رنگ مو لایت سرمه ای

رنگ مو لایت سرمه ای : همه احزاب ما با یک تمایز متکبرانه مشخص می شوند. دیک: آن جور احمقانه ای که به «تانک» بودن خود می بالد! مشکل اینجاست که هر دوی شما در قرن هجدهم هستید. مدرسه قدیمی انگلیسی بی سر و صدا بنوشید تا زمانی که زیر میز غلت بزنید. هیچ وقت خوش نگذره اوه، نه، این کار اصلا انجام نمی شود.

رنگ مو : سه مرد ساعت هفت آنتونی و دوستش موری نوبل پشت میزی گوشه ای روی بام خنک نشسته اند. موری نوبل به اندازه یک گربه بزرگ باریک و با ابهت شبیه هیچ چیز نیست. چشمانش باریک و پر از پلک زدن های بی وقفه و طولانی است. موهای او صاف و صاف است، گویی توسط یک گربه مادر احتمالی – و اگر چنین است، هرکول – لیسیده شده است.

رنگ مو لایت سرمه ای

رنگ مو لایت سرمه ای : در دوران حضور آنتونی در هاروارد، او را منحصر به فردترین چهره در کلاس خود، درخشان ترین، اصیل ترین – باهوش، آرام و در میان نجات یافتگان می دانستند. این مردی است که آنتونی او را بهترین دوست خود می داند. این تنها مرد تمام آشنایانش است که او را تحسین می کند و تا حدی که دوست دارد به خودش اعتراف کند حسادت می کند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

آنها اکنون از دیدن یکدیگر خوشحال هستند – چشمان آنها مملو از مهربانی است زیرا هر یک بعد از یک جدایی کوتاه تأثیر کامل تازگی را احساس می کنند. آنها از حضور یکدیگر آرامش می گیرند، آرامشی جدید. موری نوبل پشت آن چهره زیبا و پوچ گربه مانند همه چیز به جز خرخر است. و آنتونی، عصبی، بیقرار، او اکنون در آرامش است.

آنها درگیر یکی از آن مکالمات کوتاه گفتاری آسان هستند که فقط مردان زیر سی سال یا مردانی که استرس زیادی دارند در آن افراط می کنند. آنتونی: ساعت هفت. کارامل کجاست؟ (بی حوصله.) کاش آن رمان پایان ناپذیر را تمام می کرد. من زمان بیشتری را گرسنه گذرانده ام– موری: او یک نام جدید برای آن دارد. “دیو عاشق” – بد نیست، نه؟ آنتونی: (علاقه مند) “شیطان عاشق”؟ اوه “زن ناله” – نه – نه کمی بد!

اصلا بد نیست – فکر می کنی؟ موری: نسبتاً خوب است. گفتی ساعت چند؟ آنتونی: هفت. موری: (چشم هایش در حال ریز شدن – نه به طرز ناخوشایندی، اما برای ابراز نارضایتی ضعیف) دیروز مرا دیوانه کرد. آنتونی: چطور؟ موری: عادت یادداشت برداری. آنتونی: من هم همینطور. به نظر می رسد من شب قبل چیزی گفته بودم که او مطالبی را در نظر می گرفت، اما آن را فراموش کرده بود.

بنابراین او به من گفت. او می‌گفت: «نمی‌توانی تمرکز کنی؟» و من می‌گفتم: “اشکم را خسته کردی. چگونه به یاد بیاورم؟” (موری بی سروصدا می خندد، با نوعی گشاد شدن ویژگی هایش از روی ملایم و قدردانی.) موری: دیک لزوماً بیش از هر کس دیگری نمی بیند. او صرفاً می‌تواند نسبت بیشتری از آنچه را که می‌بیند پایین بیاورد.

رنگ مو لایت سرمه ای : آنتونی: آن استعداد نسبتاً چشمگیر– موری: اوه، بله. چشمگیر! آنتونی: و انرژی—انرژی جاه طلبانه و با هدایت خوب. او بسیار سرگرم کننده است – او بسیار محرک و هیجان انگیز است. اغلب اوقات در بودن با او چیزی نفس گیر وجود دارد. موری: اوه، بله. (سکوت و بعد 🙂 آنتونی: (با قیافه لاغر و تا حدودی نامطمئنش) اما نه انرژی تسلیم ناپذیر. روزی، ذره ذره، آن و استعداد نسبتاً چشمگیر او با آن منفجر خواهد شد.

تنها گوشه ای از یک مرد، غمگین و خودخواه و پرحرف باقی خواهد ماند. موری: (با خنده) اینجا نشسته ایم و به هم قول می دهیم که دیک کوچولو کمتر از ما به چیزها نگاه می کند. و من شرط می بندم که او تا حدی برتری را در کنار خود احساس می کند – ذهن خلاق نسبت به ذهن صرفاً انتقادی و همه اینها. آنتونی: اوه، بله. اما او اشتباه می کند. او تمایل دارد که درگیر یک میلیون شور و شوق احمقانه شود.

اگر این طور نبود که او غرق در واقع گرایی است و بنابراین مجبور بود لباس بدبین را بپوشد – به عنوان یک رهبر مذهبی کالج زودباور بود. او یک ایده آلیست است. آه بله. او فکر می کند که نیست، زیرا او مسیحیت را رد کرده است. او را در دانشگاه به یاد دارید؟ فقط هر نویسنده ای را یکی پس از دیگری، ایده ها، تکنیک ها و شخصیت ها، چسترتون، شاو، ولز، هر کدام را به راحتی ببلعید.

موری: (هنوز با توجه به آخرین مشاهدات خودش) یادم می آید. آنتونی: درست است. فتیچ پرست طبیعی. هنر را در نظر بگیرید – موری: بیا دستور بدهیم. او خواهد بود – آنتونی: مطمئنا. بیا سفارش بدیم به او گفتم – موری: او می آید. ببین – او با آن پیشخدمت برخورد خواهد کرد. (او انگشت خود را به عنوان علامت بلند می کند – انگار که یک پنجه نرم و دوستانه است.) اینجا، کارامل. یک صدای جدید: (به شدت) سلام، موری. سلام، آنتونی کامستاک پچ. نوه ادم چطوره؟ اولین‌ها هنوز دنبال شما هستند.

نه؟ شخصاً ریچارد کارامل کوتاه قد و منصف است – او باید در سی و پنج سالگی طاس شود. او چشم‌های زردی دارد – یکی از آنها به طرز شگفت‌آوری شفاف، دیگری مات مانند یک حوض گل آلود است – و ابرویی برآمده مانند یک نوزاد کاغذی بامزه دارد. او در جاهای دیگر برآمده می‌شود – به‌طور پیش‌گویی، کلامش از دهانش برآمده می‌شود.

حتی جیب‌های کت شامش با مجموعه‌ای از جدول‌های زمانی، برنامه‌ها و موارد متفرقه، گویا از آلودگی بیرون زده است. بر روی آنها یادداشت هایش را با پیچاندن چشمان زرد بی همتای خود و حرکات سکوت با دست چپش که از هم جدا شده است، می گیرد. وقتی به میز می رسد با آنتونی و موری دست می دهد. او یکی از آن مردانی است.

رنگ مو لایت سرمه ای : که حتی با افرادی که ساعتی قبل آنها را دیده اند، همیشه دست می دهند. آنتونی: سلام کارامل. خوشحالم که اینجایی ما به یک آرامش طنز نیاز داشتیم. موری: دیر آمدی. در حال مسابقه دادن با پستچی پایین بلوک بودید؟ ما روی شخصیت شما پنجه زده ایم. دیک: ( آنتونی را مشتاقانه با چشم روشن تعمیر می کند ) چه گفتی؟ به من بگو و من آن را می نویسم.

امروز بعدازظهر سه هزار کلمه را از قسمت اول حذف کنید. موری: زیباروی نجیب. و الکل ریختم تو شکمم. دیک: من شک ندارم. شرط می بندم که شما دو تا یک ساعت اینجا نشسته اید و در مورد مشروب صحبت می کنید. آنتونی: ما هرگز از حال نمی رویم، پسر بی ریش من. موری: ما هرگز با خانم هایی که وقتی روشن می شویم به خانه نمی رویم.