رنگ پلاتینه روشن

رنگ پلاتینه روشن : سپس ایستاد. “این باید آنجا باشد.” او مرا وادار کرد تا کمی از مسیری بالا بروم و به یک میدان بروم، چهارطاقی بزرگ در میان درختان بلند، و پر از عطر یونجه. “تینز!” در حالی که به زمین نگاه می کردم، گفتم: «اینجا همه چیز زیر پا گذاشته شده است، باید کاری کرد.» سولهارد به من گفت: “بیا.” او مرا به داخل میدان برد.

رنگ مو : او لباس فرم خوبی داشت – بهتر بود برای اپرا-کامیک پیشنهاد دهد. من چه می گویم – “او بهتر عمل می کرد؟” او بهتر بود دید لعنتی، اوی. حداقل دیگران را صادقانه بخنداند، به جای اینکه آنها را با طحال در آن بخنداند.” آن‌ها چینی‌های ارزان قیمت، تازه رنگ‌شده و گچ بری‌شده با زیور آلات و انواع فالدرال‌ها هستند.

رنگ پلاتینه روشن

رنگ پلاتینه روشن : اما مورد حمله قرار نمی‌گیرند.» اگر فقط چنین افرادی وجود داشتند، بوچ ها در بایون بودند. “وقتی جنگ در جریان است، یک نفر باید پوست خود را به خطر بیندازد، اوه، سرجوخه؟” برتراند گفت: «بله، بعضی مواقع وجود دارد که وظیفه و خطر دقیقاً یکسان است؛ وقتی کشور، زمانی که عدالت و آزادی در خطر است، در پناه گرفتن نیست که از آنها دفاع می‌کنید.

جنگ یعنی خطر مرگ و جانفشانی برای همه، برای همه، هیچ کس مقدس نیست، باید به دنبال آن، راست، تا آخر رفت و با لباس خیالی تظاهر به انجام آن نکرد. این خدمات در پایگاه ها، و آنها ضروری هستند، باید به طور خودکار توسط افراد واقعا ضعیف و واقعا پیر تضمین شوند.” “علاوه بر این، افراد ثروتمند و بانفوذ زیادی وجود دارند که فریاد زده اند: “بگذارید فرانسه را نجات دهیم!

و با نجات خودمان شروع کنیم!” در اعلان جنگ، عجله زیادی برای خروج از آن وجود داشت، این همان چیزی بود که وجود داشت، و قوی ترین ها موفق شدند. من خودم در گوشه کوچکم متوجه شدم که اینها به ویژه کسانی بودند که قبلاً بیشتر از میهن پرستی فکر می کردند. بقیه همین الان می‌گفتند، اگر وارد یک سوراخ فانک شوند.

رنگ پلاتینه روشن : بدترین کثیفی که می‌توانند انجام دهند این است که مردم را باور کنند که در معرض خطر هستند. ” “خب، پس چی؟ همیشه همینطور است پیرمرد؛ تو نمی توانی ماهیت انسان را تغییر دهی.” “نمیشه کمک کرد. گروس، شکایت کن؟ تینز! در مورد شکایت صحبت می کنی، آیا مارگولین را می شناختی؟” “مارگولین؟ نوع خوبی که با ما بود.

که آنها رفتند تا در Le بمیرند، زیرا فکر می کردند او مرده است؟” “خب، او می خواست شکایت کند. هر روز در مورد اعتراض به همه این چیزها به سروان و فرمانده صحبت می کرد. او بعد از صبحانه می گفت: “من می روم و با اطمینان می گویم که آن پیمانه شراب آنجاست. . و یک دقیقه بعد، “اگر من صحبت نکنم، هرگز یک پیمانه شراب وجود ندارد.” و اگر بعداً رد می شدی، دوباره او را می شنیدی، “تینز! آیا این یک پیمانه شراب آنجاست؟ خوب، می بینی اگر من صحبت نکنم!

نتیجه – او اصلاً چیزی نگفت. شما خواهید گفت: اما او کشته شد. درست است، اما قبلاً وقت خود خدا را داشت تا اگر جرأت می کرد، دو هزار بار این کار را انجام دهد.» بلر، عبوس، اما با جرقه ای از خشم، غرید: “همه اینها، مرا بیمار می کند.” “ما دیگران، هیچ چیز ندیده‌ایم – چون می‌بینیم چیزی نمی‌بینیم – اما اگر دیدیم -!” ولپات فریاد زد: «پسر پیر، آن انبارها – به آنچه می گویم توجه کنید.

باید رود سن، گارون، رون و لوار را به آنها تبدیل کنید تا تمیزشان کنید. در این فاصله، آنها زندگی می کنند. و خوب زندگی می کنند و هر شب، هر شب آرام به چرت زدن می روند!» سرباز سکوت کرد. در دوردست، شب را می‌دید که آن‌ها از آن عبور می‌کردند – تنگ شده بود، در تاریکی عمیق از هوشیاری می‌لرزید، در ته سوراخ گوش دادن.

که هر زمان که تفنگی سپیده‌دم را به آسمان پرتاب می‌کرد، آرواره‌های ژنده‌دارش به رنگ سیاه در اطراف ظاهر می‌شد. . کوکون با تلخی گفت: همه اینها هیچ آرزویی برای مردن به تو نمی دهد. یکی به آرامی پاسخ می دهد: “بله، اینطور است.” “بله، اینطور است. اغراق نکن، پیر پوست.” [نکته ۱:] سی یا سی و یک ساله نشان‌های A شکلی که روی بازوی چپ پوشیده می‌شوند.

رنگ پلاتینه روشن : تا مدت زمان خدمت را در جلو نشان دهند.—Tr. [نکته ۳:] سربازان داوطلبانه در اوقات عادی به مدت سه، چهار یا پنج سال ثبت نام کردند. کسانی که برای چهار یا پنج سال ثبت نام کرده اند، با رعایت شرایط، حق انتخاب بازوی خدمت خود را دارند.—Tr. ایکس او مشاجره کرد گرگ و میش غروب از سمت کشور نزدیک می شد و نسیم ملایمی که مانند زمزمه ای ملایم بود همراهش می آمد.

در خانه‌های کنار این راه روستایی – جاده‌ای اصلی، چند قدمی مثل خیابان اصلی – اتاق‌هایی که پنجره‌های رنگ‌پریده‌شان دیگر آن‌ها را با زلالی فضا تغذیه نمی‌کرد، نور خود را از لامپ‌ها و شمع‌ها پیدا می‌کردند، به‌طوری که غروب می‌رفت. آنها رفتند بیرون، و یکی دید که نور و تاریکی به تدریج جای خود را تغییر می دهند. در لبه روستا، به سمت مزارع، چند سرباز بدون بار، رو به نسیم سرگردان بودند.

داشتیم روز را در آرامش به پایان می‌بردیم و از آن راحتی بیهوده‌ای لذت می‌بردیم که شادی آن را فقط وقتی واقعا خسته می‌فهمید. هوا خوب بود، ما در ابتدای استراحت بودیم و در مورد آن خواب می دیدیم. به نظر می رسید که غروب قبل از اینکه آنها را تاریک کند چهره های ما را بزرگتر می کرد و آنها از آرامش طبیعت می درخشیدند. گروهبان سوئیلهارد به سمت من آمد.

بازویم را گرفت و مرا دور کرد. گفت: بیا و من چیزی به تو نشان می دهم. مسیرهای روستا در ردیف درختان بلند و آرام فراوان بود و ما آنها را دنبال می کردیم. زیر فشار نسیم، سرسبزی وسیع آنها هر از گاهی با حرکات باشکوه آهسته تسلیم می شد. سولهارد جلوی من رفت. او مرا به یک مسیر عمیق هدایت کرد که بین کرانه های بلند پیچ ​​خورد.

رنگ پلاتینه روشن : و در هر طرف مرزی از بوته ها رشد کرده بود که بالای آن به یکدیگر می رسید. چند لحظه در باغچه ای از سبزه لطیف قدم زدیم. آخرین تابش نور، که در آن طرف خط می‌افتاد، نقاط زرد روشنی را در میان شاخ و برگ‌ها ایجاد می‌کرد و مانند سکه‌های طلا گرد بود. گفتم: “این زیباست.” چیزی نگفت اما به کناری و سخت نگاه کرد.