رنگ موی پلاتینه دودی روشن

رنگ موی پلاتینه دودی روشن : فقط بگذارید ما مردگان خود را دفن می کنیم. و ببینید که ما کنار هم کار می کنیم و حتی با هم صحبت می کنیم چون آنها اهل آلزاس بودند و راستش را بخواهید از جنگ و افسرانشان غصه می خوردند، گروهبان ما کاملاً می دانست که صحبت با دشمن ممنوع است.

رنگ مو : نم نم باران ملایمی در حال باریدن است. رطوبت مه در قطرات کوچکی حل می شود که همه چیز را با کمی براق شدن می پوشاند. زمزمه می کند: آه، لا، لا! پیشانی‌اش را پاک می‌کند و چشم‌های التماس‌آمیز را به سمت من بالا می‌برد. او در تلاش است تا نابودی تمام این گوشه زمین و غم و اندوه آن را بشناسد. او سخنان و استیضاح های نامرتبط را لکنت زبان می کند.

رنگ موی پلاتینه دودی روشن

رنگ موی پلاتینه دودی روشن : کلاه خود را بر می دارد و سرش در حال دود است. بعد به سختی به من می گوید: پیرمرد، نمی توانی تصور کنی، نمی توانی، نمی توانی… او زمزمه می کند: “میخانه سرخ، جایی که – جایی که سر آن بوچه است، و زباله های حیوانی در اطراف، آن نوع آبگیر – لبه جاده بود، یک خانه آجری و دو ساختمان بیرونی.

چند تا بارها، پیرمرد، همان جایی که ما ایستاده بودیم، چند بار، آن زن خوبی که در آستانه خانه با من شوخی می کرد، من به او روز خوشی دادم که دهانم را پاک کردم و به سوچز نگاه کردم که من هستم. برگردم به سمتش! و بعد، بعد از چند قدم، برگشتم تا به او فریاد بزنم! اوه، نمی‌توانی تصور کنی! او یک ژست فراگیر برای نشان دادن تمام پوچی که او را احاطه کرده است.

انجام می دهد. “ما نباید زیاد اینجا بمانیم، پیرزن. مه بلند می شود، می دانید.” او با یک تلاش – “Allons” می ایستد. جدی ترین بخش هنوز در راه است. خانه اش- مردد می شود، به سمت شرق می چرخد، می رود. “این آنجاست – نه، من از آن گذشتم. آنجا نیست. نمی دانم کجاست – یا کجا بود. آه، بدبختی، بدبختی!” دستانش را از ناامیدی به هم می پیچد و در میان آمیخته گچ و آجر تلوتلو می خورد.

سپس، گیج‌شده از این دشت پر از مکان‌های دیدنی گمشده، مانند کودکی بی‌فکر، مانند یک دیوانه، پرسش‌آمیز در هوا نگاه می‌کند. او به دنبال صمیمیت اتاق خواب های پراکنده در فضای بینهایت است، برای شکل درونی آنها و گرگ و میش آنها که اکنون بر بادها افکنده شده است! بعد از چند بار رفت و آمد، در یک نقطه می ایستد.

کمی عقب می نشیند – “اونجا بود، درست می گویم. ببین – این سنگ آنجا بود که من آن را از آن شناختم. یک سوراخ دریچه آنجا بود، می توانید ببینید. علامت میله آهنی که قبل از ناپدید شدن بالای سوراخ بود.» با خفه کردن فکر می کند و به آرامی سرش را تکان می دهد که انگار نمی تواند جلوی آن را بگیرد: “وقتی دیگر چیزی نداری می فهمی چقدر خوشحال بودی.

رنگ موی پلاتینه دودی روشن : آه، چقدر خوشحال بودیم!” او به سمت من می آید و عصبی می خندد: “این غیر معمول است، نه؟ مطمئن هستم که شما هرگز خودتان را شبیه آن ندیده اید – نمی توانید خانه ای را پیدا کنید که همیشه در آن زندگی کرده اید – از همیشه – ” او روی می‌آورد و اوست که مرا راه می‌دهد. “خب، اجازه دهید آن را پا، از آنجایی که چیزی وجود ندارد.

چرا یک ساعت تمام به دنبال جاهایی که همه چیز در آن بود نگاه کنید؟ بیایید خاموش باشیم، پیرمرد.” ما می رویم – تنها دو موجود زنده ای که در آن مکان غیرواقعی و نابسامان دیده می شوند، آن دهکده ای که زمین را می آفریند و زیر پای ما قرار دارد. دوباره صعود می کنیم. هوا صاف است و مه به سرعت در حال پخش شدن است.

رفیق ساکت من که با سر پایین گام های بلندی برمی دارد به میدانی اشاره می کند: گورستان. “قبل از اینکه همه جا باشد آنجا بود، قبل از اینکه همه چیز را بی پایان، مثل طاعون در دست بگیرد.” نیمه راه، آهسته تر می رویم، و پوترلو به من نزدیک می شود-“می دانی، خیلی زیاد است، همه اینها. خیلی از بین رفته است.

تمام زندگی من تا به امروز. این باعث می شود که می ترسم – کاملاً پاک شده است. بیرون.” “بیا، زنت خوب است، می دانی، دختر کوچکت هم.” او با خنده به من نگاه می کند: “زنم – من به شما چیزی می گویم؛ همسرم -” “خوب؟” “خب، پیرزن، من او را دوباره دیدم.” “تو او را دیده ای؟ من فکر کردم او در کشور اشغال شده است؟” “بله، او در لنز است.

با روابط من. خوب، من او را دیدم – آه، و بعد، زوت! – همه چیز را به شما خواهم گفت. خوب، من سه هفته پیش در لنز بودم. یازدهم بود، بیست روز از آن زمان می گذرد.» حیرت زده به او نگاه می کنم. اما او شبیه کسی است که حقیقت را می گوید. در حالی که ما در نور فزاینده راه می رویم، او در کنار من با کندوپاش صحبت می کند.

آنها به ما گفتند – شاید یادت باشد – اما من معتقدم شما آنجا نبودید – به ما گفتند که سیم باید جلوی سنگر بیلارد تقویت شود. می دانید این یعنی چه، نه؟ آنها نبوده اند. تا آن زمان قادر به انجام آن است. به محض اینکه کسی از سنگر خارج می شود، در یک شیب رو به پایین قرار می گیرد، نام خنده داری می شود. “توبوگان.” “بله، همین است.

رنگ موی پلاتینه دودی روشن : و مکان در شب یا در مه مانند روز روشن بد است، به دلیل تفنگ هایی که از قبل روی آن آموزش داده شده اند، و مسلسل هایی که در روز به آنها اشاره می کنند. وقتی می توانند. دیگر نمی بینید، بوچ ها مقدار زیادی را می پاشند. “آنها پیشگامان CHR را بردند، اما تعدادی از آنها مفقود شده بودند، و آنها را با چند گل جایگزین کردند. من یکی از آنها بودم.

خوب. ما از آن خارج می شویم. حتی یک گلوله تفنگ! “یعنی چه ؟ می‌گوییم، و اینک، می‌بینیم که یک بوچه، دو بوچ، سه بوچ، از زمین بیرون می‌آیند – شیاطین خاکستری! آنها می گویند: “ما آلزاسیایی هستیم” و بیشتر و بیشتر از سنگر ارتباطی آنها – بین الملل بیرون می آییم. آنها می گویند: “آنها به سمت شما شلیک نخواهند کرد، دوستان، نترسید.