قشنگترین لایت مو

قشنگترین لایت مو : کی بعد از چند لحظه فکر کردن ادامه داد: “من یک ایده پیدا کردم.” “در نیویورک؟” “آره. او یک پیرمرد است.» منظورش این بود که برادر بزرگتر است. “او یک پیشخدمت در یک هش جون است.” “شاید او بتواند مقداری برای ما بیاورد.” “من می گویم که او می تواند!” «باور کن، من می‌روم تا این یونیفرم لعنتی را از تنم در بیاورم. هرگز مرا دوباره وارد آن نکن.

رنگ مو : آیا او فکر می کرد که روابط باریک در حال بازگشت است؟ و شرم آور نبود که ریورز دیگر نمی توانست یقه ولزی مارگوتسون بگیرد؟ هرگز یقه ای مانند “کاوینگتون” وجود نداشت. گوردون در وحشت بود. فوراً پول می خواست. و او اکنون با یک ایده مبهم از شرکت در رقص گاما پسی الهام گرفت. او می خواست ادیت را ببیند.

قشنگترین لایت مو

قشنگترین لایت مو : ادیت که از یک شب عاشقانه در کلوپ کانتری هریسبورگ درست قبل از رفتن به فرانسه او را ندیده بود. ماجرا مرده بود، غرق در آشفتگی جنگ و کاملاً فراموش شده بود در این سه ماه، اما عکسی از او، کوبنده، بداخلاق، غوطه ور در پچ پچ های بی اهمیت خودش، به طور غیرمنتظره ای برایش تکرار شد و صدها خاطره را با خود به ارمغان آورد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

آی تی. این چهره ادیت بود که در دوران کالج با نوعی تحسین جدا و در عین حال محبت آمیز آن را گرامی می داشت. او دوست داشت او را بکشد – دور اتاقش ده ها طرح از او بود – در حال بازی گلف، شنا – او می توانست با چشمان بسته چهره او را بکشد. ساعت پنج و نیم ریورز را ترک کردند و لحظه ای در پیاده رو مکث کردند.

دین با ملایمت گفت: «خب، من الان آماده ام. فکر کن به هتل برگردم و اصلاح کنم، موها را کوتاه کنم و ماساژ بدهم.» مرد دیگر گفت: «به اندازه کافی خوب است، فکر می‌کنم به شما بپیوندم.» گوردون به این فکر کرد که آیا بالاخره قرار است او را کتک بزنند.

به سختی جلوی خودش را گرفت که به طرف مرد برگردد و با خرخر گفت: برو برو لعنتی! او در ناامیدی مشکوک بود که شاید دین با او صحبت کرده است و او را در کنار خود نگه داشته است تا از اختلاف بر سر پول جلوگیری کند. آنها به بیلتمور رفتند – یک بیلتمور زنده با دخترانی – که عمدتاً از غرب و جنوب بودند، بازیگران ستارگان بسیاری از شهرها برای رقص برادری معروف یک دانشگاه معروف جمع شده بودند.

اما برای گوردون آنها چهره هایی در رویا بودند. او نیروهایش را برای آخرین درخواست دور هم جمع کرد، می‌خواست بیرون بیاید، نمی‌دانست چه چیزی، که ناگهان دین خود را به مرد دیگر معذور کرد و بازوی گوردون را گرفت و او را به کناری برد. سریع گفت: «گوردی، من همه چیز را با دقت فکر کردم و تصمیم گرفتم که نمی توانم آن پول را به تو قرض بدهم.

من می‌خواهم شما را ملزم کنم، اما فکر نمی‌کنم که لازم باشد – این باعث می‌شود یک ماه در من چروک شود.» گوردون که با بی حوصلگی به او نگاه می کرد، تعجب کرد که چرا قبلاً هرگز متوجه نشده بود که دندان های بالایی چقدر بیرون زده اند. دین ادامه داد: «متاسفم، گوردون، اما این طور است.» کیف پولش را بیرون آورد و عمداً هفتاد و پنج دلار اسکناس را شمرد.

او در حالی که آنها را دراز کرد، گفت: «اینجا، هفتاد و پنج هستند. که همه با هم هشتاد می شود. این تمام پول نقدی است که با خودم دارم، علاوه بر آن چیزی که واقعاً در سفر خرج خواهم کرد.» گوردون دست گره شده‌اش را به‌طور خودکار بالا برد، آن را باز کرد، انگار انبری بود که در دست گرفته بود، و دوباره آن را روی پول فشار داد.

دین ادامه داد: “من شما را در رقص می بینم.” “من باید به آرایشگاه بروم.” گوردون با صدایی خشن و دراز گفت: «خیلی طولانی. “خیلی طولانی.” دین شروع به لبخند زدن کرد، اما به نظر می رسید نظرش تغییر کرده است. سرش را تند تکان داد و ناپدید شد. اما گوردون همان جا ایستاده بود، چهره زیبایش از ناراحتی به هم ریخته بود.

قشنگترین لایت مو : رول اسکناس ها را محکم در دستش فشرده بود. سپس، در حالی که از اشک های ناگهانی کور شده بود، به طرز ناشیانه ای از پله های بیلتمور پایین آمد. III حدود ساعت نه همان شب دو انسان از یک رستوران ارزان قیمت در خیابان ششم بیرون آمدند. آنها زشت، بد تغذیه، فاقد همه چیز به جز پایین ترین شکل هوش، و حتی بدون آن شور و نشاط حیوانی بودند که به خودی خود رنگ به زندگی می بخشد.

آنها اخیراً در یک شهر کثیف از یک سرزمین غریب حیوانات موذی، سرد و گرسنه بودند. آنها فقیر و بی دوست بودند. به عنوان چوب پرتاب شده از بدو تولد، آنها به عنوان چوب پرتاب شده به سمت مرگ پرتاب می شوند. آنها یونیفورم ارتش ایالات متحده را پوشیده بودند و روی شانه هر یک نشان لشکر سربازی از نیوجرسی وجود داشت که سه روز قبل از آن فرود آمد.

قد بلندتر از این دو، کارول کی نام داشت، نامی که نشان می‌دهد در رگ‌های او، هر چند به قدری نازک توسط نسل‌های انحطاط رقیق شده باشد، خونی با قابلیت‌های خاصی جاری است. اما می‌توان بی‌پایان به صورت دراز و بی‌چانه، چشم‌های مات‌آلود، و استخوان‌های گونه‌ای بلند خیره شد، بدون اینکه نشانه‌ای از ارزش اجدادی یا تدبیر بومی پیدا کند.

همدمش تنبل و پاهای باندی، با چشمان موش صحرایی و بینی قلاب شده بسیار شکسته بود. هوای سرکش او آشکارا یک تظاهر بود، یک سلاح محافظتی وام گرفته شده از دنیای غرغر و ضربه، بلوف فیزیکی و تهدید فیزیکی، که او همیشه در آن زندگی می کرد. اسمش گاس رز بود.

قشنگترین لایت مو : با خروج از کافه، در خیابان ششم، خلال دندان را با ذوق و شوق و جدایی کامل به دست گرفتند. “به کجا؟” رز با لحنی پرسید که اگر کی جزایر دریای جنوبی را پیشنهاد کند تعجب نخواهد کرد. “چی میگی ببینیم میتونیم مشروب بگیریم؟” ممنوعیت هنوز نبود. زنجبیل در این پیشنهاد ناشی از قانون منع فروش مشروب به سربازان بود. رز با اشتیاق موافقت کرد.