رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره

رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره : برخی دیگر طرح هایی شبیه به گل یا سبزیجات دارند، و برخی دیگر دارای مربع هایی شبیه به وافل بریده شده به شکل ترد. صلیب روی سرشان همه آنها بالهای چوبی کوتاهی می پوشیدند که به وسیله لولاهای چوبی با پیچ های چوبی به بدنه چوبی آنها بسته می شد و با این بالها به سرعت و بی سروصدا به این طرف و آن طرف پرواز می کردند و پاهایشان برایشان فایده چندانی نداشت.

رنگ مو :  یا نه. او گفت: “در این صورت آنها را به حال خود رها می کنم. تو خیلی دندان نمانده ای، جیم، اما تعداد اندکی که داری به اندازه ای تیز هستند که مرا به لرزه درآورد. پس خوک ها در آینده کاملاً ایمن خواهند بود. تا جایی که می دانم.” جادوگر با جدیت گفت: “درست است، یورکا.” بیایید همه ما یک خانواده شاد باشیم.

رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره

رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره : و خوردن آنها برای شما بهتر از این نیست که جیم شما را بخورد.” جیم با چشمان گرد و درشتش به بچه گربه خیره شد و گفت: “و اگر آن توپ های کوچک گوشت خوک را تنها نگذارید، همین کار را انجام خواهم داد.” “اگر به یکی از آنها صدمه بزنی، فوراً تو را می جوم.” بچه گربه متفکرانه به اسب نگاه کرد، انگار می خواست تصمیم بگیرد که منظورش این است.

یکدیگر را دوست داشته باشیم. یورکا خمیازه ای کشید و خود را دراز کرد. او گفت: “من همیشه بچه خوک ها را دوست داشتم.” “اما آنها من را دوست ندارند.” دوروتی گفت: “هیچکس نمی تواند کسی را که از او می ترسد دوست داشته باشد.” “اگر رفتار کنی و خوک های کوچک را نترسانی، مطمئنم که آنها به تو علاقه زیادی خواهند داشت.” جادوگر اکنون ۹ عدد کوچک را در جیب خود گذاشت و سفر از سر گرفته شد.

پسر در حالی که با خستگی از پله های تاریک و پر پیچ و خم بالا می رفتند، گفت: “الان باید نزدیک قله باشیم.” دوروتی گفت: «کشور گورگل ها نمی تواند از بالای زمین دور باشد. “این پایین خیلی خوب نیست. مطمئنم می خواهم دوباره به خانه برگردم.” هیچ کس به این پاسخ نداد، زیرا متوجه شدند که برای صعود به تمام نفس خود نیاز دارند. پله‌ها باریک‌تر شده بودند.

زیب و جادوگر اغلب باید به جیم کمک می‌کردند تا کالسکه را از یک پله به پله دیگر بکشد، یا از گیر کردن آن با دیوارهای سنگی جلوگیری کنند. با این حال، سرانجام نوری کم نور جلوی آنها ظاهر شد که با پیشروی آنها روشن تر و قوی تر شد. “خدا را شکر که ما نزدیک به آنجا هستیم!” جادوگر کوچولو نفس نفس زد جیم که جلوتر بود.

آخرین پله را پیش از خود دید و سرش را بالای لبه های سنگی راه پله گرفت. سپس ایستاد، فرود آمد و شروع به عقب نشینی کرد، به طوری که نزدیک بود با کالسکه روی بقیه بیفتد. “بیا دوباره بریم پایین!” با صدای خشنش گفت. “مزخرف!” جادوگر خسته را گرفت. – چی شده پیرمرد؟ اسب غرغر کرد: همه چیز. “من نگاهی به این مکان انداخته ام.

رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره : و این کشور مناسبی برای رفتن به موجودات واقعی نیست. همه چیز در آن بالا مرده است – هیچ گوشت یا خون یا چیزی در حال رشد در هیچ کجا.” دوروتی گفت: “مهم نیست، ما نمی توانیم به عقب برگردیم.” و به هر حال ما قصد نداریم آنجا بمانیم. جیم با لحنی سرسختانه غرغر کرد: خطرناک است.

در جادوگر گفت: «اینجا را ببین اسب خوب من، دوروتی کوچولو و من در سفرهایمان در بسیاری از کشورهای عجیب و غریب بوده‌ایم و همیشه بدون هیچ آسیبی فرار کرده‌ایم. ما حتی به سرزمین شگفت‌انگیز اوز هم رفته‌ایم. ما، دوروتی؟—بنابراین ما خیلی اهمیتی نمی‌دهیم که کشور گارگویل‌ها چگونه است. برو، جیم، و هر اتفاقی بیفتد.

ما بهترین استفاده را خواهیم کرد.» اسب پاسخ داد: بسیار خوب. “این سفر شماست و نه سفر من، پس اگر به مشکل خوردید مرا سرزنش نکنید.” با این سخنرانی به جلو خم شد و کالسکه را تا پله های باقی مانده بالا کشید. بقیه به دنبالشان آمدند و به زودی همگی روی یک سکوی وسیع ایستادند و به کنجکاوترین و شگفت انگیزترین منظره ای که چشمانشان دیده بود خیره شدند. “کشور گارگویل ها همه چوبی است!” زیب فریاد زد؛ و همینطور بود.

زمین خاک اره بود و سنگریزه های پراکنده در اطراف گره های سخت درختان بودند که در طول زمان صاف و صاف شده بودند. خانه های چوبی عجیب و غریبی وجود داشت که در حیاط جلویی آن گل های چوبی کنده کاری شده بود. تنه درختان از چوب درشت بود، اما برگ درختان تراشیده بود. تکه‌های علف تکه‌های چوب بود و جایی که نه علف و نه خاک اره دیده می‌شد، کفپوش چوبی محکمی بود.

پرندگان چوبی در میان درختان بال می‌زدند و گاوهای چوبی روی علف‌های چوبی می‌گردیدند. اما شگفت‌انگیزترین چیزها انسان‌های چوبی بودند – موجوداتی که به نام گارگویل شناخته می‌شوند. تعداد این افراد بسیار زیاد بود، زیرا محل سکونت انبوهی بود و گروه بزرگی از افراد عجیب و غریب در این نزدیکی جمع شده بودند و به غریبه هایی که از راه پله های مارپیچ بلند بیرون آمده بودند خیره می شدند.

گارگویل ها قد بسیار کوچکی داشتند و قدشان کمتر از سه فوت بود. بدنشان گرد، پاهایشان کوتاه و ضخیم و بازوهایشان فوق العاده بلند و تنومند بود. سرهای آنها برای بدنشان بزرگتر از آن بود و چهره هایشان کاملاً زشت بود که نمی شد به آنها نگاه کرد. برخی بینی و چانه های دراز و خمیده، چشمان کوچک و دهان های گشاد و خندان داشتند.

رنگ موی زیتونی طلایی روشن بدون دکلره : برخی دیگر دارای بینی های صاف، چشم های بیرون زده و گوش هایی بودند که به شکل فیل بود. انواع زیادی وجود داشت، در واقع، به ندرت دو تا شبیه هم بودند. اما همه از نظر ظاهری به یک اندازه ناسازگار بودند. بالای سر آنها بدون مو بود، اما به اشکال مختلف حکاکی شده بود، برخی دارای یک ردیف نقطه یا توپ در اطراف بالا هستند.