رنگ مو بلوطی

رنگ مو بلوطی : و ارتش با خیال راحت فرود آمد و استحکاماتی در کلیپیا ایجاد کرد و کل کشور را غارت کرد. دستوراتی از رم به اینجا رسید که مانلیوس باید به آنجا بازگردد، اما رگولوس باید برای ادامه جنگ باقی بماند. این برای او غم بزرگی بود.

مو : اما او اکنون می خواست تا آنجا که ممکن است کشتار بزرگی انجام دهد تا ترس از نام یونانی را به دشمن برانگیزد. بنابراین او بدون اینکه منتظر حمله باشد از دیوار بیرون رفت و نبرد آغاز شد. ناخدایان ایرانی پشت سر لشکرهای بدبخت خود رفتند و با تازیانه آنها را به جنگ کشاندند! بدبختان، آنها را رانده کردند تا ذبح شوند، با نیزه های یونانی سوراخ شوند، به دریا پرتاب شوند.

رنگ مو بلوطی

رنگ مو بلوطی : دیگری که آریستودموس نام داشت، چنان تحت تأثیر بیماری قرار گرفت که به خود اجازه داد با متحدان در حال عقب نشینی همراه شود. هنوز در اوایل روز بود که همه رفته بودند، و لئونیداس به افراد خود دستور داد که آخرین وعده غذایی خود را بخورند. او گفت: “امشب، ما با پلوتو شام خواهیم خورد.” تا آن زمان، او در حالت تدافعی ایستاده بود و زندگی مردانش را تامین می کرد.

یا در گل و لای باتلاق لگدمال شوند. اما تعداد پایان ناپذیر آنها به طور طولانی گفته شد. نیزه‌های یونانی‌ها در زیر خدمت سخت شکستند و شمشیرهایشان به تنهایی باقی ماند. آنها شروع به سقوط کردند و خود لئونیداس جزو اولین کشته شدگان بود. دعوا بر سر جنازه‌اش داغ‌تر از همیشه بود و دو شاهزاده ایرانی، برادران خشایارشا، در آنجا کشته شدند.

اما به طور طولانی خبر رسید که هایدارنس بر روی گذرگاه است و تعداد کمی از افراد باقی مانده از هر طرف محصور شده اند. اسپارت ها و تسپیان ها به سمت تپه کوچکی در داخل دیوار رفتند و تصمیم گرفتند که این مکان آخرین جایگاه آنها باشد. اما دل‌های تبانی‌ها از آنها ناامید شد و دست‌های خود را برای طلب رحمت دراز کردند. ربع به آنها داده شد، اما همه آنها با نشان پادشاه به عنوان فراری غیرقابل اعتماد شناخته شدند.

هلوت ها احتمالاً در این زمان به کوه ها گریختند. در حالی که گروه کوچک ناامید در کنار هم روی تپه ایستاده بودند و هنوز تا آخرین لحظه می جنگیدند، برخی با شمشیر، برخی دیگر با خنجر، برخی دیگر حتی با دست و دندان، تا زمانی که خورشید غروب کرد، حتی یک مرد زنده در میان آنها باقی نماند. فقط یک تپه از کشته شدگان وجود داشت که پر از تیر بودند. بیست هزار پارسی قبل از آن مشت مرد مرده بودند!

خشایارشا از دماراتوس پرسید که آیا تعداد بیشتری از اینها در اسپارت وجود دارد یا خیر، و به او گفتند که ۸۰۰۰ نفر هستند. جسد شاه شجاع و سایر کشته شدگان در همان جا دفن شد. آریستودموس ناراضی که خود را با نامی جز “بزدل” نامیده نمی شود و همه همشهریانش از او دوری می جستند، حسادت زیادی به آنها می کرد.

رنگ مو بلوطی : هیچ کس به او آتش و آب نمی داد و پس از یک سال بدبختی، شرافت خود را با هلاک شدن در صف مقدم جنگ پلاتیا فدیه داد که آخرین ضربه ای بود که ایرانیان را ناشایسته از یونان بیرون کرد. سپس یونانی ها برای احترام به جنگجویان شجاعی متحد شدند که اگر حمایت بهتری از آنها می شد، ممکن بود کل کشور را از تهاجم نجات دهند.

سیمونیدس شاعر کتیبه هایی را که بر روی ستون هایی که در گردنه برای بزرگداشت این اقدام بزرگ نصب شده بود، حک کرده بود. یکی بیرون از دیوار بود، جایی که بیشتر درگیری ها در آنجا بود. به نظر می رسد به افتخار تمام کسانی بود که دو روز مقاومت کردند – “در اینجا چهار هزار مرد از سرزمین پلوپس در برابر سیصد هزار نفر شجاعانه ایستادند.” به افتخار اسپارت ها ستون دیگری وجود داشت- “ای مسافر برو به اسپارتا بگو که اینجا با اطاعت از او سقوط کردیم.” بر روی تپه کوچک آخرین مقاومت، شکل یک شیر سنگی به یاد لئونیداس قرار داده شده بود.

که نام آن را شیرمانند می‌دادند، و نام ۳۰۰ نفر نیز بر روی ستونی در اسپارت حک شده بود. شیر، ستون‌ها و کتیبه‌ها مدت‌هاست که از دنیا رفته‌اند، حتی خود نقطه نیز تغییر کرده است. خاک جدیدی تشکیل شده است و مایل ها زمین جامد بین کوه تا و خلیج وجود دارد، به طوری که دروازه های داغ دیگر وجود ندارند. اما ماندگارتر از سنگ یا برنج – نه از خود میدان نبرد – نام لئونیداس بوده است.

رنگ مو بلوطی : دو هزار و سیصد سال از زمانی که او خود را آماده کرد تا به خاطر کشورش در آن جاده ساحلی باریک و باتلاقی، زیر پیشانی صخره‌های جنگلی، با دریا در کنارش هلاک شود، می‌گذرد. از آن زمان چقدر قلب ها درخشیدند، چقدر بازوها به یاد پاس ترموپیل عصبی شدند، و شکستی که ارزش آن بسیار بیشتر از یک پیروزی بود! شجاعت توسط شارلوت ام یونگ اولین جنگ‌هایی که رومی‌ها در خارج از مرزهای ایتالیا انجام دادند، با کارتاژنی‌ها بود.

اولین اختلاف بین روم و کارتاژ بر سر تصاحب آنها در جزیره سیسیل بود. و جنگ به این ترتیب آغاز شده بود هشت سال به طول انجامید، زمانی که تصمیم به اعزام ارتش برای مبارزه با کارتاژی ها در سواحل خود شد. ارتش و ناوگان تحت فرمان دو کنسول لوسیوس مانلیوس و مارکوس آتیلیوس رگولوس قرار گرفتند. در راه، نبرد دریایی بزرگی با ناوگان کارتاژی در گرفت و این اولین نبرد دریایی بود که رومیان تا به حال به دست آوردند.

رنگ مو بلوطی : این راه را به آفریقا آزاد کرد. اما سربازان که قبلاً تا این حد از خانه دور نشده بودند، زمزمه کردند، زیرا آنها انتظار داشتند که نه تنها با دشمنان انسان، بلکه مارهای هیولا، شیرها، فیل ها، الاغ های شاخدار و هیولاهای سر سگ، آفتاب سوزان را ببینند. و مردابی پر سر و صدا زیر پایشان. با این حال، رگولوس به شدت جلوی همه زمزمه‌ها را گرفت و اعلام کرد که نارضایتی مجازات مرگ خواهد داشت.