لایت مو خاص

لایت مو خاص : و وقتی جان با افسون گرم نگاه می‌کرد، صدای ضعیف ویولن‌ها با هماهنگی روکوکو به سمت پایین می‌رفت. چیزی که قبلاً نشنیده بود. سپس در یک لحظه ماشین در برابر پله های مرمری عریض و مرتفعی ایستاد که هوای شب در اطراف آنها معطر بود از گلهای زیادی.

رنگ مو : یک ماشین معمولی در عرض نیم ساعت تکه تکه می شود. در واقع، برای هدایت آن به یک تانک نیاز است مگر اینکه راه را بلد باشید. متوجه شدید که الان داریم سربالایی می رویم.» آنها آشکارا در حال صعود بودند، و ظرف چند دقیقه ماشین در حال عبور از یک ارتفاع بلند بود، جایی که آنها یک نگاه اجمالی به ماه رنگ پریده ای که تازه طلوع کرده بود در دور دست گرفتند.

لایت مو خاص

لایت مو خاص : ماشین ناگهان متوقف شد و چندین چهره از تاریکی کنار آن شکل گرفتند – اینها هم سیاه پوست بودند. دوباره به دو مرد جوان با همان گویش کم‌شناختی سلام کردند. سپس سیاه‌پوستان دست به کار شدند و چهار کابل عظیم که از بالای سر آویزان بودند با قلاب‌هایی به توپی‌های چرخ‌های نگین‌دار بزرگ متصل شدند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

در یک “هی-یا!” جان احساس کرد که ماشین به آرامی از روی زمین بلند می شود – به بالا و بالا – از بلندترین صخره های هر دو طرف – سپس بالاتر، تا زمانی که می تواند دره ای موج دار و مهتابی را ببیند که در مقابل او کشیده شده است، در تضاد شدید با باتلاق صخره هایی که در آنها وجود داشت. تازه رفته بود فقط در یک طرف هنوز صخره وجود داشت.

و ناگهان سنگی در کنار آنها یا جایی در اطراف وجود نداشت. معلوم بود که آنها بر چند تیغه سنگی عظیم که به طور عمود بر هوا بیرون زده بود، غلبه کرده بودند. در یک لحظه آنها دوباره پایین می آمدند و سرانجام با یک دست انداز نرم روی زمین صاف فرود آمدند. پرسی در حالی که از پنجره به بیرون خیره می شود گفت: «بدترین چیز تمام شده است. «فقط پنج مایل از اینجا فاصله دارد و جاده خودمان – آجر ملیله – تمام راه.

این مال ماست پدر می‌گوید اینجا جایی است که ایالات متحده به پایان می‌رسد.» “آیا ما در کانادا هستیم؟” “ما نیستیم. ما در وسط کوه های راکی ​​مونتانا هستیم. اما شما اکنون در تنها پنج مایل مربع زمین در کشور هستید که هرگز مورد بررسی قرار نگرفته است. “چرا نکرده است؟ فراموشش کردند؟» پرسی با پوزخند گفت: «نه، آنها سعی کردند این کار را سه بار انجام دهند.

اولین باری که پدربزرگ من کل بخش نظرسنجی دولتی را خراب کرد. بار دوم نقشه‌های رسمی ایالات متحده را درهم می‌گذاشت – که آنها را برای پانزده سال نگه داشت. دفعه قبل سخت تر بود پدرم آن را به گونه‌ای درست کرد که قطب‌نماهایشان در قوی‌ترین میدان مغناطیسی که تا به حال به‌طور مصنوعی ساخته شده است قرار داشته باشد.

لایت مو خاص : او مجموعه کاملی از ابزارهای نقشه برداری داشت که با انحراف جزئی ساخته شده بودند که اجازه می داد این قلمرو ظاهر نشود، و آنها را جایگزین ابزارهایی کرد که قرار بود استفاده شوند. سپس رودخانه‌ای منحرف شد و چیزی شبیه روستایی در کناره‌های آن ساخته شد – به طوری که آنها آن را می‌دیدند و فکر می‌کردند که این شهر ده مایلی دورتر از دره است.

تنها یک چیز وجود دارد که پدرم از آن می ترسد، “تنها یک چیز در دنیا می تواند برای کشف ما استفاده شود.” “آن چیست؟” پرسی صدایش را در زمزمه فرو برد. نفس کشید: «هواپیماها». او گفت: «ما نیم دوجین اسلحه ضدهوایی داریم و آن را تا کنون ترتیب داده‌ایم – اما چند کشته و تعداد زیادی زندانی رخ داده است. نه اینکه ما از این موضوع ناراحتیم ، می دانید.

من و پدر، اما مادر و دختران را ناراحت می کند، و همیشه این احتمال وجود دارد که نتوانیم آن را ترتیب دهیم.” تکه‌ها و پاره‌های چینچیلا، ابرهای مهربانی در بهشت ​​ماه سبز، مانند اجسام گرانبهای شرقی که برای بازرسی برخی تارتارخان رژه می‌رفتند، از ماه سبز عبور می‌کردند. به نظر جان رسید که روز است، و به چند پسری نگاه می‌کند که بالای سرش در هوا دریانوردی می‌کردند.

در حال حمام کردن تراکت‌ها و بخشنامه‌های پزشکی ثبت اختراع، همراه با پیام‌های امیدشان برای دهکده‌های ناامید و صخره‌ای. به نظرش می رسید که می تواند ببیند که از میان ابرها به پایین نگاه می کنند و خیره می شوند – و به هر چیزی که در این مکان که او در آن بسته بود خیره می شود – پس چه می شود.

آیا آنها با وسیله ای موذیانه مجبور به فرود آمدند تا دور از داروهای ثبت اختراع و از رساله ها تا روز قیامت محاصره شوند – یا اگر در تله نیفتند، یک دود سریع و گرد تیز پوسته شکافنده باعث شد آنها به زمین افتاده اند و مادر و خواهران پرسی را “ناراحتی” می کنند. جان سرش را تکان داد و خنده ی توخالی بی صدا از لب های باز شده اش بیرون آمد.

چه معامله ناامیدانه ای در اینجا پنهان بود؟ چه مصلحت اخلاقی یک کرزوس عجیب و غریب؟ چه معمای وحشتناک و طلایی؟… ابرهای چینچیلا اکنون پشت سر گذاشته بودند و شب بیرون مونتانا مثل روز روشن بود. آجر ملیله جاده تا آج لاستیک های بزرگ صاف بود که دریاچه ای آرام و مهتابی را گرد می کردند. آنها برای لحظه ای به تاریکی رفتند.

یک درخت کاج، تند و خنک، سپس به خیابان وسیعی از چمنزار بیرون آمدند، و فریاد شادی جان همزمان با کم حرف پرسی بود: «ما در خانه هستیم». در پرتو ستارگان، یک قصر نفیس از مرزهای دریاچه برخاسته بود. با درخشش مرمری به ارتفاع نیمی از کوه مجاور بالا رفت، سپس در زیبایی، در تقارن کامل، در کسالت زنانه شفاف، در تاریکی انبوه ذوب شد.

لایت مو خاص : جنگلی از کاج برج های زیاد، آثار باریک جان پناه های شیب دار، شگفتی تراش خورده هزار پنجره زرد با طویل ها و هشت ضلعی ها و مثلث های نور طلایی، نرمی درهم شکسته صفحات متقاطع ستاره-درخشش و سایه آبی، همه بر جان جان می لرزید. روح مانند یک آکورد موسیقی روی یکی از برج‌ها، بلندترین، سیاه‌ترین برج در پایه‌اش، چیدمان چراغ‌های بیرونی در بالای آن، نوعی سرزمین پریان شناور را ایجاد می‌کرد.