لایت فانتزی موی کوتاه

لایت فانتزی موی کوتاه : تو تنها مردی هستی که می توانم در چنین موضوعی به او مراجعه کنم. برایت مهم نیست اگر رک و پوست کنده به تو بگویم، فیل؟ دین کمی بیشتر سفت شد.

رنگ مو : من در ساعت نه صبح اول مه ۱۹۱۹، مرد جوانی با کارمند اتاق در هتل بیلتمور صحبت کرد و از او پرسید که آیا آقای فیلیپ دین در آنجا ثبت نام شده است، و اگر چنین است، آیا می تواند با آقای فیلیپ دین ارتباط برقرار کند. اتاق های رئیس. پرسشگر کت و شلواری خوش تراش و کهنه پوشیده بود. او کوچک، باریک، و تاریک خوش تیپ بود.

لایت فانتزی موی کوتاه

لایت فانتزی موی کوتاه : چشم‌هایش از بالا با مژه‌های بلند و در پایین با نیم‌دایره‌ای آبی از بیماری ناخوشایند قاب شده بود، این اثر آخر با درخششی غیرطبیعی که چهره‌اش را مانند تبی ضعیف و بی‌وقفه رنگ می‌کرد، تشدید شد. آقای دین آنجا می ماند. مرد جوان به تلفنی که در کنارش بود هدایت شد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

پس از یک ثانیه ارتباط او برقرار شد. صدای خواب آلود از جایی بالا سلام کرد. “آقای. دین؟» – این خیلی مشتاقانه – «گوردون است، فیل. گوردون استرت است. من پایین پله هستم شنیدم که در نیویورک بودی و فکر می‌کردم اینجا باشی.» صدای خواب آلود کم کم مشتاق شد. خوب، گوردی چطور بود، پسر پیر! خب مطمئنا تعجب کرد و قلقلک داد! آیا گوردی به خاطر پیت می آید!

چند دقیقه بعد فیلیپ دین، با لباس خواب ابریشمی آبی، در خانه را باز کرد و دو مرد جوان با شور و شعف نیمه خجالتی به استقبال یکدیگر رفتند. آنها هر دو حدوداً بیست و چهار ساله بودند، فارغ التحصیلان سال قبل از جنگ ییل. اما در آنجا شباهت ناگهان متوقف شد. دین بلوند، سرخ‌رنگ و زیر پیژامه نازکش زمخت بود. همه چیز در مورد او نشان دهنده تناسب اندام و راحتی بدن بود.

او اغلب لبخند می زد و دندان های درشت و برجسته نشان می داد. او با شوق گریه کرد: “من می خواستم شما را جستجو کنم.” من چند هفته ای مرخصی دارم. اگر یک لحظه بنشینی من با شما هستم. رفتن برای دوش گرفتن.» همانطور که او در حمام ناپدید شد، چشمان تیره بازدیدکننده‌اش با عصبانیت در اتاق چرخید.

و برای لحظه‌ای روی یک کیف مسافرتی بزرگ انگلیسی در گوشه و روی یک خانواده از پیراهن‌های ابریشمی ضخیم که روی صندلی‌ها در میان کراوات‌های چشمگیر و جوراب‌های پشمی نرم ریخته بودند، استراحت کرد. گوردون از جایش بلند شد و در حالی که یکی از پیراهن ها را برداشت، کمی آن را بررسی کرد.

از ابریشم بسیار سنگین، زرد، با نوار آبی کم رنگ بود – و تقریباً یک دوجین از آنها وجود داشت. او بی اختیار به دستبندهای پیراهنش خیره شد – لبه‌هایش کهنه و پرز بودند و تا حد خاکستری کم رنگی خاکستری بودند. پیراهن ابریشمی را انداخت، آستین‌های کتش را پایین انداخت و سرآستین‌های پیراهن فرسوده را تا جایی که از دیدشان دور شد، کار کرد.

سپس به سمت آینه رفت و با علاقه ای بی حال و ناراضی به خود نگاه کرد. کراوات او، با شکوه سابق، پژمرده و با انگشت شست چروک شده بود – دیگر برای پنهان کردن سوراخ های دندانه دار یقه اش کار نمی کرد. او کاملاً بدون سرگرمی فکر می کرد که فقط سه سال قبل از آن در انتخابات ارشد در کالج رای پراکنده ای به خاطر خوش پوش ترین مرد کلاس خود دریافت کرده بود.

دین از حمام بیرون آمد و بدنش را جلا داد. او گفت: “دیشب یکی از دوستان قدیمی شما را دیدم.” او را در لابی رد کردم و نتوانستم برای نجات گردنم به اسمش فکر کنم. آن دختری که در سال آخر به نیوهیون بزرگ کردی.» گوردون شروع کرد. «ادیت برادین؟ منظورت اون کیه؟” “در یکی است. لعنتی خوش قیافه او هنوز هم یک عروسک زیباست – منظورم را می‌دانید.

لایت فانتزی موی کوتاه : انگار که او را لمس کرده باشید، او به او لکه‌کشی می‌کند.» او با رضایت از خود در آینه به بررسی خود درخشنده خود پرداخت، لبخند کمرنگی زد و بخشی از دندان ها را آشکار کرد. او ادامه داد: به هر حال او باید بیست و سه ساله باشد. گوردون غیبت گفت: «بیست و دو ماه گذشته. “چی؟ اوه ماه گذشته خوب، تصور می کنم او برای رقص گاما پسی پایین آمده است.

آیا می‌دانستید که امشب در دلمونیکو یک رقص ییل گاما پسی داریم؟ بهتره بیای بالا، گوردی. احتمالاً نیمی از نیوهونل آنجا خواهد بود. من می توانم برای شما دعوت نامه بگیرم.» دین که با اکراه لباس زیر تازه پوشیده بود، سیگاری روشن کرد و کنار پنجره باز نشست و ساق پا و زانوهایش را زیر آفتاب صبح که به اتاق می‌ریخت، بررسی کرد.

پیشنهاد کرد: «بنشین، گوردی، و همه چیز را در مورد کارهایی که انجام می‌دادی و اکنون انجام می‌دهی و همه چیز را به من بگو.» گوردون به طور غیرمنتظره ای روی تخت افتاد. بی روح و بی روح آنجا دراز کشید. دهانش که معمولاً وقتی صورتش آرام می گرفت کمی باز می ماند.

ناگهان درمانده و رقت انگیز شد. “موضوع چیه؟” دین سریع پرسید. “اوه خدا!” “موضوع چیه؟” با بدبختی گفت: «لعنت خدا بر همه چیز در دنیا. “من کاملاً تکه تکه شده ام، فیل. من پایه ام.” “متعجب؟” “من پایه ام.” صدایش می لرزید. دین با ارزیابی چشمان آبی او را دقیق تر زیر نظر گرفت. “مطمئناً شما کاملاً تیراندازی به نظر می رسید.” “من هستم.

لایت فانتزی موی کوتاه : من همه چیز را به هم ریخته ام.» او مکث کرد. “بهتر است از ابتدا شروع کنم – یا شما را خسته می کند؟” “اصلا؛ ادامه دادن.” با این حال، یک نت مردد در صدای دین بود. این سفر به شرق برای یک تعطیلات برنامه ریزی شده بود – پیدا کردن گوردون استرت در مشکل کمی او را عصبانی کرد.

او تکرار کرد: “ادامه بده” و سپس نیمی از زیر لب اضافه کرد: “تمومش کن.” گوردون با بی‌ثباتی شروع کرد: «خب، من در فوریه از فرانسه برگشتم، برای یک ماه به خانه هریسبورگ رفتم و سپس برای یافتن شغل به نیویورک آمدم. من یکی گرفتم – با یک شرکت صادراتی. دیروز مرا اخراج کردند.» “تو را اخراج کرد؟” “من به آن می رسم، فیل. من می خواهم رک به شما بگویم.