رنگ موی بلوند دودی روشن بیول

رنگ موی بلوند دودی روشن بیول : آقای وودچاک در حالی که کلاه ابریشمی خود را برداشت و با احترام تعظیم کرد، گفت: “عصر بخیر، قاضی.” قاضی جوابی به او نداد، اما همچنان به توینکل خیره شد. آقای وودچاک ادامه داد: “من تماس گرفتم تا از شما راهنمایی بپرسم.” “به شانس خوب من توانستم یکی از آن انسان های خشن را که بزرگترین دشمنان قایق های چوبی صلح آمیز هستند دستگیر کنم. قاضی عاقلانه سر خاکستری اش را تکان داد، اما باز هم هیچ جوابی نداد.

مو : باید من را ببخشید که گفتم فکر می کنم این کار را می کنید. یک هیزم فقیر قدرتمند بسازید.” “منم همینطور فکر میکنم!” توینکل با خنده گفت. او پس از نگاه کردن به ساعتش ادامه داد: “و حالا، انسان کوچولو، نزدیک است که تو بیدار شوی؛ پس اگر قصد داریم تو را به خاطر تمام بدبختی‌هایی که مردمت بر سر چوبه‌ها آورده‌اند مجازات کنیم، این کار را نخواهیم کرد. یک دقیقه فرصت داشته باشید.

رنگ موی بلوند دودی روشن بیول

رنگ موی بلوند دودی روشن بیول : تا به بالای تپه کج شود و باران وارد نشود و تو را غرق نکند؟” توینکل گفت: نه. و آیا می‌توانید در روز دوم فوریه (که روز چوب‌دار است) بگویید که در شش هفته آینده هوا گرم خواهد بود یا سرد؟ دختر پاسخ داد: “باور نمی کنم بتوانم.” آقای وودچاک گفت: “پس چیزهایی هست که ما می دانیم که شما نمی دانید؛ و اگرچه ممکن است یک وودچاک در یکی از اتاق های مدرسه شما اهمیت چندانی نداشته باشد.

توینکل گفت: عجله نکن. “می توانم منتظر بمانم.” خانم وودچاک با تمسخر گفت: “او سعی می کند از آن خارج شود.” “به او اجازه نده، لیاندر.” او پاسخ داد: «مطمئناً نه عزیزم. “اما من تصمیم نگرفته ام که چگونه او را مجازات کنم.” خانم وودچاک گفت: او را نزد قاضی استونی‌هرت ببرید. “او می داند که با او چه کند.” هیزم های کوچولو از خوشحالی غوغا می کنند هیزمه های کوچک که با شادی در حال تکان دادن هستند.

فصل ششم چشمک نزد قاضی برده می شود این بچه‌های چوب‌دار همه از خوشحالی غوغا می‌کردند و گریه می‌کردند: “بگیرش، بابا! ببرش پیش پیر! اوه، من! آیا او آن را به او نخواهد داد!” “قاضی کیست؟” توینکل با کمی ناراحتی پرسید. پاسخ این بود: «یک چوب‌دار بسیار محترم و مسن که پسر عموی پدربزرگ همسرم است». “ما او را عاقل ترین و باهوش ترین نژاد خود می دانیم.

اما در حالی که او در همه چیز بسیار عادل است، قاضی هرگز به بدکاران رحم نمی کند.” دختر گفت: من هیچ کار اشتباهی نکرده ام. “اما پدرت این کار را کرده است، و کشاورزان دیگر در این اطراف به ما اشتباه می کنند. آنها بدون رحم با مردم من می جنگند و هر گونه چوبی را که ممکن است صید کنند، می کشند.” توینکل ساکت بود، زیرا می‌دانست که این حقیقت دارد. آقای وودچاک ادامه داد: “به سهم خودم، من بسیار نرمدل هستم.

و حتی اگر می توانستم به مورچه ای کمک کنم، پا نمی گذارم. همچنین مطمئن هستم که شما روحیه مهربانی دارید. اما شما یک انسان هستید. و من یک پرنده چوب هستم؛ بنابراین فکر می کنم شما را به استونی دل پیر می برم و به او اجازه می دهم که سرنوشت شما را تعیین کند.” “هورا!” هیزم‌های جوان فریاد زدند، و آنها در مسیرهای باغ دویدند و به‌آرامی مادر چاق‌شان به دنبال آن‌ها، چتر توری را روی سرش نگه داشت.

رنگ موی بلوند دودی روشن بیول : گویی می‌ترسید که آفتاب بخورد. توینکل از رفتن آنها خوشحال شد. او خیلی به بچه‌های وودچاک اهمیتی نمی‌داد، آن‌ها بسیار وحشی و بد اخلاق بودند و مادرشان حتی از آنها ناپسندتر بود. در مورد آقای وودچاک، او چندان به او اعتراض نکرد. در واقع، او بیشتر دوست داشت با او صحبت کند، زیرا سخنان او مؤدبانه و چشمانش دلپذیر و مهربان بود. او گفت: «اکنون، عزیزم، چون می‌خواهیم این باغ را ترک کنیم.

جایی که تو در آن کاملاً امن بوده‌ای، من باید سعی کنم وقتی بیرون از دیوار هستیم از فرار تو جلوگیری کنم. امیدوارم به شما آسیبی نرسد. احساس می کنم برای چند دقیقه تبدیل به یک زندانی واقعی می شوم.” رسیدن به قاضی رسیدن به قاضی پس از آن آقای وودچاک از جیب خود یک قلاده چرمی که بسیار شبیه به قلاده سگ بود، درآورد، و آن را دور گردن دختر کشید.

به یقه یک زنجیر ظریف به طول حدود شش فوت وصل شده بود و سر دیگر زنجیر آقای وودچاک در دستش بود. او گفت: “حالا، پس لطفاً بی سر و صدا بیایید و هیاهو نکنید.” او را به انتهای باغ رساند و دری چوبی در دیوار باز کرد و از آن عبور کردند. بیرون از باغ، زمین چیزی جز زمین سفت و پخته نبود، بدون هیچ گونه علف یا چیز سبز دیگری روی آن، یا هیچ درخت یا درختچه ای که آن را از آفتاب داغ سایه افکنده باشد.

و نه چندان دور تپه ای گرد، آن هم از خاک پخته، ایستاده بود، که توینکل بلافاصله تصمیم گرفت خانه شود، زیرا یک در و چند پنجره در آن بود. هیچ موجود زنده ای در چشم نبود -حتی یک شوک چوبی- و توینکل اهمیت زیادی به مناظر سفالی پخته نمی داد. مستر وودچاک در حالی که زنجیر را محکم گرفته بود، زندانی خود را از فضای بایر به سمت تپه گرد هدایت کرد و در آنجا مکث کرد و به آرامی روی در رپ کرد.

رنگ موی بلوند دودی روشن بیول : آقای وودچاک فصل هفتم چشمک زدن محکوم است “بفرمایید تو، بیا تو!” صدا زد مستر وودچاک در را باز کرد و وارد شد و تینکل را با زنجیر به دنبال خود کشید. در وسط اتاق، یک پرنده هیزمی نشسته بود که موهایش از پیری ژولیده شده بود. او عینک بزرگی روی بینی داشت و یک کلاه بافتنی گرد با منگوله ای که از بالا آویزان بود، روی سرش. تنها لباس او یک پیراهن کهنه و رنگ و رو رفته بود. وقتی وارد شدند.

وودچاک پیر مشغول بازی با تعدادی دومینوی سفالی پخته بود که آنها را به هم ریخت و روی میز گلی پخته چید. او برای مدت طولانی به بالا نگاه نکرد، اما همچنان به تطبیق دومینوها و مطالعه چیدمان آنها با علاقه شدید ادامه داد. قاضی در خانه را در خانه قاضی کنید در نهایت اما او بازی را تمام کرد و سپس سرش را بلند کرد و نگاهی تند به مهمانانش انداخت.