لایت روی موی دودی زیتونی

لایت روی موی دودی زیتونی : روی تختم دراز می‌کشم و زود به خواب می‌روم. و سپس – بی خوابی. IV تابستان می آید و زندگی تغییر می کند. یک روز صبح خوب لیزا به سمت من آمد و با لحنی شوخی گفت: “بیا جناب عالی، همه چیز آماده است.” جنابعالی را به خیابان می برند، مرا سوار تاکسی می کنند و می برند. از آنجایی که شغلی ندارم.

رنگ مو : آنها متوجه نمی شوند که چگونه یک گفتگوی ساده به تدریج به تمسخر و تمسخر تبدیل می شود، یا اینکه چگونه هر دو شروع به استفاده از آداب بدگویی می کنند. میخائیل فیودورویچ می گوید: «چند نوع عجیب و غریب وجود دارد. “دیروز به دیدن دوستمان یگور پیتروویچ رفتم. در آنجا دانش آموزی را پیدا کردم.

لایت روی موی دودی زیتونی

لایت روی موی دودی زیتونی : یکی از پزشکان شما، فکر می کنم مردی سال سومی است. چهره او … به سبک دوبرولیوبوف – مهر تفکر عمیق روی او. ما شروع کردیم به صحبت کردن. “همکار عزیز من – یک تجارت خارق العاده. من تازه خواندم که یک آلمانی یا آلمانی دیگر – نام او را به خاطر نمی آورد – یک آلکالوئید جدید از مغز انسان استخراج کرده است.” آیا می دانید که او واقعاً آن را باور کرد و در چهره اش ابراز احترام کرد.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

به اندازه ای که گفت: “ببین، ما چه قدرتی هستیم.” “روز دیگر به تئاتر رفتم. نشستم. درست روبروی من در ردیف بعدی دو نفر نشسته بودند: یکی، “یکی از برگزیدگان”، ظاهراً یک دانشجوی حقوق، دیگری یک پزشک سبیل. مثل یک پینه دوز مست بود. ذره ای توجه به صحنه نداشت. چرت زدن و سر تکان دادن. اما لحظه ای که یک بازیگر شروع به اجرای یک مونولوگ بلند کرد، یا فقط صدایش را بلند کرد.

پزشک من هیجان زده می شود، همسایه اش را در دنده ها فرو می کند. او چه می گوید؟ “نجیب” پاسخ می دهد “برگزیده.” “برراوو!” “نه، عزیزم. براو.” می بینید بلوک مست برای هنر به تئاتر نیامده است، بلکه برای یک چیز نجیب به تئاتر آمده است، او نجابت می خواهد. کیتی گوش می دهد و می خندد. خنده او نسبتاً عجیب است.

او با تنفس درونی خود با تناوب سریع، ریتمیک و منظم نفس خود را بیرون می دهد. انگار داشت آکاردئون می نواخت. از صورتش فقط سوراخ های بینی اش می خندند. قلبم از من ناامید شده است. من نمی دانم چه بگویم. اعصابم را از دست می دهم.

زرشکی، از روی صندلی می پرم و گریه می کنم: ساکت باش، نه؟ چرا مثل دو وزغ اینجا نشستی و با نفست هوا را مسموم می کنی؟ بیهوده منتظرم که دست از تهمت هایشان بردارند. برای رفتن به خانه آماده می شوم. و زمان آن فرا رسیده است. از ساعت ده گذشته میخائیل فیودورویچ می‌گوید: «کمی دیگر اینجا می‌نشینم.

اگر به من مرخصی بدهی، اکاترینا ولادیمیروا؟» کیتی پاسخ می دهد: “تو مرخصی من را داری.” ” بنه. در این صورت، لطفا یک بطری دیگر سفارش دهید.” آنها با هم مرا با شمع در دست تا سالن همراهی می کنند. در حالی که دارم پالتوی خود را می پوشم، میخائیل فیودورویچ می گوید: “تو اخیراً به شدت لاغر و پیر شده ای.

نیکولای استیپانوویچ. مشکلت چیست؟ مریض؟ “بله کمی.” کتی با جدیت می گوید: «و او از خودش مراقبت نخواهد کرد». “چرا مواظب خودت نیستی؟ چطوری می تونی اینجوری ادامه بدی؟ خدا کمک می کنه به خودشون کمک می کنن عزیزم. سلام منو به خانواده ات برسون و بهانه نیامدنم. یکی از همین روزها قبل از من برو خارج، من میام تا خداحافظی کنم.

با عصبانیت از کتی دور شدم، از صحبت در مورد بیماری ام ترسیده بودم و از خودم ناراضی بودم. از خودم می پرسم: «و چرا نباید یکی از همکارانم در آنجا حضور داشته باشد؟» فوراً می بینم که چگونه دوستم پس از اینکه صدایم را به صدا درآورد، بی صدا به سمت پنجره می رود، کمی فکر می کند، به سمت من برمی گردد.

لایت روی موی دودی زیتونی : با بی تفاوتی سعی می کند من را از خواندن حقیقت در چهره اش باز دارد: “در حال حاضر نمی دانم” چیز خاصی نمی بینم، اما با این حال، دوست عزیز، من به شما توصیه می کنم کار خود را قطع کنید…” و این آخرین امید من را از بین می برد. چه کسی امید ندارد؟ امروزه وقتی خودم را تشخیص می دهم و معالجه می کنم.

گاهی امیدوار هستم که نادانی من را فریب دهد، در مورد سفیده و قندی که پیدا می کنم، و همچنین در مورد قلبم و همچنین در مورد آناسارکا که دو بار متوجه شده ام در اشتباه هستم. صبح. در حالی که من دوباره با اشتیاق یک هیپوکندری کتاب های درسی درمانی را می خوانم و هر روز نسخه ها را تغییر می دهم.

هنوز معتقدم که با چیز امیدوارکننده ای مواجه خواهم شد. چقدر همه چیز پیش پا افتاده است! چه آسمان همه جا ابری باشد و چه ماه و ستاره ها در آن بدرخشند، هر بار که به خانه برمی گردم به آن نگاه می کنم و فکر می کنم که مرگ به زودی مرا خواهد گرفت. مطمئناً در آن لحظه افکار من باید به عمق آسمان، به روشنی، به اندازه چشمگیر باشد.

اما نه! من به خودم فکر می کنم، به همسرم، لیزا، گنکر، دانش آموزان و به طور کلی مردم. افکار من خوب نیست، آنها پست هستند. من با خودم دستکاری می کنم و در این لحظه نگرش من به زندگی را می توان با کلماتی بیان کرد که آراخیف معروف در یکی از نامه های صمیمی خود نوشت: “تمام خوبی های جهان به طور جدایی ناپذیر با بد پیوند دارند و همیشه بدی بیش از خوب است. ” این بدان معناست که همه چیز زشت است.

چیزی برای زندگی کردن وجود ندارد، و شصت و دو سالی که من زندگی کردم را باید از دست رفته حساب کرد. من خودم را در این افکار شگفت زده می کنم و سعی می کنم خود را متقاعد کنم که آنها تصادفی و موقتی هستند و عمیقاً در من ریشه ندارند، اما بلافاصله فکر می کنم: “اگر این درست است، چرا هر روز عصر به سوی آن دو وزغ کشیده می شوم.” و به خودم قسم می خورم که دیگر پیش کیتی نروم.

لایت روی موی دودی زیتونی : هرچند می دانم که فردا دوباره پیش او خواهم رفت. وقتی زنگ در را می‌زنم و به طبقه بالا می‌روم، از قبل احساس می‌کنم که نه خانواده‌ای دارم و نه تمایلی برای بازگشت به آن. واضح است که افکار آراخیف در من تصادفی یا موقتی نیستند، بلکه تمام وجودم را در اختیار دارند. با وجدان بد، کسل‌کننده، بی‌حال، به سختی می‌توانم اندام‌هایم را تکان دهم، انگار که وزنم ده تن است.