رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا

رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا : خوشبختی زندگی زناشویی را در خانه‌ای که هیچ هزینه‌ای برای پرداخت ندارد، به تصویر می‌کشد. حتی «خانه، خانه شیرین» را نقل کرد و ترجمه آن را به لهستانی جسورانه کرد – اگرچه به دلایلی لیتوانیایی این را حذف کرد. شاید مترجم احساساتی بودن در زبانی را که در آن هق هق به عنوان و لبخند به عنوان شناخته می‌شود، برایش دشوار بوده است. خانواده در مورد این سند به مدت طولانی نگاه کردند.

رنگ مو : اما ماریجا از انسان یا شیطان نمی ترسید و از هرکسی که می دید سوال می کرد – بازدیدکنندگان و غریبه ها یا افراد شاغل مثل خودش و حتی یکی دو بار حتی کارمندان بلندپایه و رفیع که طوری به او خیره شده بودند که انگار فکر می کنند او دیوانه است. . با این حال، در پایان، او پاداش خود را درو کرده بود. در یکی از گیاهان کوچکتر، او به طور تصادفی به اتاقی برخورد کرد که در آن تعداد زیادی زن و دختر پشت میزهای طولانی نشسته بودند.

رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا

رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا : گوشت گاو دودی را در قوطی ها آماده می کردند. و در اتاق به اتاق سرگردان بود، ماریا سرانجام به جایی رسید که قوطی های مهر و موم شده در آن رنگ آمیزی و برچسب گذاری می شدند، و در اینجا او این شانس را داشت که با “پیشکار” روبرو شود. ماریجا در آن زمان نفهمید، همانطور که قرار بود بعدا بفهمد، چه چیزی برای یک “پیشکار” در ترکیب چهره ای پر از طبیعت خوب بی حد و حصر و ماهیچه های یک اسب خشک وجود دارد.

اما زن به او گفته بود که فردا بیاید و شاید به او فرصتی بدهد تا حرفه قوطی نقاشی را بیاموزد. نقاشی قوطی‌ها که ماهرانه بود و روزانه دو دلار می‌پرداخت، ماریجا با فریاد یک سرخپوست کومانچی به خانواده حمله کرد و اتاق را زیر و رو کرد تا بچه را تقریباً تشنج کند. خوش شانسی بهتر از همه اینها به سختی می شد امیدوار بود.

فقط یکی از آنها برای جستجوی مکانی باقی مانده بود. جورجیس مصمم شد که تتا الزبیتا باید در خانه بماند تا خانه را حفظ کند و اونا باید به او کمک کند. او نمی‌خواهد اونا کار کند – او گفت که او آن جور مردی نبود و او آن جور زنی نبود. اگر مردی مانند او نتواند با کمک هیئت مدیره جوناس و ماریجا از خانواده حمایت کند، چیز عجیبی خواهد بود.

او حتی نمی‌شنید که به بچه‌ها اجازه دهد سر کار بروند. اینکه کشیش به این مدارس اعتراض می‌کند چیزی بود که او هنوز هیچ تصوری از آن نداشت و در حال حاضر تصمیمش این بود که فرزندان تتا الزبیتا باید به اندازه هر بچه‌های دیگر شانس داشته باشند. مسن‌ترین آنها، استانیسلواس کوچک، فقط سیزده سال داشت و نسبت به سنش کوچک بود.

و در حالی که پسر بزرگ فقط دوازده سال داشت و بیش از یک سال در جونز کار کرده بود، یورگیس از استانیسلوواس خواست که انگلیسی صحبت کند و به یک مرد ماهر تبدیل شود. پس فقط دده آنتاناس قدیمی وجود داشت. او را به حال استراحت بیش از حد، اما او مجبور به تصدیق که این امکان پذیر نیست، و، علاوه بر این، پیرمرد نمی شنید که از آن صحبت می شود.

آن هوس او بود که اصرار کند که او به عنوان سرزنده به عنوان هر پسر بود. او مانند بهترین آنها پر از امید به آمریکا آمده بود. و حالا او مشکل اصلی بود که پسرش را نگران می کرد. برای هر کسی که صحبت کرد به او اطمینان داد که آن را اتلاف وقت به دنبال کار برای پیرمرد در . به او گفت که کوله‌برها حتی مردانی را که پیر شده‌اند را در خدمت خود نگه نمی‌دارند.

رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا : تا چیزی در مورد گرفتن افراد جدید نگویم. و نه تنها اینجا قانون بود، تا آنجایی که او می دانست، در همه جای آمریکا این قانون بود. برای راضی کردن او از پلیس خواسته بود، و به ارمغان آورد که این چیزی است که فکر نمی شود. آنها این را به آنتونی پیر نگفته بودند، که در نتیجه دو روز را به پرسه زدن از یک قسمت به حیاط دیگر گذرانده بود.

و اکنون به خانه آمده بود تا پیروزی دیگران را بشنود، لبخندی شجاعانه زد و گفت که این از آن او خواهد بود. یک روز دیگر برگرد آنها احساس می کردند که شانس خوب آنها به آنها این حق را داده است که به یک خانه فکر کنند. و نشستن در آستانه در که عصر تابستان، آنها برگزار شد مشاوره در مورد آن، و در زمان مناسبت به برهان موضوع سنگین. آن روز صبح که از خیابان برای سرکار رد می شد.

دو پسر را دید که از خانه به خانه یک آگهی می گذاشتند. و دیدن که تصاویر بر روی آن وجود دارد، برای یکی خواسته بود، و آن را نورد و آن را در پیراهن خود جمع شده بود. در ظهر مردی که با او صحبت کرده بود آن را به او خوانده بود و کمی در مورد آن به او گفت، در نتیجه ایده وحشی را درک کرده بود. پلاکارد را بیرون آورد که کاملاً یک اثر هنری بود. طول آن تقریباً دو فوت بود.

روی کاغذ تقویمی چاپ شده بود، با مجموعه ای از رنگ ها به قدری روشن که حتی در نور ماه هم می درخشیدند. مرکز پلاکارد را خانه ای اشغال کرده بود که به طرز درخشانی رنگ آمیزی شده بود، نو و خیره کننده بود. سقف آن به رنگ ارغوانی بود و با طلا تزئین شده بود. خود خانه نقره ای بود و درها و پنجره ها قرمز بود.

ساختمانی دوطبقه با ایوانی در جلو و طوماری بسیار شیک دور تا دور آن بود. با تمام جزئیات کامل بود، حتی دستگیره در، و یک بانوج در ایوان و پرده های توری سفید در پنجره ها وجود داشت. زیر آن، در گوشه ای، عکس زن و شوهری بود که در آغوش محبت آمیز بودند. در گوشه مقابل گهواره ای با پرده های کرکی روی آن کشیده شده بود.

رنگ موی مرواریدی شامپاینی دوبینا : کروبی خندان روی بال های نقره ای معلق بود. از ترس اینکه اهمیت همه اینها از بین برود، یک برچسب به زبان های لهستانی، لیتوانیایی و آلمانی وجود داشت: « دوم. نامی. هیم. “چرا اجاره پرداخت می شود؟” بخشنامه زبانی به مطالبه ادامه داد. چرا صاحب خانه خود نباشید؟ آیا می دانید که می توانید یکی را با قیمت کمتر از اجاره خود خریداری کنید؟ ما هزاران خانه ساخته‌ایم که اکنون توسط خانواده‌های خوشبخت اشغال شده‌اند.»—بنابراین، این سخن گویا شد.