لایت مو سال ۱۴۰۲

لایت مو سال ۱۴۰۲ : که شش روبل را آنچنان بیهوده در ناودان پرتاب می کند.” “چرا اگر او بخواهد نباید به او لذت ببرم؟” واسیلیف گفت و خود را توجیه کرد. “تو هیچ لذتی به او ندادی. مادام متوجه شد. این مادام است که به آنها می گوید از مهمان ها نوشیدنی بخواهند.

رنگ مو : او هوا را دوست داشت، و مهمتر از همه، لحن شفاف، لطیف، ساده لوحانه و بکر را که فقط دو بار در سال در طبیعت دیده می شود، دوست داشت: وقتی همه چیز پوشیده از برف است، در روزهای روشن در بهار، و در شب های مهتابی که یخ است. بر روی رودخانه می شکند او شروع به خواندن سوتو آواز کرد: “به این سواحل غم انگیز ناآگاهانه” ، “قدرت ناشناخته ای فریب می دهد.” و در تمام طول مسیر به دلایلی او و دوستانش این ملودی را روی لبان خود داشتند.

لایت مو سال ۱۴۰۲

لایت مو سال ۱۴۰۲ : هر سه آن را به صورت مکانیکی با یکدیگر زمزمه کردند. واسیلیف تصور کرد که چگونه در عرض ده دقیقه او و دوستانش دری را می کوبند، چگونه یواشکی از میان گذرگاه های کوچک باریک و اتاق های تاریک به سمت زنان می روند، چگونه او از تاریکی استفاده می کند، ناگهان یک کبریت می زند و می بیند. چهره ای رنجور و لبخندی گناهکار را روشن کرد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

در آنجا او مطمئناً زنی روشن یا تیره با لباس خواب سفید با موهای گشاد پیدا می کند. او از نور می ترسد، به طرز وحشتناکی گیج می شود و می گوید: “خدایا! چه کار می کنی؟ آن را منفجر کن!” همه اینها ترسناک، اما کنجکاو و بدیع بود. II دوستان از میدان تروبنوی به سمت گراچوفکا پیچیدند و به زودی به خیابانی رسیدند که واسیلیف فقط از روی شنیده ها می دانست.

دیدن دو ردیف خانه با پنجره‌های روشن و درهای باز و شنیدن صدای همجنس‌گرایانه پیانو و کمانچه – صداهایی که از همه درها بیرون می‌پریدند و در آشفتگی عجیبی در هم می‌آمیختند، انگار جایی در تاریکی بالای پشت بام‌ها. یک ارکستر دیده نشده در حال کوک بود، واسیلیف گیج شد و گفت: “چه خانه های زیادی!” “آن چیست؟” گفت پزشک “در لندن ده برابر این تعداد وجود دارد.

صد هزار نفر از این زنان در آنجا هستند.” تاکسی‌ها مثل خیابان‌های دیگر آرام و بی‌تفاوت روی جعبه‌هایشان نشستند. روی پیاده رو همان عابران راه می رفتند. هیچ کس عجله نداشت. هیچ کس صورتش را در یقه اش پنهان نکرد. هیچ کس سرش را به نشانه سرزنش تکان نداد. و در این بی تفاوتی، در صدای آشفته پیانوها و کمانچه ها، در پنجره های روشن و درهای باز، چیزی بسیار آزاد، گستاخ، جسور و متهورانه احساس می شد.

باید در زمان های قدیم در بازارهای برده فروشی، به عنوان همجنسگرا و پر سر و صدا، همینطور بوده است. مردم با همان بی تفاوتی نگاه می کردند و راه می رفتند. نقاش گفت: بیایید درست از ابتدا شروع کنیم. دوستان وارد یک گذرگاه کوچک باریک شدند که توسط یک لامپ با یک بازتابنده روشن می شد. وقتی در را باز کردند، مردی با کاپشن مشکی با تنبلی از روی مبل زرد رنگ سالن بلند شد.

صورت لاکی نتراشیده و چشمانی خواب آلود داشت. این مکان بوی لباس های شسته شده و سرکه می داد. از راهرو دری به اتاقی با نور روشن منتهی می شد. پزشک و نقاش جلوی در ایستادند، گردنشان را دراز کردند و با هم به داخل اتاق نگاه کردند: نقاش با ساختن تعظیمی شروع کرد: روی قلبش فشار داد و خم شد. واسیلیف پشت سر آنها ماند.

لایت مو سال ۱۴۰۲ : می خواست نمایشی هم تعظیم کند و حرف احمقانه ای بزند. اما او فقط لبخند می زد، احساس ناراحتی و شرمندگی می کرد و بی صبرانه منتظر چیزی بود که قرار بود دنبال شود. از در، یک دختر جوان هفده یا هجده ساله ظاهر شد، با موهای کوتاه، یک لباس آبی کوتاه با پاپیون سفید روی سینه اش. “برای چه دم در ایستاده ای؟” او گفت. پالتوهایت را دربیاور و بیا داخل سالن.

پزشک و نقاش در حالی که هنوز ایتالیایی صحبت می کردند به سالن رفتند. واسیلیف با قاطعیت آنها را دنبال کرد. لاکی سفت گفت: آقایان، پالتوهای خود را در بیاورید. “شما اجازه ندارید همانطور که هستید وارد شوید.” علاوه بر دختر زیبا، زن دیگری در سالن بود، بسیار تنومند و قدبلند، با چهره ای خارجی و بازوهای برهنه. کنار پیانو نشست و بازی صبر روی زانوهایش پخش شد.

او هیچ توجهی به مهمانان نداشت. “دختران دیگر کجا هستند؟” از پزشک پرسید. منصف گفت: دارند چای می نوشند. او صدا زد: “استیپن.” برو به دخترا بگو چند تا دانشجو اومدن! کمی بعد دختر سومی با لباس قرمز روشن با خطوط آبی وارد شد. صورتش غلیظ و بدون مهارت نقاشی شده بود. پیشانی اش زیر موهایش پنهان شده بود. با چشمان مات و ترسیده خیره شد.

هنگامی که او آمد، بلافاصله شروع به آواز خواندن با یک کنترالتو خشن شد. بعد از او چهارمین دختر بعد از او یک پنجم در تمام این موارد واسیلیف هیچ چیز جدید یا کنجکاوی ندید. به نظرش می رسید که قبلاً، و بیش از یک بار، این سالن، پیانو، آینه طلایی ارزان، پاپیون سفید، لباس راه راه آبی و چهره های احمقانه و بی تفاوت را دیده بود.

لایت مو سال ۱۴۰۲ : اما از تاریکی، سکوت، رمز و راز، و لبخند گناهکار – از همه چیزهایی که انتظار داشت در اینجا ملاقات کند و او را می ترساند – حتی یک سایه هم ندید. همه چیز عادی، عامیانه و کسل کننده بود. فقط یک چیز کمی کنجکاوی او را برانگیخت، آن وحشتناک بود، زیرا بی ذوقی عمدی بود که در مانتل ها، عکس های پوچ، لباس ها و پاپیون سفید دیده می شد.

در این بی ذوقی چیزی مشخص و منحصر به فرد وجود داشت. “این همه چقدر فقیر و احمقانه است!” واسیلیف فکر کرد. “در این همه آشغال چه چیزی وجود دارد که یک مرد عادی را وسوسه کند، او را به ارتکاب گناهی وحشتناک تحریک کند، یک روح زنده را به یک روبل بخرد؟ من می توانم بفهمم که هر کسی به خاطر شکوه، زیبایی، لطف و اشتیاق گناه می کند.

اینجا چیست؟ چه چیزی مردم را وسوسه می کند؟ اما … فکر خوبی نیست!” “سبیل، شامپاین ایستادن من.” منصف رو به او کرد. واسیلیف ناگهان سرخ شد. او در حالی که مودبانه تعظیم کرد، گفت: با کمال میل. “اما ببخشید اگر … من با شما مشروب نمی نوشم، من نمی نوشم.” پنج دقیقه بعد از رفتن دوستان به خانه دیگری. “چرا نوشیدنی سفارش دادی؟” به پزشک هجوم آورد “چه میلیونر است.