رنگ موی شامپاینی بلوند

رنگ موی شامپاینی بلوند : وقتی برای اولین بار به باهیا بلانکا، در ۷ سپتامبر ۱۸۳۲ رسیدیم، فکر کردیم که طبیعت به ندرت موجود زنده ای را به این کشور شنی و خشک داده است.

رنگ مو : در اینجا (در باهیا بلانکا) دیوارهای اطراف خانه‌ها از گل سخت ساخته شده‌اند، و من متوجه شدم که یکی، که حیاطی را که در آن اقامت کرده‌ام محصور شده بود، با سوراخ‌های گرد در چندین جا خسته شده بود. وقتی از مالک علت این اتفاق را پرسید، او به شدت از کاساریتای کوچک شکایت کرد، که چند مورد از آنها را بعداً در محل کار مشاهده کردم.

رنگ موی شامپاینی بلوند

رنگ موی شامپاینی بلوند : بسیار کنجکاو است که بفهمیم این پرندگان چقدر ناتوان هستند باید تصوری از ضخامت داشته باشند، زیرا اگرچه آنها دائماً روی دیوار پایین می چرخیدند، اما بیهوده به سوراخ کردن آن ادامه می دادند و فکر می کردند که این دیوار عالی برای لانه های خود است. من شک ندارم که هر پرنده، هر چند وقت یک بار در طرف مقابل به نور روز می رسید.

از این واقعیت شگفت انگیز بسیار شگفت زده می شد. من قبلاً تقریباً تمام پستانداران رایج در این کشور را ذکر کرده ام. از آرمادیلوها سه گونه وجود دارد، به جنوب باهیا بلانکا نمی رسد. این چهار گونه عادات تقریباً مشابهی دارند. با این حال، پلودو شب‌زیست ، در حالی که بقیه روزها در دشت‌های باز سرگردان هستند و از سوسک‌ها، لاروها، ریشه‌ها و حتی مارهای کوچک تغذیه می‌کنند.

آپار که معمولا ماتاکو نامیده می شود ، با داشتن تنها سه نوار متحرک قابل توجه است . بقیه پوشش تسمه دار آن تقریباً غیر قابل انعطاف است. این قدرت را دارد که خودش را در یک کره کامل بغلتد، مانند نوعی شپش چوبی انگلیسی. در این حالت از حمله سگ ها در امان است. چون سگ نمی تواند کل را در دهان خود بگیرد، سعی می کند یک طرف را گاز بگیرد و توپ از بین می رود.

پوشش سخت صاف ماتاکو دفاع بهتری نسبت به خارهای تیز جوجه تیغی ارائه می دهد. پیچی خاک بسیار خشک را ترجیح می دهد . و تپه‌های ماسه‌ای نزدیک ساحل، جایی که ماه‌ها هرگز نمی‌تواند طعم آب را بچشد، تفرجگاه مورد علاقه‌اش است: اغلب سعی می‌کند با چمباتمه زدن نزدیک زمین، از توجه دور بماند.

در طول یک روز سواری، در نزدیکی باهیا بلانکا، عموماً با چند نفر مواجه شد. یک لحظه درک شد، لازم بود، برای گرفتن آن، تقریباً از اسب خود بیفتید. زیرا در خاک نرم حیوان آنقدر سریع حفر می‌کرد که قسمت‌های عقبی آن تقریباً قبل از فرود آمدن ناپدید می‌شدند. به نظر می رسد تقریباً حیف است که چنین حیوانات کوچک خوبی را بکشیم.

زیرا همانطور که یک گائوچو گفت، در حالی که چاقوی خود را بر پشت یکی تیز می کرد، (آنها خیلی ساکت هستند). از خزندگان انواع مختلفی وجود دارد. از اندازه کانال سم در دندان های نیش آن، باید بسیار کشنده باشد. در مخالفت با برخی دیگر از طبیعت گرایان، این را به عنوان زیرجنسی از مار زنگی و حد واسط بین آن و افعی قرار می دهد.

در تأیید این نظر، من واقعیتی را مشاهده کردم که به نظر من بسیار کنجکاو و آموزنده به نظر می رسد، زیرا نشان می دهد که چگونه هر شخصیت، اگرچه ممکن است تا حدی مستقل از ساختار باشد، تمایل به تغییر درجات آهسته دارد. انتهای دم این مار با یک نقطه ختم می شود که بسیار کمی بزرگ شده است.

رنگ موی شامپاینی بلوند : و همانطور که حیوان در امتداد سر می خورد، دائماً آخرین اینچ را می لرزاند. و این قسمت که به چمن خشک و چوب برس برخورد می کند، صدای تق تق ایجاد می کند که به طور مشخص در فاصله شش فوتی شنیده می شود. هر وقت حیوان عصبانی یا متعجب می شد، دمش تکان می خورد. و ارتعاشات بسیار سریع بودند.

حتی تا زمانی که بدن تحریک پذیری خود را حفظ می کرد، تمایل به این حرکت معمولی مشهود بود. بنابراین، این از برخی جهات ساختار یک افعی با عادات مار زنگی دارد: با این حال، سروصدا توسط دستگاه ساده‌تری تولید می‌شود. حالت چهره این مار وحشتناک و خشن بود. مردمک از یک شکاف عمودی در عنبیه خالدار و مسی تشکیل شده بود.

فک ها در قاعده پهن بودند و بینی به شکل مثلثی ختم می شد. فکر نمی‌کنم تا به حال چیز زشت‌تری ندیده باشم، به جز، شاید، برخی از خفاش‌های خون آشام. من تصور می‌کنم این جنبه دافعه از قرار گرفتن ویژگی‌ها در موقعیت‌هایی نسبت به یکدیگر، تا حدودی متناسب با ویژگی‌های صورت انسان ناشی می‌شود.

و بدین ترتیب مقیاسی از زشتی به دست می آوریم. در میان خزندگان ، من فقط یک وزغ کوچک پیدا کردم که از نظر رنگ منحصر به فرد بود. اگر تصور کنیم ابتدا با سیاه ترین جوهر آغشته شده بود و بعد از خشک شدن روی تخته ای که تازه با درخشان ترین سرخابی رنگ آمیزی شده بود بخزد تا کف پاها و قسمت هایی از معده اش را رنگ کند.

تصور خوبی از ظاهر آن به دست خواهد آمد. اگر یک گونه بی نام بود، مطمئناً باید دیابولیکوس نامیده می شد ، زیرا وزغ مناسبی برای موعظه در گوش حوا است. به جای اینکه مانند سایر وزغ ها در عادات شبانه باشد و در فرورفتگی های مبهم مرطوب زندگی کند، در طول گرمای روز در اطراف تپه های شنی خشک و دشت های خشک که حتی یک قطره آب پیدا نمی شود می خزد.

برای رطوبت آن لزوماً باید به شبنم وابسته باشد. و احتمالاً توسط پوست جذب می شود، زیرا مشخص است که این خزندگان دارای قدرت جذب پوستی زیادی هستند. در مالدونادو، یکی را یافتم که در وضعیتی تقریباً خشک مانند باهیا بلانکا قرار داشت، و به این فکر می‌کردم که به آن لذتی عالی بدهم. آن را به استخر آب برد. حیوان کوچک نه تنها قادر به شنا نبود.

بلکه فکر می کنم بدون کمک به زودی غرق می شد. از مارمولک ها انواع مختلفی وجود داشت، اما تنها یکی از عادات آن قابل توجه بود. روی شن‌های خالی نزدیک ساحل دریا زندگی می‌کند و از رنگ خالدار آن، فلس‌های قهوه‌ای که با سفید، قرمز مایل به زرد و آبی کثیف خال‌دار شده‌اند، به سختی از سطح اطراف قابل تشخیص هستند. وقتی می‌ترسد.

رنگ موی شامپاینی بلوند : با تظاهر به مرگ، با پاهای دراز، بدن افسرده و چشم‌های بسته سعی می‌کند از کشف اجتناب کند: اگر بیشتر مورد آزار و اذیت قرار گیرد، با سرعت زیادی خود را در شن‌های شل دفن می‌کند. این مارمولک به دلیل بدن پهن و پاهای کوتاهش نمی تواند به سرعت بدود. [تصویر] من در اینجا چند نکته در مورد خواب زمستانی حیوانات در این قسمت از آمریکای جنوبی اضافه می کنم.