رنگ صدفی مرواریدی دوماسی

رنگ صدفی مرواریدی دوماسی : اما همه مردان این کنوانسیون را فهمیدند و نوشیدند. آنها معتقد بودند که با آن چیزی بیهوده دریافت می کنند – زیرا نیازی به نوشیدن بیش از یک نوشیدنی ندارند و با قوت آن ممکن است خود را با یک شام گرم خوب سیر کنند.

رنگ مو : خیابان هایی که دوستان ما باید از طریق آن به محل کار خود می رفتند، همگی سنگفرش نشده بودند و پر از چاله ها و خندق های عمیق بودند. در تابستان، هنگامی که باران شدید می بارید، ممکن است یک مرد مجبور شود تا کمر خود را به خانه خود برساند. و حالا در زمستان، رفتن از این مکان ها، قبل از روشنایی صبح و بعد از تاریکی شب، شوخی نبود.

رنگ صدفی مرواریدی دوماسی

رنگ صدفی مرواریدی دوماسی : سپس روسای دورهام بیست تا از بزرگترین ها را انتخاب کردند. ثابت شد که “دویست” خطای چاپگر بوده است. چهار یا پنج مایلی به سمت شرق دریاچه قرار داشت و بادهای تلخی بر سر آن می آمد. گاهی اوقات دماسنج در شب به ده یا بیست درجه زیر صفر می رسید و صبح تا پنجره های طبقه اول خیابان ها پر از برف می شد.

آن‌ها تمام دارایی‌شان را جمع می‌کردند، اما نمی‌توانستند در برابر خستگی بپیچند. و بسیاری از مردم در این جنگ با بارش های برف تسلیم شدند و دراز کشیدند و به خواب رفتند. و اگر برای مردان بد بود، می توان تصور کرد که زنان و کودکان چگونه بودند. اگر ماشین‌ها در حال حرکت بودند، برخی سوار ماشین‌ها می‌شدند. اما وقتی فقط پنج سنت در ساعت درآمد دارید.

مانند استانیسلوواس کوچک، دوست ندارید آنقدر هزینه کنید تا دو مایل سوار شوید. بچه‌ها با شال‌های بزرگ به حیاط می‌آمدند و آن‌قدر بسته بودند که به سختی می‌توانستید آنها را پیدا کنید – و باز هم تصادفاتی رخ می‌داد. یک صبح تلخ در فوریه، پسر کوچکی که با استانیسلوواس در دستگاه گوشت خوک کار می کرد.

با یک ساعت تاخیر آمد و از درد جیغ می کشید. آنها بسته بندی او را باز کردند و مردی به شدت شروع به مالیدن گوش هایش کرد. و چون سفت یخ زده بودند، فقط دو یا سه مالش طول کشید تا کوتاه شوند. در نتیجه، استانیسلواس کوچولو دچار وحشتی از سرما شد که تقریباً یک شیدایی بود. هر روز صبح که وقت شروع به حیاط ها می رسید.

شروع به گریه و اعتراض می کرد. هیچ‌کس نمی‌دانست چگونه او را مدیریت کند، زیرا تهدیدها فایده‌ای نداشت – به نظر می‌رسید که او نمی‌توانست آن را کنترل کند، و گاهی می‌ترسیدند که او دچار تشنج شود. در پایان باید ترتیب داده می شد که او همیشه با Jurgis رفت و دوباره با او به خانه آمد. و اغلب، هنگامی که برف عمیق بود.

مرد او را تمام راه بر روی شانه های خود حمل می کرد. گاهی جورگیس تا پاسی از شب کار می‌کرد، و بعد حیف‌انگیز بود، زیرا جایی برای منتظر ماندن آن کوچولو وجود نداشت، مگر در درگاه‌ها یا گوشه‌ای از تخت‌های کشتار، و او فقط در آنجا به خواب می‌رفت. و تا حد مرگ یخ بزند. هیچ گرمایی روی تخت کشتار وجود نداشت.

مردان دقیقاً ممکن است تمام زمستان را بیرون از خانه کار کرده باشند. به همین دلیل، گرمای بسیار کمی در همه جای ساختمان وجود داشت، به جز در اتاق‌های پخت و پز و چنین مکان‌هایی – و این مردانی بودند که در این مکان‌ها کار می‌کردند، بیشترین خطر را داشتند، زیرا هر زمان که مجبور بودند به اتاق دیگری بروند.

مجبور بود از راهروهای سرد یخ عبور کند و گاهی اوقات چیزی بالای کمر نداشت جز یک زیرپیراهن بدون آستین. روی تخت‌های کشتار می‌توانستید با خون آغشته شوید، و خون جامد یخ می‌زد. اگر به ستونی تکیه می دادی، تا آن جا یخ می زدی، و اگر دستت را روی تیغه چاقویت می گذاشتی.

رنگ صدفی مرواریدی دوماسی : این احتمال وجود داشت که پوستت را روی آن بگذاری. مردان پاهای خود را در روزنامه ها و کیسه های کهنه می بندند و آنها را در خون خیس می کردند و منجمد می کردند و سپس دوباره خیس می کردند و همینطور ادامه می داد تا اینکه در شب مردی روی توده های بزرگی به اندازه یک پا راه می رفت. فیل هرازگاهی، وقتی روسا نگاه نمی‌کردند.

می‌دیدی که پاها و قوزک‌هایشان را در لاشه بخار داغ فرمان فرو می‌برند یا در اتاق به طرف جت‌های آب گرم می‌چرخند. بی رحمانه ترین چیز این بود که تقریباً همه آنها – همه آنهایی که از چاقو استفاده می کردند – نمی توانستند دستکش بپوشند و دستانشان از یخ زدگی سفید می شد و دستانشان بی حس می شد و البته تصادفاتی هم پیش می آمد.

همچنین هوا از آب داغ و خون داغ پر از بخار می شود، به طوری که شما نمی توانید پنج فوت جلوتر از خود را ببینید. و سپس، در حالی که مردانی با سرعتی که روی تخت کشتار می‌دویدند، و همه با چاقوهای قصابی، مانند تیغ، در دستانشان، می‌دویدند – خوب، جای تعجب بود که مردی بیشتر از گاو سلاخی نشده بود. . و با این حال همه این ناراحتی را تحمل می کردند.

اگر فقط برای یک چیز نبود – اگر جایی وجود داشت که می توانستند غذا بخورند. یا مجبور به خوردن شام خود را در میان بوی تعفن که در آن کار کرده بود، و یا به عجله، مانند همه همراهان خود، به هر یک از صدها فروشگاه مشروب فروشی که دراز اسلحه خود را به او. در غرب حیاط ها، خیابان اشلند قرار داشت.

و در اینجا یک ردیف ناگسستنی از سالن ها وجود داشت. در شمال، خیابان چهل و هفتم بود، جایی که نیم دوجین تا بلوک وجود داشت، و در زاویه آن دو، «ویسکی پوینت»، فضایی به وسعت پانزده یا بیست جریب، و حاوی یک کارخانه چسب و حدود دویست سالن بود.

ممکن است یکی در میان این ها قدم بزند و انتخاب خود را انتخاب کند: «امروز سوپ نخود داغ و کلم آب پز». کلم ترش و فرانکفورت داغ. وارد شو.» «سوپ لوبیا و خورش بره. خوش آمدی.” همه این چیزها به زبان های بسیاری چاپ شد، و همچنین نام استراحتگاه ها، که تنوع و جذابیت آنها بی نهایت بود. “دایره خانه” و “گوشه کوزی” وجود داشت. هر چه که نامیده می شدند.

رنگ صدفی مرواریدی دوماسی : مطمئناً آنها را «مرکز اتحادیه» می نامیدند و از کارگران استقبال می کردند. و همیشه یک اجاق گاز گرم و یک صندلی در نزدیکی آن و چند دوست برای خندیدن و صحبت کردن وجود داشت. فقط یک شرط وجود داشت، – شما باید بنوشید. اگر قصد نداشتید مشروب بخورید، در کوتاه‌مدت بیرون می‌رفتید، و اگر در رفتن کند بودید، مثل نه، سرتان را با یک بطری آبجو در معامله باز می‌کردید.