رنگ مو تنباکویی بژ

رنگ مو تنباکویی بژ : بابا اجاره نامه اش را امضا کرده است، و دکل در راه است، و دکل او باید به موقع باشد! جاده را پاک کن!» بابا به راه آهن برای کار عجله ای مانند این اعتماد نمی کند. آنها چیزهای شما را روی سایدینگ تغییر دادند.

رنگ مو : دیدن افراد زیادی در میان جمعیت غیرممکن بود، اما دو مرد نزدیک به پنجره به تنهایی یک درام کوچک ساختند. آنها آقای سهم، گچ کار، صاحب یکی از “لات های کوچک کوچک” و آقای هنک، معدنچی سابق طلا، صاحب یکی از “قطعه های کوچک بزرگ” بودند. مشت‌هایشان را برای هم تکان می‌دادند، و آقای سهم، مهمانی قسمت اول، سر آقای هنک، مهمانی قسمت دوم فریاد می‌زد: «تو یه آدم کثیف، دروغگو، زرد!» که طرف قسمت دوم پاسخ داد.

رنگ مو تنباکویی بژ

رنگ مو تنباکویی بژ : پل ناگهان بلند شد و گریه کرد: “این چیه؟” بانی نیز رشد کرد. از سمت خانه خانم گروتی صدایی از صداها بلند شده بود که از کوبیدن چکش ها و صدای کارگر در محله بلند می شد. فریادها بلندتر و در عین حال بلندتر شد و پسرها به سمت پنجره باز خانه دویدند. همه در اتاق روی پاهای خود ایستاده بودند و به نظر می رسید همه یکباره فریاد می زدند.

“آن را بگیر توله سگ جگر سفید!” و مهمانی قسمت اول را بزن، بیف! ترک روی بینی پارتی قسمت اول با آپرکات زننده به فک پارت دوم بنگ تقابل کرد! و بنابراین آنها به سمت آن رفتند، بیف، بنگ! بنگ، بیف! – و دو پسر وحشت زده و شیفته از پنجره باز خیره شدند. وای! یک قراضه! IX یک ظاهر کلی وجود داشت که انگار همه در اتاق در حال دعوا هستند. اما نمی‌توانست اینطور باشد.

زیرا چند نفر باقی مانده بودند تا آقایان سهم و هنک را از هم جدا کنند و آنها را به گوشه‌های مخالف هل دهند. قبل از اینکه این فرآیند به طور کامل تکمیل شود، بانی صدایی را شنید که نام او را از جلوی خانه صدا می‌زد. “خوب، بابا!” جواب داد و به ملاقات پدر دوید. سه مرد حزب راس از پله های جلو پایین می آمدند و به سمت پایین می رفتند.

پدر گفت: بیا. “ما به هتل برمی گردیم.” «هی بابا! چی شد؟” آنها یک دسته سینه هستند و شما نمی توانید کاری با آنها انجام دهید. اگر به عنوان هدیه پیشنهاد می کردند، اجاره آنها را نمی پذیرم. بیا از اینجا برویم.» آنها به سمت ماشینشان می رفتند که کمی پایین تر از جاده پارک شده بود. ناگهان بانی ایستاد.

او فریاد زد: “اوه، بابا.” «فقط یک دقیقه صبر کن! خواهش می کنم بابا، یه پسری هست که باهاش ​​آشنا شدم و می خوام یه چیزی بهش بگم. لطفأ منتظر من بمانید!” بابا گفت: “خوب، زود باش.” “من اجاره دیگری برای دیدن امشب دارم.” بانی با سرعتی که پاهایش می توانست حرکت کند به عقب برگشت. وحشت او را فرا گرفته بود. «پل! پل!» او فریاد زد. “شما کجا هستید؟” نه صدایی بود.

رنگ مو تنباکویی بژ : نه نشانی از پسر دیگر. بانی به سمت آلونک چوبی دوید، تمام راه را دور خانه دوید و فریاد زد: «پل! پل!» به داخل ایوان پرده رفت و در پشتی را باز کرد و به آشپزخانه خالی و سفید میناکاری شده نگاه کرد. دوباره به سوله چوبی و سپس به گاراژ روبروی آن دوید. ایستاده بود و در میان مزارع تاریک کلم خیره می شد و در بالای ریه هایش صدا می زد: «پل! پل! شما کجا هستید؟ لطفا دور نشو!» اما هیچ پاسخی نبود.

سپس بانی صدای پدرش را دوباره شنید، با لحنی که نباید نادیده گرفت. بنابراین او با قلبی در حال غرق شدن رفت و به جای خود در اتومبیل رفت. در تمام راه بازگشت به هتل، در حالی که مردان در حال بحث در مورد اجاره نامه جدیدی بودند که قصد بستن آن را داشتند، بانی در سکوت نشسته بود و اشک از گونه هایش سرازیر می شد. پل رفته بود! او ممکن است دیگر هرگز پل را نبیند!

و آه، چنین پسر شگفت انگیزی! پسر عاقلی – خیلی چیزها را می دانست! پسری روشن بین و صحبت کردن با او بسیار جالب است! و یک پسر صادق – نه دروغ می گفت و نه دزدی! بانی شرمنده بود و چندین بار در زندگی خود به یاد می آورد که چه زمانی دروغ گفته بود – هیچ چیز خیلی جدی نبود، اما چیزهای کوچکی که در نور واضح ناگهانی راستگویی پل بسیار کوچک و پست به نظر می رسید.

و پل هیچکدام از پول های بابا را نمی گرفت! پدر فکر می کرد که همه در دنیا از دریافت پول خود خوشحال خواهند شد. اما این پسر آن را رد کرده بود! او باید از دست بانی عصبانی بوده است که آن را روی او فشار داده است، وگرنه او اینطور فرار نمی کرد! یا به هر دلیلی بانی را دوست نداشت. و بنابراین بانی دیگر هرگز او را نخواهد دید!

فصل سوم حفاری من بار دیگر دره‌ها و دره‌های گوادالوپ گرید با پژواک پرواز بوق‌ها طنین‌انداز شد. این بار نه یک خودرو، بلکه یک ناوگان کامل از آنها، یک دوجین کامیون هفت تنی، عریض و محکم، با چرخ‌های دوتایی پهن و محکم، و تریلرهای پشت سر، که تن‌های بیشتری را حمل می‌کردند. بار اول برج بلندی داشت.

یک موتور ثابت بزرگ، که توسط الوارهای سنگین که به سرعت در کناره ها پیچ شده بودند، در جای خود نگه داشته شد. آن کامیون با دقت پیچ ها را دور می زد، شرط می بندید! پشت سر آن «گازهای گلی» و «کارهای ترسیمی» آمدند. و سپس “رشته” ابزارهای حفاری، لوله های توخالی از بهترین فولاد، که از سر به انتها پیچ می شدند و در صورت نیاز یک مایل یا بیشتر به زمین فرو می رفتند.

رنگ مو تنباکویی بژ : این لوله‌ها در انتهای تریلرها، جایی که پرچم‌های قرمز به نشانه هشدار به اهتزاز درمی‌آمدند، امتداد داشتند. در پیچ‌های کوتاه، جاده را جارو می‌کردند، و اگر با ماشینی روبرو می‌شدید که در جهت مخالف می‌آمد، باید توقف می‌کردید در حالی که ماشین دیگر با احتیاط می‌خزد. اگر فضای کافی وجود نداشت، ماشین دیگر باید به جایی که جاده مستقیم‌تر بود، عقب می‌رفت.

همه اینها به سروصدای مداوم شاخ ها نیاز داشت. فکر می‌کردید دسته‌ای از پرندگان ماقبل تاریخ – آیا پتروداکتیل‌ها صدا می‌دادند؟ – به گذرگاه گوادالوپ فرود آمده بودند و می‌پریدند و فریاد می‌زدند: «هونک! صدای بوق! صدای بوق!” واقعاً می گفتند: «بابا منتظر ماست!