مون لایت مو چیست

مون لایت مو چیست : با خونسردی به او نگاه کرد. “تو پسر کوچولوی کی هستی؟” او با مهربانی خواستار شد. “به زودی به شما نشان خواهم داد که من پسر کوچک کی هستم!” بنیامین با صدایی خشن پاسخ داد. “از آن اسب پیاده شو!” سرهنگ از خنده غرش کرد. “تو او را میخواهی، ژنرال؟” “اینجا!” بنیامین ناامیدانه گریه کرد. “این را بخوان.” و او مأموریت خود را به سمت سرهنگ کشاند.

رنگ مو : حتی پسرش این تمایل را داشت که فکر کند بنجامین، در حالی که در مهتابی نوجوانی در خانه موتور سواری می‌کرد، تا حدودی در راه است. . راسکو اکنون ازدواج کرده بود و در زندگی بالتیمور برجسته بود و می خواست هیچ رسوایی در ارتباط با خانواده اش رخ ندهد. بنجامین که دیگر با اولین‌ها و مجموعه‌های دانشگاهی جوان‌تر پرسونا نمی‌شد.

مون لایت مو چیست

مون لایت مو چیست : پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۱۴، در حالی که دیپلم هاروارد در جیب داشت، به خانه بالتیمور رفت. هیلدگارد اکنون در ایتالیا زندگی می کرد، بنابراین بنجامین برای زندگی با پسرش، روسکو، رفت. اما اگرچه به طور کلی از او استقبال شد، بدیهی است که هیچ احساس صمیمانه‌ای در احساس روسکو نسبت به او وجود نداشت.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

به جز همراهی سه یا چهار پسر پانزده ساله همسایه، بسیار تنها ماند. تصور او از رفتن به مدرسه سنت میداس در ذهنش تکرار شد. او یک روز به راسکو گفت: «بگو، من بارها و بارها به شما گفته‌ام که می‌خواهم به مدرسه آمادگی بروم.» روسکو بلافاصله پاسخ داد: “خب، پس برو.” این موضوع برای او ناپسند بود، و او می خواست از بحث اجتناب کند.

بنیامین با درماندگی گفت: من نمی توانم تنها بروم. شما باید وارد من شوید و مرا به آنجا ببرید. روسکو ناگهان گفت: “وقت ندارم.” چشمانش ریز شد و با ناراحتی به پدرش نگاه کرد. او افزود: «در واقع، بهتر است این کار را خیلی بیشتر ادامه ندهید. بهتره کوتاه بیای بهتر است – شما بهتر – او مکث کرد و صورتش قرمز شده بود در حالی که به دنبال کلمات بود.

بهتر است به سمت راست بچرخید و از طرف دیگر شروع کنید. این از حدی فراتر رفته که شوخی باشد. دیگر خنده دار نیست تو – تو خودت رفتار میکنی!» بنیامین در آستانه اشک به او نگاه کرد. روسکو ادامه داد: «و یک چیز دیگر، وقتی بازدیدکنندگان در خانه هستند، می‌خواهم مرا «عمو» صدا کنی، نه «روسکو»، بلکه «عمو»، می‌فهمی؟ این که یک پسر پانزده ساله مرا به نام کوچکم صدا بزند، پوچ به نظر می رسد.

شاید بهتر باشد همیشه مرا «عمو» صدا کنی ، تا به آن عادت کنی.» روسکو با نگاهی تند به پدرش رو برگرداند…. ایکس در پایان این مصاحبه، بنیامین با ناراحتی به طبقه بالا سرگردان شد و در آینه به خود خیره شد. او سه ماه بود که اصلاح نکرده بود، اما چیزی روی صورتش پیدا نکرد جز یک رنگ سفید کم رنگ که دخالت در آن غیرضروری به نظر می رسید.

هنگامی که او برای اولین بار از هاروارد به خانه آمد، راسکو به او پیشنهاد داده بود که باید عینک چشمی و سبیل های بدلی که به گونه هایش چسبانده شده بود بزند، و برای لحظه ای به نظر می رسید که مسخره سال های اولیه زندگی اش باید تکرار شود. اما سبیل ها خارش کرده بودند و او را شرمنده کرده بودند. او گریه کرد و روسکو با اکراه تسلیم شده بود.

بنجامین کتابی از داستان های پسرانه به نام « پیشاهنگان در خلیج بیمینی» را باز کرد و شروع به خواندن کرد. اما او متوجه شد که دائماً به جنگ فکر می کند. آمریکا در ماه قبل به آرمان متفقین پیوسته بود، و بنیامین می خواست سرباز شود، اما افسوس که شانزده سالگی حداقل سن بود، و او آنقدرها هم پیر به نظر نمی رسید.

سن واقعی او که پنجاه و هفت بود، به هر حال او را رد صلاحیت می کرد. در خانه او زده شد و ساقی با نامه ای که حاوی یک افسانه رسمی بزرگ در گوشه بود و خطاب به آقای بنجامین باتن ظاهر شد. بنیامین با اشتیاق آن را پاره کرد و محفظه را با لذت خواند.

به او اطلاع داد که بسیاری از افسران ذخیره که در جنگ اسپانیا و آمریکا خدمت کرده بودند با درجه بالاتری به خدمت فراخوانده شدند و کمیسیون او را به عنوان سرتیپ در ارتش ایالات متحده با دستور گزارش فوری همراه کرد. بنیامین با شوق نسبتاً به لرزه در آمد.

مون لایت مو چیست : این همان چیزی بود که او می خواست. او کلاهش را گرفت و ده دقیقه بعد وارد یک خیاطی بزرگ در خیابان چارلز شد و با سه گانه نامشخصش خواست که او را برای یک لباس اندازه بگیرند. پسرم می خواهی سرباز بازی کنی؟ به طور اتفاقی یک منشی خواست. بنیامین سرخ شد. “گفتن! مهم نیست من چه می خواهم!» او با عصبانیت پاسخ داد. “اسم من باتن است و من در کوه ورنون پلیس زندگی می کنیم.

بنابراین می دانید که من برای آن خوب هستم.” منشی با تردید اعتراف کرد: «خب، اگر تو نیستی، حدس می‌زنم پدرت خوب باشد.» بنیامین اندازه گیری شد و یک هفته بعد لباس او تکمیل شد. او در به دست آوردن نشان ژنرال مناسب مشکل داشت، زیرا فروشنده مدام به بنیامین اصرار می کرد که یک نشان خوب VWCA به همان اندازه خوب به نظر می رسد و بازی با آن بسیار سرگرم کننده تر است.

او که چیزی به روسکو نگفت، یک شب خانه را ترک کرد و با قطار به سمت کمپ ماسبی، در کارولینای جنوبی رفت، جایی که قرار بود فرماندهی یک تیپ پیاده نظام را بر عهده بگیرد. در یک روز پرآشوب آوریل، او به ورودی کمپ نزدیک شد، تاکسی را که او را از ایستگاه آورده بود، پرداخت کرد و به نگهبانی که نگهبانی داشت روی آورد. “یکی بیاور تا چمدان من را تحویل بگیرد!” با تند گفت.

مون لایت مو چیست : نگهبان با سرزنش به او نگاه کرد. او متذکر شد: «بگو، پسرم، با دزدهای ژنرال کجا می روی؟» بنجامین، کهنه سرباز جنگ اسپانیا و آمریکا، با آتشی در چشمانش به او چرخید، اما افسوس که صدایی در حال تغییر داشت. “توجه بیا!” سعی کرد رعد و برق بزند. برای نفس کشیدن مکث کرد – سپس ناگهان نگهبان را دید که پاشنه هایش را به هم کوبید و تفنگش را به زمان حال آورد.

بنیامین لبخند رضایتی را پنهان کرد، اما وقتی نگاهی به اطراف انداخت، لبخندش محو شد. این او نبود که اطاعت را برانگیخته بود، بلکه یک سرهنگ توپخانه باشکوه بود که سوار بر اسب نزدیک می شد. “سرهنگ!” بنیامین را با صدای بلند صدا زد. سرهنگ آمد بالا، مهار کرد.