لایت های مو

لایت های مو : زوزه می کشیدند، تاب می خوردند، روی صندلی هایشان به جلو و عقب تکان می خوردند، و بارها و بارها کلمه «محرم کننده» را برای یکدیگر تکرار می کردند. هر تکرار به نظر می رسید آن را به طرز درخشانی پوچ می کند.

رنگ مو : با اضافات. “صبحانه و مشروب.” پیتر تکرار کرد: «صبحانه و مشروب،» و آنها با تکان دادن سر به یکدیگر نگاه کردند. “این منطقی است.” سپس هر دو با صدای بلند قهقهه زدند. «صبحانه و مشروب! ای خدا!” پیتر اعلام کرد: “چنین چیزی وجود ندارد.” «آن را سرو نکن؟ فکر نکن ما آنها را مجبور می کنیم که آن را سرو کنند. خرس فشار بیاور.» “خرس منطق بیاور.” تاکسی ناگهان از برادوی قطع کرد.

لایت های مو

لایت های مو : در امتداد یک چهارراه حرکت کرد و در مقابل یک ساختمان سنگین مقبره مانند در خیابان پنجم توقف کرد. “ایده چیست؟” راننده تاکسی به آنها اطلاع داد که این مال دلمونیکو است. این تا حدودی گیج کننده بود. آنها مجبور شدند چند دقیقه را به تمرکز شدید اختصاص دهند، زیرا اگر چنین دستوری داده شده بود، باید دلیلی برای آن وجود داشت.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

تاکسی‌کار گفت: “کت بوتا” سامپم. همین بود. کت و کلاه پیتر. او آنها را در دلمونیکو رها کرده بود. پس از تصمیم گیری، از تاکسی پیاده شدند و دست به دست به سمت ورودی قدم زدند. “سلام!” راننده تاکسی گفت. “متعجب؟” “بهتر است به من پول بدهی.” سرشان را به نشانه نفی شوکه تکان دادند. “بعداً، نه اکنون – ما دستور می دهیم.

شما صبر کنید.” راننده تاکسی مخالفت کرد. حالا پولش را می خواست با تحقیر تحقیرآمیز مردانی که از خودکنترلی فوق العاده ای استفاده می کردند، به او پرداختند. پیتر در داخل اتاق بازرسی تاریک و متروک بیهوده در جستجوی کت و دربی خود دست و پا زد. “رفته، حدس می زنم. کسی آن را دزدید.» “یک دانش آموز شف.” “به احتمال زیاد.” دین با نجابت گفت: «مهم نیست. “من هم مال خودم را اینجا می گذارم.

سپس هر دوی ما یک لباس می پوشیم.” کت و کلاهش را درآورد و داشت آنها را آویزان می کرد که نگاه چرخانش به صورت مغناطیسی توسط دو مربع بزرگ مقوا که به دو در اتاق کت چسبانده شده بود، جلب شد. روی در سمت چپ کلمه “در” را با حروف سیاه بزرگ نوشته بود و روی در سمت راست کلمه “Out” را به همان اندازه تاکید داشت. “نگاه کن!” او با خوشحالی فریاد زد.

چشمان پیتر انگشت اشاره او را دنبال کرد. “چی؟” “به علائم نگاه کنید. بیایید آنها را بگیریم.» “ایده خوبی است.” احتمالاً نشانه‌های بسیار کمیاب و ارزشمند را جفت می‌کند. احتمالاً مفید است.» پیتر تابلوی سمت چپ را از در برداشت و سعی کرد آن را در مورد شخص خود پنهان کند. نشانه ای که نسبت های قابل توجهی داشت، این موضوع کمی مشکل بود.

ایده ای به سوی او پرتاب شد و با حالتی معمایی با وقار پشتش را برگرداند. پس از یک لحظه او به طرز چشمگیری به اطراف چرخید و دستانش را دراز کرد و خود را به دین تحسین برانگیز نشان داد. علامت را در جلیقه‌اش فرو کرده بود و جلوی پیراهنش را کاملاً پوشانده بود. در واقع، کلمه “In” روی پیراهن او با حروف سیاه بزرگ نقاشی شده بود.

او گفت: “یوهو!” دین را تشویق کرد. “آقای در.” او علامت خودش را به همین ترتیب درج کرد. “آقا بیرون!” پیروزمندانه اعلام کرد “آقای. در ملاقات با آقای بیرون.” پیش رفتند و دست دادند. دوباره خنده بر آنها غلبه کرد و در یک اسپاسم شادی تکان خوردند. “یوهو!” ما احتمالاً یک گله صبحانه می خوریم.» “ما می رویم – برو پیش کومودور.” دست در دست در را بیرون زدند و در خیابان چهل و چهارم به سمت شرق پیچیدند و به سمت کومودور حرکت کردند.

وقتی بیرون آمدند، یک سرباز تیره قد کوتاه، بسیار رنگ پریده و خسته، که بی حال در امتداد پیاده رو سرگردان بود، برگشت و به آنها نگاه کرد. او دوباره شروع کرد که انگار می خواست آنها را خطاب کند، اما همانطور که آنها بلافاصله نگاه های ناشناخته ی پژمرده را روی او خم کردند، صبر کرد تا زمانی که آنها بی ثبات در خیابان شروع کردند.

لایت های مو : سپس با حدود چهل قدم دنبال کرد و با خودش می خندید و گفت: “اوه پسر. !» بارها و بارها زیر لب، با لحنی شاد و منتظر. آقای In و Mr. Out در همین حین مشغول تبادل نظر در مورد برنامه های آینده خود بودند. ما مشروب می خواهیم. ما صبحانه می خواهیم هیچ کدام بدون دیگری. یکی و غیر قابل تقسیم.» “ما هر دو را می خواهیم!” “هر دو آنها!” اکنون کاملاً روشن بود.

رهگذران شروع به خم کردن چشمان کنجکاو به این جفت کردند. بدیهی است که آنها درگیر بحثی بودند که به هر یک از آنها سرگرمی شدیدی می داد، زیرا گاهی اوقات یک خنده چنان شدید بر آنها می نشیند که هنوز با بازوهای در هم بسته، تقریباً دو برابر خم می شوند. با رسیدن به آنها چند اپیگرام تند را با دربان خواب آلود رد و بدل کردند.

با کمی سختی در گردان را طی کردند و سپس از لابی کم جمعیت اما مبهوت شده به اتاق غذاخوری رفتند، جایی که پیشخدمت متحیر به آنها نشان داد میز مبهم در گوشه ای آن‌ها با درماندگی صورت‌حساب کرایه را مطالعه کردند و با زمزمه‌های متحیرانه، اقلام را به یکدیگر گفتند. پیتر با سرزنش گفت: «اینجا مشروب نبینی. گارسون شنیدنی شد اما نامفهوم.

پیتر با بردباری ادامه داد: «تکرار کنید که به نظر می‌رسد کمبود مشروب غیرقابل توضیح و کاملاً ناپسند در صورت‌حساب کرایه وجود دارد.» “اینجا!” دین با اطمینان گفت: “اجازه دهید من او را اداره کنم.” رو به پیشخدمت کرد – “ما را بیاور – ما را بیاور” و با نگرانی صورتحساب کرایه را اسکن کرد.

یک لیوان شامپاین و یک ساندویچ احتمالاً ژامبون برای ما بیاورید.» گارسون مشکوک به نظر می رسید. “بیاور!” آقای در و آقای بیرون در گروه کر غرش کرد. گارسون سرفه کرد و ناپدید شد. انتظار کوتاهی وجود داشت که در طی آن آنها بدون اطلاع آنها تحت بررسی دقیق سرپیشخدمت قرار گرفتند. سپس شامپاین رسید و با دیدن آن آقایان داخل و بیرون شاد شدند.

تصور کنید که آنها به خوردن ما شامپاین برای صبحانه اعتراض دارند. هر دوی آنها روی چشم انداز چنین امکان شگفت انگیزی تمرکز کردند، اما این شاهکار برای آنها بیش از حد بود. تصورات مشترک آنها غیرممکن بود که دنیایی را تداعی کنند که در آن هرکسی به خوردن شامپاین برای صبحانه اعتراض کند.

پیشخدمت چوب پنبه را با صدای بلندی کشید و لیوان هایشان فوراً با کف زرد کم رنگ کف کرد. “اینجا سلامتی، آقای این.” “اینم همینطور آقای بیرون.” گارسون عقب نشینی کرد. دقیقه گذشت؛ شامپاین در بطری کم شد.

لایت های مو : دین ناگهان گفت: «این خیلی آزاردهنده است. “چه چیزی آزاردهنده است؟” “این ایده که آنها به ما در خوردن صبحانه شامپاین اعتراض دارند.” “آزاردهنده؟” پیتر در نظر گرفت. “بله، این کلمه مایه خرسندی است.” آنها دوباره در خنده فرو رفتند.