لایت مو جلو سر

لایت مو جلو سر : مرلین کلمات آهنگی را که به طور متناوب می خواند، شنید – ” فقط انگشتان خود را به دقت فشار دهید، تا زمانی که آنجا نیستی از روی پل عبور نکن … مرد خوش اخلاق لیوان او را با کهربای خنک پر کرد.

رنگ مو : پدیده ای که در ابتدا به نظر می رسد. با این حال، برای مرلین گرینگر خیلی کنجکاو بود که قدمی را که برداشته بود بردارد – قدم خطرناک و تقریباً غیرارادی خواستگاری از خانم مستر. هنوز هم غریبه است که او را پذیرفت. شنبه شب در پالپات و بیش از یک بطری آب ۱.۷۵ دلاری رقیق شده با وین اوردینایر بود که این پیشنهاد اتفاق افتاد. “شراب باعث می شود که احساس گزگز کنم، اینطور نیست؟” خانم استاد با خوشحالی پچ پچ کرد.

لایت مو جلو سر

لایت مو جلو سر : مرلین هوای سرگردانی را که در دهانش یافت، بلعید. او با نحوه اعلام این خبر گفت: من هیچ شانسی ندارم. “من اصلاً ثروت ندارم.” چشمانشان به هم رسید، قفل شد، هوس انگیز و رویایی و زیبا شد. به او گفت: «زیتون، دوستت دارم.» او به سادگی پاسخ داد: “من هم تو را دوست دارم.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

مرلین با غیبت پاسخ داد: بله. و سپس، پس از یک مکث طولانی و حامله: “خانم استاد-الیو- می خواهم چیزی به شما بگویم اگر به من گوش کنید.” سوزن سوزن شدن خانم مسترز (که می دانست چه اتفاقی در راه است) بیشتر شد تا اینکه به نظر می رسید که به زودی از واکنش های عصبی خودش برق خواهد گرفت. اما “بله، مرلین” او بدون علامت یا سوسو زدن آشفتگی داخلی آمد.

مرلین.” یک بطری دیگر شراب بخوریم؟ او فریاد زد: «بله،» قلبش با سرعت زیادی می‌تپید. “منظورت این است که-” او با شجاعت حرفش را قطع کرد: «برای نامزدی خود بنوشیم. “ممکن است کوتاه باشد!” “نه!” او تقریباً فریاد زد و مشتش را به شدت روی میز پایین آورد. باشد که برای همیشه ادامه داشته باشد! “چی؟” “یعنی – اوه، متوجه منظور شما هستم.

حق با شماست. باشد که کوتاه باشد.» خندید و اضافه کرد: اشتباه من. پس از رسیدن شراب، آنها موضوع را به طور کامل مورد بحث قرار دادند. او گفت: «در ابتدا باید یک آپارتمان کوچک بگیریم، و من معتقدم، بله، به خدا، من می دانم که در خانه ای که من زندگی می کنم یک آپارتمان کوچک وجود دارد، یک اتاق بزرگ و یک نوع پانسمان- اتاق-آشپزخانه و استفاده از حمام در همان طبقه.» او با خوشحالی دست هایش را به هم زد و او فکر کرد.

که واقعا چقدر زیباست، یعنی قسمت بالای صورتش – از روی پل بینی به پایین تا حدودی نادرست بود. او با اشتیاق ادامه داد: و به محض اینکه بتوانیم آن را بپردازیم، با یک آسانسور و یک دختر تلفن همراه یک آپارتمان واقعی خواهیم داشت. “و بعد از آن یک مکان در کشور – و یک ماشین.” “من نمی توانم هیچ چیز سرگرم کننده تر را تصور کنم. میتوانی؟” مرلین لحظه ای ساکت شد.

او فکر می کرد که باید اتاقش، طبقه چهارم عقب را رها کند. با این حال الان خیلی کم اهمیت داشت. در طول یک سال و نیم گذشته – در واقع، از همان تاریخ بازدید کارولین از مهتابی – او هرگز او را ندیده بود. برای یک هفته پس از آن دیدار، چراغ‌های او روشن نمی‌شدند – تاریکی در محوطه بیرون آمده بود، به نظر می‌رسید کورکورانه به پنجره‌ی منتظر و بدون پرده‌اش می‌خورد.

بالاخره چراغ‌ها ظاهر شدند، و به جای کارولین و تماس‌گیرندگانش، خانواده‌ای تنومند را نشان دادند – مرد کوچکی با سبیل‌های پرپشت و زنی پرپشت که عصرهایش را با نوازش باسنش می‌گذراند و مرتب می‌کرد. بعد از گذشت دو روز از آنها مرلین با بی رحمی سایه اش را پایین کشیده بود. نه، مرلین نمی توانست به هیچ چیز سرگرم کننده تر از برخاستن در جهان با زیتون فکر کند.

لایت مو جلو سر : یک کلبه در حومه شهر وجود دارد، یک کلبه با رنگ آبی، فقط یک طبقه پایین تر از کلبه هایی که گچ کاری سفید با سقف سبز دارند. در چمن های اطراف کلبه، ماله های زنگ زده و یک نیمکت سبز شکسته و یک کالسکه بچه با بدنه حصیری که به سمت چپ آویزان شده بود.

و در اطراف چمن و کالسکه کودک و خود کلبه، در سراسر جهان او، آغوش زیتون، کمی تنومند، بازوهای دوره نئوالیویی او وجود داشت، زمانی که او راه می رفت، گونه هایش می لرزید. و به دلیل ماساژ بیش از حد صورت، کمی پایین آمده است. حالا می‌توانست صدای او را بشنود، دو قاشق دورتر: “میدونستم که قراره امشب اینو بگی مرلین. می توانستم ببینم-” او می توانست ببیند.

آه- ناگهان او تعجب کرد که او چقدر می تواند ببیند. آیا او می توانست ببیند دختری که با یک مهمانی سه مرد وارد شده بود و سر میز کناری نشسته بود، کارولین بود؟ آه، آیا او می تواند آن را ببیند؟ آیا او می توانست ببیند که مردان با خود مشروبی به مراتب قوی تر از جوهر قرمز متراکم شده پالپات آورده اند؟… مرلین بی نفس خیره شد.

از طریق یک اتر شنیداری مونولوگ ملایم و ملایم زیتون نیمه شنیده بود، مثل یک زنبور عسل ماندگار که شیرینی را از ساعت به یاد ماندنی خود می مکید. مرلین داشت به صدای جک یخ و خنده‌های زیبای هر چهار نفر در هنگام خوش‌گذرانی گوش می‌داد – و آن خنده‌ی کارولین که خوب می‌شناخت، او را برانگیخت، بلندش کرد.

قلبش را با قاطعیت به سمت میزش خواند، جایی که مطیعانه می‌رفت. او می‌توانست او را کاملاً واضح ببیند، و تصور می‌کرد که در یک سال و نیم گذشته او تغییر کرده است، حتی اگر تا حدی باشد. نور بود یا گونه‌هایش کمی نازک‌تر و چشم‌هایش نسبت به قدیم‌تر، اگر مایع تر بود، کم‌تر تازه بود؟ با این حال سایه ها هنوز در موهای زرق و برق دار او بنفش بودند.

لایت مو جلو سر : دهانش هنوز از بوسه ها حکایت می کرد، مانند نیم رخی که گاهی بین چشمانش و ردیفی از کتاب ها قرار می گرفت، وقتی که غروب در کتابفروشی بود، جایی که چراغ زرشکی دیگر در آنجا نبود. و او مشروب خورده بود. برافروختگی سه گانه در گونه های او مرکب از جوانی و شراب و لوازم آرایشی خوب بود – که او می توانست تشخیص دهد.

او برای مرد جوان در سمت چپ و فرد خوش اخلاق در سمت راستش و حتی برای پیرمرد روبرویش سرگرمی بزرگی می کرد، زیرا دومی گهگاه غلغله های شوکه کننده و ملایم سرزنش آمیز نسل دیگر را به زبان می آورد.