لایت دودی روی موی قهوه ای

لایت دودی روی موی قهوه ای : گوردون بسیار سفید و بی حال، که به کناره دری تکیه داده بود، سیگار می کشید و به سالن رقص نگاه می کرد. ادیت می‌توانست ببیند که صورتش لاغر و ضعیف شده است – دستی که با سیگار روی لب‌هایش برد، می‌لرزید.

رنگ مو : او یک چیز کامل، بی‌نهایت ظریف و کاملاً بی‌نقص از زیبایی بود، که در یک خط یکنواخت از یک مانتو پیچیده تا دو پای باریک کوچک جریان داشت. او به این فکر کرد که امشب در این عیاشی چه خواهد گفت، صدای خنده های بلند و آهسته و قدم های دمپایی و حرکات زوج ها از پله ها بالا و پایین. او به زبانی که سال‌ها صحبت می‌کرد صحبت می‌کرد.

لایت دودی روی موی قهوه ای

لایت دودی روی موی قهوه ای : خط او – که از عبارات جاری، تکه‌هایی از ژورنال و زبان عامیانه دانشگاهی در کنار هم در یک کل ذاتی، بی‌دقت، کم‌تحریک‌آمیز، با ظرافت احساساتی تشکیل شده بود. او با شنیدن صدای دختری که روی پله‌های نزدیکش نشسته بود، به حالت غش ایستاد و گفت: «عزیزم، نصفش را نمی‌دانی!» و همانطور که لبخند می زد عصبانیتش برای لحظه ای ذوب شد و چشمانش را بست و نفس عمیقی از لذت کشید.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

او دستانش را به پهلوی خود انداخت تا زمانی که به طور ضعیف غلاف براقی را که پوشانده بود لمس کردند و اندام او را نشان دادند. او هرگز نرمی خود را آنقدر احساس نکرده بود و از سفیدی بازوهای خود لذت نمی برد. او به سادگی با خود گفت: “بوی شیرینی دارم” و بعد فکر دیگری به ذهنم رسید: “من برای عشق ساخته شده ام.” صدای این را دوست داشت و دوباره به آن فکر کرد.

سپس به‌طور اجتناب‌ناپذیر، شورش رویاهای تازه متولد شده او درباره گوردون به وجود آمد. پیچ و تاب تخیل او که دو ماه قبل، تمایل غیرقابل حدس زدنش برای دیدن دوباره او را برایش آشکار کرده بود، اکنون به نظر می رسید که این ساعت به این رقص منتهی شده است. ادیت با تمام زیبایی شیکش، دختری آرام و آرام بود.

رگه ای از همان میل به اندیشیدن در او وجود داشت، از آن ایده آلیسم نوجوانی که برادرش را سوسیالیست و صلح طلب کرده بود. هنری برادین کرنل را ترک کرده بود، جایی که مربی اقتصاد بود، و به نیویورک آمده بود تا آخرین درمان‌های بدی‌های لاعلاج را در ستون‌های یک روزنامه هفتگی رادیکال بریزد. ادیت، با کم رویی، به درمان گوردون استرت راضی می شد.

در گوردون نوعی ضعف وجود داشت که او می خواست از آن مراقبت کند. عجزی در او وجود داشت که می خواست از آن محافظت کند. و او کسی را می‌خواست که مدت‌ها بود می‌شناخت، کسی که مدت‌هاست او را دوست داشته باشد. او کمی خسته بود. او می خواست ازدواج کند از میان انبوه نامه ها، نیم دوجین عکس و همین تعداد خاطره، و این خستگی، تصمیم گرفته بود دفعه بعد که گوردون را ببیند.

روابط آنها تغییر کند. او چیزی می گفت که آنها را تغییر می داد. امروز عصر بود این عصر او بود. همه عصرها عصر او بود. سپس افکار او توسط یک دانشجوی لیسانس با قیافه آسیب دیده و هوای رسمی متشنج که خود را در برابر او حاضر کرد و به طرز غیرمعمولی خم شد، قطع شد. این مردی بود که با او آمده بود، پیتر هیمل. او قد بلند و شوخ طبع بود.

با عینک های شاخدار و هوای عجیب و غریب. او ناگهان او را دوست نداشت – احتمالاً به این دلیل که او موفق نشده بود او را ببوسد. او شروع کرد: “خب، هنوز از من عصبانی هستی؟” “اصلا.” جلو رفت و بازویش را گرفت. او به آرامی گفت: متاسفم. “نمی دانم چرا اینطوری بیرون رفتم. من امشب به دلایل عجیبی در یک شوخ طبعی هستم.

لایت دودی روی موی قهوه ای : متاسفم.” او زمزمه کرد: “باشه، به آن اشاره نکن.” او به طرز نامطلوبی احساس خجالت کرد. آیا او در حقیقت شکست دیرهنگام او مالش می داد؟ او با همان کلید آگاهانه آرام ادامه داد: “این یک اشتباه بود.” “هر دو ما آن را فراموش خواهیم کرد.” برای این از او متنفر بود. چند دقیقه بعد، در حالی که ده ها نفر از اعضای ارکستر جاز که مخصوص استخدام شده بودند.

روی زمین پرت شدند و آه می کشیدند، به سالن رقص شلوغ اطلاع دادند که «اگر من و یک ساکسیفون تنها می مانیم، پس دو نفر کامپان-ای هستند!» مردی با سبیل. با سرزنش شروع کرد: سلام. “تو منو یادت نمیاد” او به آرامی گفت: “من نمی توانم فقط به نام شما فکر کنم” و من شما را به خوبی می شناسم. “من تو را در ساعت ملاقات کردم…” صدایش به شکلی ناامیدکننده به عنوان مردی با موهای کوتاه ترشیده شد.

ادیت یک زمزمه متعارف “ممنونم – بعداً کوتاه شد” را زمزمه کرد . مرد بسیار منصف اصرار داشت که مشتاقانه دست بدهد. او او را به عنوان یکی از جیم های متعدد آشنای خود قرار داد – نام خانوادگی یک رمز و راز. او حتی به یاد آورد که او ریتم خاصی در رقصیدن داشت و همانطور که شروع کردند متوجه شد که حق با اوست. “آیا قرار است مدت زیادی اینجا بمانید؟” او محرمانه نفس می کشید.

به عقب خم شد و به او نگاه کرد. “چند هفته.” “شما کجا هستید؟” «بیلتمور. یک روز به من زنگ بزن.» او به او اطمینان داد: «منظورم همین است. “من خواهم. میریم چای.» “من هم همینطور – انجام بده.” مردی تاریک با تشریفات شدید وارد صحنه شد. “تو منو یادت نمیاد، نه؟” با جدیت گفت “باید بگویم انجام می دهم.

آنها بسیار شادتر، و قدردان تر و تحسین برانگیزتر بودند – صحبت کردن با آنها بسیار آسان تر بود. او با خوشحالی گفت: «اسم من دین است، فیلیپ دین». «می‌دانم، تو مرا به یاد نمی‌آوری، اما با یکی از دوستانی که سال ارشد با او هم اتاق بودم، گوردون استرت، به نیوهیون می‌رفتی.» ادیت سریع به بالا نگاه کرد. “بله، من دو بار با او رفتم – به پمپ و دمپایی و جشن جشن جونیور.” دین با بی دقتی گفت: «البته شما او را دیده اید.

لایت دودی روی موی قهوه ای : او امشب اینجاست. همین یک دقیقه پیش او را دیدم.» ادیت شروع کرد با این حال او کاملاً مطمئن بود که او اینجا خواهد بود. “چرا، نه، من نه…” مردی چاق با موهای قرمز کوتاه شده او شروع کرد: سلام ادیت. “چرا – سلام وجود دارد -” لیز خورد، به آرامی تلو تلو خورد. او به صورت مکانیکی زمزمه کرد: “متاسفم عزیزم.” او گوردون را دیده بود.