پلاتینه مو استار لیدی

پلاتینه مو استار لیدی : از کیت آشپزی مزرعه، [نکته ۱] بار سنگین‌تر و بلندتر و گسترده‌تر، به یاد ماندنی و خردکننده می‌شود. و همسایه من به راستی می گوید که هر بار که بعد از کیلومترها بزرگراه و سنگر ارتباطی به هدفش می رسد.

رنگ مو : من نمی دانم سرنوشت مردی که فقط حقوقش را دارد، چه می شود؟” پارادیس با سادگی کوتاه پاسخ می دهد: “او به سطل لگد می زند.” “و اینجا را ببین، ببین چه چیزی در جیبم دارم و هرگز رها نکن” – پپین، با چشمانی شاد، چند چیز میز نقره ای را به ما نشان می دهد. او می‌گوید: «آن‌ها متعلق به ترولوپ زشتی بودند که ما در گراند روزوی در آنجا بودیم.» “شاید آنها هنوز هم متعلق به او هستند؟” پپین حرکتی مبهم انجام داد که در آن غرور با فروتنی آمیخته شد.

پلاتینه مو استار لیدی

پلاتینه مو استار لیدی : به تو بده، و تو می توانی برای آن سوت بزنی، قیچی در مشت». ولپات وسایل نمایشگرش را یکی یکی در جیب هایش می گذارد. وقتی به سمت کیف آمد، با هوای دلسوزانه به آن نگاه کرد. “او لعنتی صاف است، پسر بیچاره!” محتویات را شمرد. “سه فرانک! پسرم، من باید دوباره این لانه را پر کنم وگرنه وقتی برگردیم سنگی خواهم شد.” “تو تنها کسی نیستی که در خزانه داری پشت شکسته شده ای.” “سرباز بیشتر از درآمدش خرج می کند، و آیا شما آن را فراموش نکنید.

«صبح که دارم پشت شتر را بار می کنم، می بینم». پس از بازرسی و شارژ مجدد جیب ها، نوبت به کیسه ها و سپس کیسه های فشنگ می رسد و بارکی در راه نگه می دارد تا دویست کارتریج به داخل سه کیسه برود. در توده غیر ممکن است. آنها باید بسته بندی شوند و در کنار هم به صورت عمودی و سر به پا قرار گیرند. بنابراین می‌توان هر کیسه را بدون گذاشتن فضای خالی بچسباند و برای خود کمربندی به وزن بیش از دوازده پوند بسازد.

سپس با جسارت بیشتر، لبخندی زد و گفت: “من او را می‌شناختم، دزدکی قدیمی. مطمئناً، او بقیه عمرش را در هر گوشه‌ای به دنبال چیزهای نقره‌ای‌اش خواهد گذراند.” ولپات می‌گوید: «به سهم خودم، من هرگز نتوانسته‌ام بیش از یک جفت قیچی با چنگک بزنم. برخی افراد شانس دارند. فایده ای برای آنها ندارد.” “من چند بیت از چیزها را اینجا و آنجا نیشگون گرفته ام.

اما چه؟ “تو می تونی کاری رو که دوست داری انجام بدی، همیشه یکی به نوبتت باهاش ​​برخورد می کنه، اوه، پسرم؟ در موردش ناراحت نباش.” بلر می گوید: «من نامه های همسرم را نگه می دارم. “و من مال خود را نزد او می فرستم.” “و من آنها را نیز نگه می دارم. اینجا آنها هستند.” بسته‌ای از کاغذهای فرسوده و براق را در معرض دید قرار می‌دهد.

که گرگ و میش به‌طور متواضعانه‌ای حجابی از وضعیت کثیف آن دارد. “من آنها را نگه می دارم. گاهی آنها را دوباره می خوانم. وقتی سردم و قوز دارم، دوباره آنها را می خوانم. در واقع شما را گرم نمی کند، اما به نظر می رسد.” باید اهمیت عمیقی در بیان کنجکاو وجود داشته باشد، زیرا چند مرد سر خود را بالا می گیرند و می گویند: “بله، همینطور است.” مکالمه در آغوش این انبار فوق العاده و سایه های متحرک بزرگی که از آن عبور می کنند، ادامه می یابد.

پلاتینه مو استار لیدی : شب در گوشه و کنارش انباشته است و با چند شمع پراکنده و بیمارگونه نشان داده شده است. من این پرنده های شلوغ و پر بار را تماشا می کنم که می آیند و می روند، خود را به طرز عجیبی ترسیم می کنند، سپس خم می شوند و روی زمین می لغزند. آنها با خود و با یکدیگر صحبت می کنند، پاهایشان در بستر خاک است.

آنها ثروت خود را به یکدیگر نشان می دهند. “Tiens، نگاه کنید!” – “عالی!” آنها با حسادت پاسخ می دهند. آنچه را که به دست نیاورده اند می خواهند. گنجینه هایی در میان تیم وجود دارد که مدت ها مورد آرزوی همه بود. به عنوان مثال، بطری آب دو لیتری که توسط بارک حفظ شده است، که یک تفنگ ماهرانه با یک فشنگ خالی به ظرفیت دو و نیم لیتر کشیده شده است.

و چاقوی بزرگ معروف برتراند با دسته شاخ. در میان انبوه ازدحام، نگاه‌های جانبی وجود دارد که این کنجکاوی‌ها را از بین می‌برند، و سپس هر مردی «راست چشم» را از سر می‌گیرد، خود را وقف وسایلش می‌کند، و بر مرتب کردن آن تمرکز می‌کند. آنها متعلقات غم انگیزی هستند، در واقع. هر چیزی که برای سرباز ساخته می شود عادی، زشت و بی کیفیت است.

از چکمه‌های مقوایی‌اش، که با نخ‌های بی‌ارزش به رویه‌اش چسبیده بود، تا لباس‌های بد بریده، بد شکل و بد دوخته‌شده‌اش، از پارچه‌های نامرغوب و شفاف – کاغذ لکه – که یک روز آفتاب محو می‌شود و یک ساعت باران خیس می شود، به چرم های لاغر، شکننده مانند تراشه ها و پاره شدن توسط میخ های سگک، به لباس زیر فلانلش که از پنبه نازک تر است.

تا تنباکوی نی مانندش. مارترو کنارم است، و به رفقایمان اشاره می‌کند: “به آنها نگاه کن، این بچه‌های بیچاره که در کیف‌هایشان فرو می‌روند. می‌توان گفت که این جلسه مادران بود و بچه‌هایشان را نگاه می‌کردند. دوباره خواستار استعدادهایشان است. مثل اینکه داشت “لون” یا “چارلز” یا “دلفوس” صدا میزد. و می دانی که برای آنها غیرممکن است که بار خود را کمتر کنند.

نمی توان انجام داد. این نیست که آنها نمی خواهند – کار ما کاری نیست که ما را قوی تر کند، درست است؟ اما آنها نمی توانند خیلی به آنها افتخار می کنم. بارهایی که باید متحمل شود بسیار سخت است، و شخص به اندازه کافی می داند، پاربلو، که هر مورد آنها را شدیدتر می کند، هر اضافه کوچک یک کبودی بیشتر است.

زیرا موضوع صرفاً این نیست که فرد چه چیزی را در جیب و کیسه های خود دفن می کند. برای تکمیل بار چیزی است که شخص بر پشت خود حمل می کند. کوله پشتی صندوق عقب و حتی کمد است. و سرباز پیر با هنر بزرگ کردن آن تقریباً معجزه آسا با دور انداختن عاقلانه وسایل و آذوقه خانه اش آشناست.

پلاتینه مو استار لیدی : علاوه بر مقررات و محتویات اجباری – دو قوطی گوشت گاو فشرده، یک دوجین بیسکویت، دو قرص قهوه و دو بسته سوپ خشک، کیسه شکر، دوغ خستگی و چکمه‌های زاپاس – راهی پیدا می‌کنیم که در بعضی از قابلمه‌ها قرار بگیریم.