درگیری پاک شده بود، به جز مجروحانی که روی چمن‌های زیر پا گذاشته شده بودند. دود دور شده بود، زیرا خطوط در حال نوسان روبرویش در آغوش ترسناک فولاد سرد قفل شده بود. پسرک تلوتلو خورده بود و مشکش را عصا می کرد و زخمش فراموش شد. روح یک هدف بزرگ به نیازش نیرو داده بود. او به تنهایی ایستاده بود و می پیچید، در حالی که با اشتیاق و با التماس اشاره می کرد.

رنگ مو ابی آسمانی : بازویش را به سمت هنگ شکسته اش دراز کرده بود. آرامش در شلیک لحظه ای سکوت عجیب را ایجاد کرد که تنها با ناله ها و نفرین های سخت و نفس گیر مردانی که در چنگال مرگ قفل شده بودند شکسته شد. از این رو، صدای تیز جوانی که فریاد می‌کشید، دور شد: “برگرد کنتیکت! من منتظرت هستم!” کاپیتان پسر را شنید و شمشیر خود را با فریادهای خشن به سوی افرادش تکان داد.

آنها چشم به چهره کوچک تنها در پس زمینه افتادند و فریاد او به قلب آنها رفت و موج عظیم خشم و شرم مانند آتش دشتی خط را فرا گرفت. مردان کانکتیکات مانند رانش زمین به جلو رفتند تا زمینی را که تسلیم کرده بودند پس بگیرند. انگلیسی‌ها قبل از تهاجم متقابلی که نمی‌توانستند تحمل کنند، عقب افتادند. آن‌سوی حصار راه‌آهن. پناهگاهی حتی در آنجا هم وجود نداشت.

رنگ مو ابی آسمانی : زیرا در یک حمله از جناحین که توسط نیروهای ذخیره آمریکایی به خانه برده شده بود، شکسته شده و خرج شده بودند. ژنرال واشنگتن از یک تپه کم ارتفاع در سمت راست این اقدام، درست زمانی که خط خود را از دست داده بود، برای مشاهده اتهامات توقف کرده بود. او افسری را با عجله برای ذخیره‌ها فرستاد و در جایی که بود منتظر آنها بود. به این ترتیب بود.