لایت مو فر

لایت مو فر : و زنان جوان آن سرزمین باکره و از نظر چهره و ظاهر باکره و زیبا بودند. بنابراین در تمام این مدت ماجراهای زیادی در شهر بزرگ اتفاق افتاد، و از این تعداد، چندین یا شاید یکی از آنها در اینجا قرار دارد.

رنگ مو : میدونی به اون گارسون رنگی پول دادی! میدونی که کردی! منظورت اینه که بگی سعی نکردی با من ازدواج کنی؟” “البته که نه-” «بله، بهتر است اعتراف کنی! شما آن را امتحان کردید، و حالا می خواهید چه کار کنید؟ آیا می دانید پدر من تقریباً دیوانه است؟ اگر بخواهد شما را بکشد به دردتان می خورد. او اسلحه اش را برمی دارد و مقداری سلاح سرد داخل شما می گذارد.

لایت مو فر

لایت مو فر : حتی اگر این عروسی – این چیز را بتوان باطل کرد، تمام عمرم روی من خواهد ماند!» پری نمی‌توانست مقاومت کند و به آرامی نقل قول کرد: «اوه، شتر، آیا دوست نداری تا آخر عمر به افسونگر زیبای مارها تعلق داشته باشی…» “خفه شو!” بتی گریه کرد مکثی شد. پری در نهایت گفت: «بتی، تنها یک کار وجود دارد که واقعاً ما را روشن می کند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

این برای توست که با من ازدواج کنی.» “با تو ازدواج کن!” “آره. واقعاً این تنها است-” “تو خفه شو! من با تو ازدواج نمی کردم اگر – اگر – “میدانم. اگر من آخرین مرد روی زمین بودم اما اگر به شهرت خود اهمیت می دهید – “شهرت، آبرو!” او گریست. تو خیلی خوب هستی که الان به شهرت من فکر می کنی .

چرا قبل از اینکه آن جامبوی وحشتناک را استخدام کنی به شهرت من فکر نکردی؟» پری ناامیدانه دستانش را بالا انداخت. “خیلی خوب. هر کاری بخوای انجام میدم خداوند می داند که من از همه ادعاها چشم پوشی می کنم!» صدای جدیدی گفت: «اما نه.» پری و بتی شروع کردند و او دستش را روی قلبش گذاشت. “به خاطر بهشت، آن چه بود؟” پشت شتر گفت: من هستم.

در عرض یک دقیقه پری پوست شتر را کنده بود و یک شیء سست و سست، لباسهایش را به حالت مرطوب آویزان کرده بود، دستش را محکم روی یک بطری تقریباً خالی گره کرده بود، با سرکشی در مقابل آنها ایستاد. بتی فریاد زد: «اوه، تو آن شی را به اینجا آوردی تا مرا بترسانی! تو به من گفتی که او ناشنوا است – آن شخص وحشتناک! پشت شتر با آهی از رضایت روی صندلی نشست.

در مورد من صحبت نکن خانم. من آدمی نیستم من شوهر تو هستم.” “شوهر!” این گریه همزمان از سوی بتی و پری گرفته شد. “چرا، مطمئنا. من به اندازه آن جینک شوهر شما هستم. دود تو را با جبهه شتر ازدواج نکرد. او تو را با تمام شتر ازدواج کرد. چرا، این انگشتر من است.

که در انگشت خود گرفتی!» با کمی فریاد حلقه را از انگشتش جدا کرد و با شور و اشتیاق روی زمین پرت کرد. “این همه چیه؟” پری با گیجی خواست. “شما بهتر است مرا درست کنید یا درستم کنید.” اگر این کار را نکنی، من همان ادعایی را دارم که تو با او ازدواج کردی!» پری در حالی که به شدت رو به بتی کرد، گفت: “این دو همسری است.” سپس بهترین لحظه عصر پری فرا رسید.

فرصتی که در آن او ثروت خود را به خطر انداخت. از جایش بلند شد و اول به بتی نگاه کرد، جایی که او ضعیف نشسته بود و از این عارضه جدید بهت زده بود، و سپس به فردی که از این طرف به آن طرف روی صندلی او می چرخید، نامطمئن و تهدیدآمیز. پری به آرامی به آن فرد گفت: «بسیار خوب، شما می توانید او را داشته باشید.

بتی، من می خواهم به شما ثابت کنم که تا آنجا که به من مربوط می شود ازدواج ما کاملا تصادفی بود. من از حق خود برای داشتن تو به عنوان همسرم به کلی چشم پوشی می کنم و تو را به شوهر حلالت – به مردی که انگشتر او می زنی – می دهم. مکثی شد و چهار چشم وحشت زده به او دوخته شد.

با شکستگی گفت: «خداحافظ، بتی. “من را در شادی تازه یافته خود فراموش نکنید. با قطار صبح عازم فار وست هستم. با مهربانی به من فکر کن، بتی.» با آخرین نگاه به آنها برگشت و سرش را روی سینه اش قرار داد در حالی که دستش دستگیره در را لمس کرد. او تکرار کرد: «خداحافظ. دستگیره در را چرخاند.

اما با این صدا، مارها و ابریشم و موهای برنزه به شدت به سمت او رسوب کردند. “اوه، پری، من را ترک نکن! پری، پری، مرا با خود ببر!» اشک هایش نمناک روی گردنش جاری شد. آرام دستانش را دور او جمع کرد. او گریه کرد: “برام مهم نیست.” “دوستت دارم و اگر بتوانی وزیری را در این ساعت از خواب بیدار کنی و دوباره این کار را انجام دهی.

لایت مو فر : من با تو به غرب خواهم رفت.” روی شانه‌اش، قسمت جلویی شتر به قسمت پشتی شتر نگاه می‌کرد – و آن‌ها به‌ویژه یک نوع چشمک ظریف و باطنی رد و بدل کردند که فقط شترهای واقعی می‌توانند آن را درک کنند. اول ماه مه جنگی درگرفت و پیروز شد و شهر بزرگ مردم فاتح با طاق‌های پیروزی و پرتاب گل‌های سفید، سرخ و رز پرتاب شد.

در تمام روزهای طولانی بهاری، سربازان بازگشته از بزرگراه اصلی پشت نوک طبل ها و باد شاد و طنین انداز برنج ها حرکت می کردند، در حالی که بازرگانان و کارمندان دعواها و هیاهوهای خود را رها می کردند و در حالی که به سمت پنجره ها ازدحام می کردند، دسته های سفید خود را در می آوردند. به شدت با گردان های عبوری روبرو می شود.

هرگز در شهر بزرگ چنین شکوهی وجود نداشت، زیرا جنگ پیروزمندانه قطارهای زیادی را به همراه داشت و بازرگانان با خانواده های خود از جنوب و غرب به آنجا هجوم آورده بودند تا همه ضیافت های خوش طعم را بچشند و سرگرمی های مجلل آماده شده را ببینند.

و برای زنان خود در زمستان آینده خز و کیسه های مش طلایی و دمپایی های رنگارنگ ابریشم و نقره و ساتن گل رز و پارچه طلا بخرند. کاتبان و شاعران مردم فاتح صلح و رفاه قریب الوقوع را چنان با شادی و هیاهو سرود می دادند که خرج کنندگان بیشتری از ولایات جمع شده بودند تا شراب شور را بنوشند و تجار هر چه سریعتر زیورآلات و دمپایی های خود را کنار می گذاشتند.

تا این که فریاد بزرگی برای زیورآلات بیشتر و دمپایی بلند بلند کردند تا آنچه را که از آنها خواسته شده است، بدهند. حتی برخی از آنها با درماندگی دستان خود را بالا بردند و فریاد زدند: «افسوس! من دیگر دمپایی ندارم! و افسوس! من دیگر ریزه کاری ندارم! باشد که بهشت ​​به من کمک کند، زیرا نمی دانم چه کنم!» اما هیچ کس به فریاد بزرگ آنها گوش نکرد.

لایت مو فر : زیرا جمعیت بسیار شلوغ بود – روز به روز، سربازان پیاده با نشاط در بزرگراه قدم می‌زدند و همه شادی می‌کردند، زیرا مردان جوانی که برمی‌گشتند پاک و شجاع بودند، صدای دندان و گونه‌های صورتی.