رنگ مرواریدی کاراملی

رنگ مرواریدی کاراملی : زندگی نامه شما یک کلاسیک باشد.” “دیک می گوید من یکی ندارم.” “دیک!” او فریاد زد. “او در مورد شما چه می داند؟” “هیچی. اما او می گوید.

رنگ مو : او می دانست، اما زیبایی او را بی فکر کرده بود. “کانزاس سیتی، میسوری.” همان زمانی که سیگار را ممنوع کردند، او را خاموش کردند.» “سیگار بستند؟ من دست جدّم را می بینم.” او یک اصلاح طلب است یا چیز دیگری، اینطور نیست؟ “من برای او سرخ می شوم.” او اعتراف کرد: من هم همینطور. من از اصلاح‌طلبان متنفرم.

رنگ مرواریدی کاراملی

رنگ مرواریدی کاراملی : و فواصل خنده‌های سایه‌آمیز در هم تنیده شد. دیک به او گفته بود که مرد آنتونی باندز نام دارد – او فکر می کرد که فوق العاده است! دیک جناس غم انگیزی در مورد انجام داده بود، اما او گفت اگر یک چیز بدتر از جناس وجود داشت، این شخصی بود که به عنوان یک بازگشت اجتناب ناپذیر به جناس، نگاهی تمسخر آمیز به مجرم می انداخت. “شما اهل کجا هستید؟” از آنتونی پرسید.

به‌ویژه از آن‌هایی که سعی در اصلاح من دارند». “آیا تعداد آنها زیاد است؟” “ده ها. این “اوه، گلوریا، اگر شما این همه سیگار بکشید، چهره زیبای خود را از دست خواهید داد!” و “اوه، گلوریا، چرا ازدواج نمی کنی و زندگی نمی کنی؟” آنتونی با قاطعیت موافقت کرد در حالی که متعجب بود که چه کسی جرات این را دارد که با چنین شخصیتی صحبت کند.

او ادامه داد: «و سپس، همه اصلاح‌طلبان ظریف هستند که داستان‌های وحشیانه‌ای را که درباره شما شنیده‌اند و اینکه چگونه به شما پایبند بوده‌اند، برای شما تعریف می‌کنند.» او در نهایت دید که چشمان او خاکستری، بسیار صاف و خونسرد است، و وقتی روی او تکیه کردند، متوجه شد که موری از گفتن اینکه او بسیار جوان و بسیار پیر است، چه می‌گوید.

او همیشه در مورد خودش صحبت می کرد، به عنوان یک کودک بسیار جذاب که ممکن است صحبت کند، و نظرات او در مورد سلیقه و سلایق او بی تاثیر و خود به خود بود. آنتونی با جدیت گفت: “باید اعتراف کنم که حتی من یک چیز در مورد شما شنیده ام.” بلافاصله هوشیار، صاف نشست. آن چشم ها، با خاکستری و ابدیت صخره ای از گرانیت نرم، او را گرفت. “به من بگو. من آن را باور خواهم کرد.

من همیشه هر چیزی را که کسی در مورد خودم به من می گوید باور می کنم – نه؟” “به طور دائم!” دو مرد به اتفاق همدیگر را پذیرفتند. “خب به من بگو.” آنتونی ناخواسته لبخند زد: «مطمئن نیستم که باید انجام دهم. او به وضوح علاقه مند بود، در حالتی که تقریباً خنده دار بود. پسر عمویش گفت: منظورش اسم مستعار توست. “چه نام؟” آنتونی مودبانه متحیر پرسید. فوراً خجالتی شد.

رنگ مرواریدی کاراملی : سپس خندید، به پشت کوسن ها غلتید و در حین صحبت چشمانش را برگرداند: “سواحل به ساحل گلوریا.” صدایش پر از خنده بود، خنده ای که تعریف نشده بود چون سایه های مختلف بین آتش و چراغ روی موهایش بازی می کردند. “پروردگارا!” هنوز آنتونی گیج بود. “منظورت چیه؟” ” من ، منظورم این است. این چیزی است.

که برخی از پسرهای احمق برای من ساخته اند .” دیک توضیح داد: “نمی‌بینی، آنتونی، مسافری که در سراسر کشور بدنامی دارد و همه اینها. آیا این چیزی نیست که شما شنیده‌اید؟ او را سال‌ها از هفده سالگی به این نام می‌خوانند.” چشمان آنتونی غمگین و شوخ طبع شد. “این متوشالح مونث کیست، کارامل؟” او این را نادیده گرفت، احتمالاً از آن رنجید.

زیرا به موضوع اصلی بازگشت. ” از من چه شنیدی؟ ” “چیزی در مورد هیکل شما.” او با خونسردی ناامید گفت: “اوه، این همه؟” “برنزه تو.” “برنزه من؟” او متحیر شده بود. دستش تا گلویش بالا رفت، یک لحظه در آنجا قرار گرفت، انگار که انگشتانش انواع رنگ ها را احساس می کردند. “موری نوبل را به خاطر دارید؟ مردی که حدود یک ماه پیش با او آشنا شدید.

تاثیر بسیار خوبی گذاشتید.” او یک لحظه فکر کرد. یادم می آید، اما او با من تماس نگرفت. او می ترسید، من شک ندارم. هوا تاریک بود و آنتونی متعجب بود که آپارتمانش همیشه خاکستری به نظر می‌رسید – کتاب‌ها و تصاویر روی دیوارها و بوندهای خوب که از سایه‌ای محترمانه چای می‌دادند و سه نفر خوب که امواج علاقه‌شان را پخش می‌کردند، گرم و صمیمی بودند.

خنده پشت و رو در سراسر آتش شاد. نارضایتی بعدازظهر پنجشنبه گلوریا و آنتونی با هم در اتاق کباب در پلازا چای خوردند. کت و شلوار خزدار او خاکستری بود – او توضیح داد: “زیرا با خاکستری باید رنگ زیادی بپوشی” – و یک کت و شلوار کوچک روی سرش نشسته بود و به موج های زرد مو اجازه می داد با شکوه و جلال بیرون بیایند.

در نور بالاتر، برای آنتونی به نظر می رسید که شخصیت او بی نهایت نرمتر است – او خیلی جوان به نظر می رسید، به ندرت هجده ساله بود. فرم او زیر غلاف تنگ، که در آن زمان به عنوان دامن قلاب‌دار شناخته می‌شد، به طرز شگفت‌انگیزی انعطاف‌پذیر و باریک بود، و دست‌هایش، نه «هنرمندانه» و نه کلفت، آن‌طور که باید دست‌های کودک کوچک بودند.

وقتی وارد شدند، ارکستر زمزمه های اولیه را با صدای ماکسیکس به صدا درآورد، آهنگی پر از کاستنت و هارمونی های ضعیف ویولن ضعیف، متناسب با کباب شلوغ زمستانی پر از جمعیت هیجان زده کالج، با روحیه بالا در نزدیک شدن به تعطیلات. گلوریا با احتیاط چندین مکان را در نظر گرفت، و به جای اینکه آنتونی عصبانی شود او را به شکلی چرخشی به سمت یک میز دو نفره در سمت دور اتاق رژه داد. رسیدن به آن او دوباره فکر کرد.

رنگ مرواریدی کاراملی : آیا او در سمت راست می نشست یا در سمت چپ؟ چشمان و لب های زیبای او در هنگام انتخابش بسیار سنگین بودند و آنتونی دوباره فکر کرد که هر حرکت او چقدر ساده لوحانه بود. او همه چیزهای زندگی را برای خود می گرفت تا انتخاب کند و تقسیم کند، انگار که مدام از یک پیشخوان تمام نشدنی برای خودش هدایایی انتخاب می کرد. او به طور انتزاعی برای چند لحظه رقصندگان را تماشا کرد.

در حالی که زن و شوهری در حال نزدیک شدن بودند با زمزمه اظهار نظر می کرد. “یک دختر زیبا با لباس آبی وجود دارد” – و همانطور که آنتونی مطیعانه نگاه می کرد – “آنجا! نه. پشت سر شما – آنجا!” او با درماندگی موافقت کرد: بله. “تو او را ندیدی.” “ترجیح میدم به تو نگاه کنم.” “می دانم، اما او زیبا بود. با این تفاوت که مچ پاهای بزرگی داشت.” “او بود؟-یعنی او؟” بی تفاوت گفت سلام دختری از طرف زن و شوهری بود.

که نزدیک آنها می رقصیدند. “سلام گلوریا! ای گلوریا!” “سلام.” “اون کیه؟” او خواست. “نمی دانم. کسی.” چهره دیگری را دید. “سلام موریل!” سپس به آنتونی: “موریل کین وجود دارد. حالا فکر می کنم او جذاب است، نه خیلی.” آنتونی با قدردانی خندید.

رنگ مرواریدی کاراملی : او تکرار کرد: “جذاب، “نه خیلی”. او لبخند زد – بلافاصله علاقه مند شد. “چرا این خنده دار است؟” لحن او به طرز غم انگیزی هدفمند بود. “این فقط بود.” “میخوای برقصی؟” “آیا تو؟” او تصمیم گرفت: “یک جور. اما بیا بنشینیم.” “و در مورد تو صحبت کنیم؟ تو دوست داری در موردت حرف بزنی، نه؟” “آره.” گرفتار غرور، خندید. “من تصور می کنم.