کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی

کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی : وقتی دوباره به محله رسیدیم، یکی فریاد زد: “اما ولپات کجاست؟” – “و فویا، او کجاست؟” آنها توسط گردان پنجم محاکمه و به خط مقدم اعزام شده بودند. بدون شک ما باید آنها را در یک محله پیدا کنیم.

رنگ مو : واضح است که کوتاهتر از سه مورد دیگر، در گذشته مارش گردان است. به جاده می رسم و با توده نزولی ۱۸ روبرو می شوم. یونیفورم این بازماندگان همگی به رنگ زرد خاکی است، به طوری که به نظر می رسد لباس خاکی پوشیده شده اند. پارچه با گل رنگی که زیر آن خشک شده سفت است. دامن کت‌های بزرگ آنها مانند توده‌های چوبی است.

کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی

کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی : با چوب به خودش کمک می‌کند و به سختی راه می‌رود. و دردهای دیگری نیز وجود دارد. او سرش را پایین انداخته است و ممکن است در مراسم تشییع جنازه شرکت کند. می‌توانیم ببینیم که در ذهن او واقعاً مردگان را دنبال می‌کند و افکارش با آنهاست. اینجا شرکتی است که در بی نظمی وخیم فرو می رود و قلب ما سنگین است.

که روی پوسته زرد رنگی که تا زانوهایشان می‌رسد می‌پرند. صورت آنها کشیده و سیاه شده است. گرد و غبار و خاک دوباره آنها را چروکیده است. چشمانشان درشت و تب دار است. و از این سربازانی که اعماق وحشت آنها را پس داده است، غوغایی کر کننده برمی خیزد. آنها به یکباره و با صدای بلند صحبت می کنند. اشاره می کنند.

می خندند و آواز می خوانند. برای دیدن آنها فکر می کنید که جمعیتی از تعطیلات بود که روی جاده می ریختند! اینها بخش دوم و ستوان فرعی بزرگش هستند که کت بزرگش را سفت کرده و به دور بدنی به سفتی مانند یک چتر غلتان بسته اند. من در امتداد جمعیت راهپیمایی تا جوخه مارشال، که به شدت امتحان شده‌تر از همه بود.

با آرنج حرکت می‌کنم. از یازده رفیق که بودند و یک سال و نیم بدون وقفه بودند، سه نفر فقط با سرجوخه مارشال بودند. او مرا می بیند – با یک تعجب خوشحال و یک لبخند گسترده. او اسلحه‌اش را رها کرد و دست‌هایش را به من می‌دهد، که از یکی از آن‌ها چوب سنگرش آویزان شده است.

“اوه، ویو فری، هنوز قوی هستی؟ این اواخر چه شده است؟” سرم را برمی‌گردانم و تقریباً زیر لب می‌گویم: «پس پیرمرد، این اتفاق بدی افتاده است.» لبخندش یکدفعه می‌میرد و جدی می‌گوید: «ای اوی پیرمرد؛ نمی‌شود؛ این بار افتضاح بود. باربیر کشته شد». “آنها به ما گفتند – باربیر!” مارشال می‌گوید: “شنبه شب، ساعت یازده بود.

پوسته بالای پشتش را مثل تیغ بریده بود. بسه پوسته‌ای پیدا کرد که از شکم و شکمش پاک شد. بارتلمی و باوبکس آن را در سر و گردن گرفتند. ما شب را با تمام سرعت بالا و پایین سنگر را گذراندیم تا از دوش فرار کنیم. در یک لحظه از خون خالی شد، مثل سطلی که لگد زده شده باشد. کمی که بود، قابل توجه بود که چقدر خون داشت.

جریانی به طول حداقل پنجاه متر ایجاد کرد. گوگنارد با یک انفجار پاهایش را برید. آنها او را کاملاً نمرده بلند کردند. این در پست شنود بود. من با آنها در حال انجام وظیفه بودم. اما وقتی آن گلوله افتاد، به داخل سنگر رفته بودم تا زمان را بپرسم. تفنگم را پیدا کردم، که در آنجا رها شده بودم. جای من دوبرابر خم شده، انگار کسی آن را در دستانش تا کرده باشد.

کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی : بشکه مانند چوب پنبه‌باز، و نیمی از ذخایر در خاک اره. بوی خون تازه کافی بود تا دلت را بالا بیاورد.» “و موندن – او هم؟” “مونداین-در واقع دیروز در حفره‌ای بود که گلوله‌ای به داخل آن فرو رفت. او دراز کشیده بود و سینه‌اش له شده بود. آیا آنها درباره فرانکو که در کنار موندن بود به شما گفته‌اند؟ سقوط زمین ستون فقراتش را شکست.

بعد از اینکه او را بیرون آوردند و او را زمین گذاشتند، دوباره صحبت کرد، در حالی که سرش به یک طرف افتاده بود، گفت: «دارم می میرم» و او رفت. به بدنش دست نخورده بود، اما او را در حالی یافتند که سرش کاملاً صاف بود، صاف به اندازه یک پنکیک، و به اندازه آن بزرگ. سایه – سایه‌ای که گاهی اوقات وقتی شب با فانوس راه می‌رود روی زمین می‌افتد.» و موندن و فرانکو – با وجود خط‌های راه راه‌هایشان، خیلی خوب هستند. مارشال می گوید: بله. اما او در میان انبوهی از دوستانش بلعیده می‌شود که او را نگران می‌کنند و او را آموزش می‌دهند.

او با آنها شوخی می کند و به حرف هایشان پاسخ می دهد و همه همدیگر را زیر و رو می کنند و می خندند. از چهره به چهره نگاه می کنم. آنها شاد هستند و با وجود انقباضات خستگی و لکه های زمین، پیروز به نظر می رسند. چه مفهومی داره؟ اگر در طول اقامت آنها در صف اول شراب ممکن بود.

باید می گفتم: “این همه مست هستند.” من یکی از بازماندگان را که در حین رفتن زمزمه می‌کند و به‌طور سرسام‌آور با آن گام برمی‌دارد، همانطور که هوسران صحنه انجام می‌دهند، می‌کنم. این است، درامر. “هولو، واندربورن، تو از خودت راضی به نظر میرسی!” واندربورن، که در حالت عادی آرام می‌گیرد.

گریه می‌کند: “هنوز من نیستم، می‌بینی! اینجا هستم!” با اشاره ای دیوانه وار به شانه ام می زند. من میفهمم. اگر این مردان با وجود همه خوشحال هستند، همانطور که از جهنم بیرون می آیند، دلیلش این است که از آن بیرون می آیند. دارند برمی گردند، امان دارند. بار دیگر مرگی که آنجا بود از آنها گذشت. هر شرکت به نوبه خود هر شش هفته یک بار به جبهه می رود.

شش هفته! چه در مسائل بزرگ و چه در مسائل جزئی، سربازان جنگنده، فلسفه کودک را آشکار می کنند. آنها هرگز به دورتر نگاه نمی کنند، چه به جلو و چه به اطراف. فکر آنها به سختی بیشتر از روز به روز منحرف می شود. امروز، هر یک از آن مردان مطمئن است که برای مدت کوتاهی زنده خواهد ماند. و به همین دلیل است.

کرم پلاتینه رنگ مو استار لیدی : که علیرغم خستگی ای که آنها را سنگین می کند و کشتار تازه ای که هنوز هم با آن هجوم می آورند، هر چند برادران خود را دیده اند که از کنار خود جدا شده اند، با وجود همه و با وجود خود، جشن می گیرند. جشن بازماندگان شکوه بی حد و حصری که آنها در آن شادی می کنند این است – آنها هنوز صاف ایستاده اند.