لایت روی موی شرابی

لایت روی موی شرابی : هیچ ورزشی، هیچ تفریحی، هیچ بازی هرگز به اندازه خواندن یک سخنرانی به من لذت نداد. فقط در یک سخنرانی می‌توانم خودم را کاملاً تسلیم اشتیاق کنم و بفهمم که الهام داستان یک شاعر نیست، بلکه واقعاً وجود دارد.

رنگ مو : فقط کافی است با مردی گفتگو کنید که عمیقاً متقاعد شده است که بهترین علم پزشکی است، بهترین مردان پزشکان، بهترین سنت ها – پزشکی است! از گذشته زشت پزشکی تنها یک سنت باقی مانده است، کراوات سفیدی که پزشکان هنوز بر سر دارند. برای یک دانشمند، و به طور کلی برای یک فرد تحصیل کرده، تنها یک سنت عمومی دانشگاهی می تواند وجود داشته باشد.

لایت روی موی شرابی

لایت روی موی شرابی : ویژگی دیگر: اعتقاد متعصبانه به خطاناپذیری علم، بیش از هر چیز به هر چیزی که آلمانی ها می نویسند. او از خود و آمادگی‌هایش مطمئن است، هدف زندگی را می‌داند، از تردیدها و ناامیدی‌هایی که استعدادها را خاکستری می‌کند، مطلقاً بی‌خبر است، عبادت برده‌ای مقامات، و نه سایه‌ای از نیاز به فکر کردن. متقاعد کردن او سخت است و بحث کردن با او کاملاً غیرممکن است.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

بدون هیچ گونه تقسیم به سنت های پزشکی، حقوق و غیره. اما برای پیتر ایگناتیویچ کاملاً غیرممکن است که با آن موافق باشد. و او حاضر است با شما تا روز قیامت مجادله کند. آینده او برای من کاملاً روشن است. او در تمام عمر خود صدها آماده سازی با خلوص خارق العاده انجام خواهد داد، هر تعداد مقاله خشک و کاملاً شایسته خواهد نوشت، حدود ده ترجمه دقیق و دقیق انجام خواهد داد.

اما باروت را اختراع نخواهد کرد. برای باروت، تخیل، ابداع، و هدیه ای برای پیشگویی مورد نیاز است، و پیتر ایگناتیویچ چیزی از این دست ندارد. خلاصه اینکه استاد علم نیست بلکه کارگر است. پیتر ایگناتیویچ، نیکلاس و من با هم زمزمه می کنیم. ما نسبتاً برای خود عجیب هستیم. وقتی تماشاگر مثل دریای پشت در می‌چرخد، آدم چیزی کاملاً خاص را احساس می‌کند.

سی سال است که به این احساس عادت نکرده ام و هر روز صبح آن را دارم. دکمه های کت مانتو را عصبی می کنم، سوالات غیر ضروری از نیکلاس می پرسم، عصبانی می شوم… انگار می ترسم. اما ترس نیست، بلکه چیز دیگری است که نمی توانم نام ببرم و توصیفش کنم. بی جهت به ساعتم نگاه می کنم و می گویم: “خب، وقت رفتن است.” و ما به این ترتیب وارد راهپیمایی می‌شویم.

نیکلاس با آماده‌سازی یا اطلس‌های جلو، من بعد از من، و بعد از من، گاری-اسب، با متواضعانه سرش را آویزان کرده است. یا در صورت لزوم جسد روی برانکارد در جلو و پشت جسد نیکلاس و غیره. وقتی من ظاهر می شوم دانش آموزان بلند می شوند، سپس می نشینند و صدای دریا ناگهان آرام می گیرد. آرامش آغاز می شود. من می دانم در مورد چه چیزی سخنرانی خواهم کرد.

اما نمی دانم چگونه سخنرانی خواهم کرد، از کجا شروع خواهم کرد و کجا پایان خواهم داد. حتی یک جمله در مغزم آماده نیست. اما به محض اینکه نگاهی به تماشاگرانی می‌اندازم که در یک آمفی‌تئاتر دورم نشسته‌اند و کلیشه‌ای را به زبان می‌آورم: «در آخرین سخنرانی‌مان با … تمام شدیم.» و جملات در یک صف طولانی از روحم بیرون می‌آیند.

با تمام قدرت جلو رفتن. من با سرعت غیر قابل مقاومت و با اشتیاق صحبت می کنم و به نظر می رسد که هیچ نیروی زمینی نمی تواند جریان گفتار من را بررسی کند. برای اینکه خوب سخنرانی کنید، بدون اینکه خسته کننده باشد و به نفع شنونده باشد، علاوه بر استعداد، باید مهارت و تجربه داشته باشید.

شما باید هم از قدرت خود، هم از افرادی که برایشان سخنرانی می کنید و هم از موضوع سخنان خود ایده روشنی داشته باشید. علاوه بر این، باید در جذب سریع باشید، چشمان تیزبین را باز نگه دارید و هیچ لحظه ای میدان دید خود را از دست ندهید. یک رهبر ارکستر خوب وقتی فکر آهنگساز را ارائه می کند بیست کار را یکباره انجام می دهد.

او آهنگ را می خواند، باتوم خود را تکان می دهد، خواننده را تماشا می کند، اکنون به سمت طبل، حالا به کنترباس، و غیره اشاره می کند. هنگام سخنرانی در مورد من هم همینطور است. من صد و پنجاه چهره دارم که کاملاً متفاوت با همدیگر هستند و سیصد چشم مستقیم به صورتم خیره شده اند. هدف من تسخیر این هیدرای پر سر است.

لایت روی موی شرابی : اگر من تصور واضحی داشته باشم که آنها چقدر در آن شرکت می کنند و در هر دقیقه در حین سخنرانی چقدر درک می کنند، پس هیدرا در قدرت من است. حریف دیگر من در درون من است. این تنوع بی‌پایان شکل‌ها، پدیده‌ها و قوانین، و تعداد زیادی از ایده‌ها، چه ایده‌های من یا دیگران است که به آنها بستگی دارد.

هر لحظه باید آنقدر ماهر باشم که از میان این مطالب عظیم، مهم‌ترین و ضروری‌ترین را انتخاب کنم، و به همان سرعتی که گفتارم جاری می‌شود، فکرم را به شکلی بپوشانم که در درک هیدرا نفوذ کند و توجه او را برانگیزد. علاوه بر این، باید با دقت تماشا کنم تا ببینم افکار من آنطور که جمع شده اند ارائه نمی شوند، بلکه باید به ترتیب خاصی ارائه شوند که برای ترکیب صحیح تصویری که می خواهم نقاشی کنم ضروری است.

علاوه بر این، سعی می‌کنم سخنرانی‌ام را ادبی، تعاریفم مختصر و دقیق، و جملاتم را تا حد امکان ساده و ظریف جلوه دهم. هر لحظه باید خودم را نگه دارم و به یاد بیاورم که فقط یک ساعت و چهل دقیقه وقت دارم. به عبارت دیگر، کار سنگینی است. در عین حال، شما باید دانشمند، مدیر مدرسه و خطیب باشید، و اگر خطیب در شما بر استاد مدرسه پیروز شود یا مدیر مدرسه بر خطیب، شکست بخورد.

بعد از یک ربع سخنرانی، به مدت نیم ساعت، ناگهان متوجه شدم که دانشجویان شروع به خیره شدن به سقف یا پیتر ایگناتیویچ کرده اند. یکی برای دستمالش احساس می کند، دیگری خودش را راحت می کند، دیگری به افکار خودش لبخند می زند. این بدان معنی است که توجه آنها محاکمه شده است. باید قدم هایی بردارم اولین افتتاحیه را می‌گیرم و جناس می‌زنم.

لایت روی موی شرابی : همه صد و پنجاه چهره لبخندی گشاد دارند، چشمانشان به شادی برق می زند و برای مدتی می توان صدای بوق دریا را شنید. من هم میخندم. توجه آنها تازه شده است و من می توانم ادامه دهم.