امبره موی طبیعی

امبره موی طبیعی : فرانسیس الن واتکینز هارپر. روایات و کارهای رنگین پوستان برجسته‌ای مانند بنکر، داگلاس، براون، گارنت و دیگران، به‌طور کامل برای عموم نوشته و ترسیم شده است و بدون شک به نفع آزادی است. اما در هیچ اثر مکتوبی که مبارزات ضد برده داری را به تصویر می کشد، (به جز در قالب روایت،) همانطور که از آن آگاه هستیم.

رنگ مو : طرحی از زحمات هیچ زن رنگین پوست برجسته ای یافت نمی شود. بنابراین، ما نه تنها از فرصتی برای ارائه طرحی نه تنها از شاعر برجسته رنگین پوست در ایالات متحده، بلکه همچنین از یکی از لیبرال ترین مشارکت کنندگان و همچنین یکی از تواناترین حامیان راه آهن زیرزمینی خوشحالیم.

امبره موی طبیعی

امبره موی طبیعی : و از غلام هیچ ستایش زیاده‌روی از هر نوع، فقط به حقایق ساده برای به تصویر کشیدن اعمال شریف این کارگر مؤمن نیاز است. کمبود فضا بیش از یک اشاره کوتاه به زندگی اولیه او را ممنوع می کند. فرانسیس الن واتکینز هارپر (نام دخترش واتکینز) در سال ۱۸۲۵ در شهر بالتیمور به دنیا آمد.

لینک مفید : ایرتاچ

نه از نسل برده، بلکه تحت تأثیر ظالمانه‌ای قرار گرفت که هم پیوند و هم آزاد تحت قوانین بردگان تحمل کردند. از زمان رسیدن به سن بلوغ، در نگاهی به گذشته، جملات زیر از قلم خودش بیانگر تنهایی روزهای کودکی اوست. “آیا آرزوی عشق مادری را داشتم؟ قبر دزد من بود.

قبل از اینکه سه سال آفت خود را در راه من پراکنده باشند، مرگ مادرم را از من ربوده بود. آیا بازوی نیرومند برادر استقبال می شد؟ من تنها بازوی مادرم بودم. کودک.” بنابراین او به دست عمه ای افتاد که در این سال های اولیه درمانده مراقب او بود.

کشیش ویلیام واتکینز، یک عمو، مدرسه ای در بالتیمور برای کودکان رنگین پوست رایگان تدریس می کرد که تا حدود سیزده سالگی به آنجا فرستاده شد. پس از این مدت، او را به کار انداختند تا زندگی خود را تامین کند. او آزمایش های زیادی داشت که باید آنها را فراموش می کرد.

اما در میان همه آنها عطش شدیدی برای دانش و استعداد قابل توجهی در آهنگسازی داشت، همانطور که در سن چهارده سالگی در مقاله ای که توجه بانویی که در خانواده او مشغول به کار بود و دیگران را به خود جلب کرد، نشان داد. در این شرایط به او خیاطی یاد می دادند.

از بچه ها مراقبت می کرد و در عین حال به لطف صاحب کار، حرص کتاب را تا آنجا که ممکن بود از نیم ساعت اوقات فراغت گاه و بیگاه رفع می کرد. او به دلیل صنعتش مورد توجه قرار گرفت و به ندرت وقت خود را کم می کند زیرا اکثر دختران در شرایط مشابه عادت دارند این کار را انجام دهند.

امبره موی طبیعی : به ندرت که او به سن بلوغ رسیده بود، چند قطعه منثور و منظوم نوشته بود که برای انتشار در یک جلد کوچک به نام “برگ های جنگل” ارزش کافی داشتند. برخی از تولیدات او به روزنامه ها راه یافت و توجه ها را به خود جلب کرد.

توانایی به نمایش گذاشته شده در برخی از تولیدات او به قدری قابل توجه بود که برخی تردید کردند و برخی دیگر اصالت آنها را انکار کردند. ما در اینجا عصاره‌ای از یکی از آثار منثور اولیه او را کپی می‌کنیم: مسیحیت. «مسیحیت نظامی است که برای پدیدآورنده‌اش خدا، و برای هدفش رفاه انسان است.

نظامی است چنان یکنواخت، متعالی و پاک که عالی‌ترین عقل‌ها به تأثیر آن اعتراف کرده‌اند و به حقانیت ادعایش رضایت داده‌اند.نابغه از مسیر نامنظم خود خم شده است تا آتش را از قربانگاه های خود جمع کند.

و از مصائب جتسمانی و رنج های کالواری. فلسفه و علم در میان پژوهش‌های نظری و مکاشفه‌های شگفت‌انگیز خود درنگ کرده‌اند تا از تعالیم او حکمت و از احکام او دانش کسب کنند. شعر زیباترین گل‌های او را از بین برده و نرم‌ترین گل‌های او را تاج می‌کشد تا «پیروی خون‌ریز» نویسنده‌اش را ببندد.

موسیقی شیرین‌ترین غزل‌های او را نواخته و نجیب‌ترین رگه‌های او را برای جشن گرفتن شهرت او دمیده است. در حالی که یادگیری از ارتفاعات بلند خود خم شده است تا در برابر صلیب پست تعظیم کند. دوست همیشگی انسان، او در بیشترین نیازش در کنار او ایستاده است.

او در سلول زندانی را تشویق کرده و شهید را در آتش تقویت کرده است. او قلب ضعیف و منقبض زن را برای کارهای والا و مقدس عصبی کرده است. فرسوده‌ها و خسته‌ها سرهای غش‌شده‌شان را بر سینه‌اش گذاشته‌اند و از سخنانش نیرو و از نصایحش شجاعت گرفته‌اند.

او عصای سن و سال فرسوده و لذت مردانگی در قدرت آن بوده است. او بر روی شکل کودکی دوست داشتنی خم شده است، و آن را تحمل کرده است تا جایی در آغوش نجات دهنده داشته باشد.

او در کنار بالین مردگان ایستاده است و شکوه زندگی جاودانی را آشکار می کند و تاریکی مقبره را با شکوه رستاخیز طلایی می کند.” در حدود سال ۱۸۵۱ او بالتیمور را به دنبال خانه ای در ایالت آزاد ترک کرد و برای مدت کوتاهی در اوهایو اقامت کرد و در آنجا به تدریس مشغول شد.

رضایت بخش بود، او آن ایالت را ترک کرد و به عنوان آخرین راه چاره به پنسیلوانیا آمد و دوباره در لیتل یورک مشغول به تدریس شد.در اینجا او نه تنها با مشکل برخورد با بچه های سرکش مواجه شد، بلکه به شدت تحت فشار بود و فکر کرد که وضعیت زندگی او چیست.

مردم او در مریلند. او به طور مکرر عباراتی مانند زیر را بیان می کرد: “نه اینکه ما حق نداریم مثل هر کس دیگری در اینجا (در بالتیمور) آزادانه هوا تنفس کنیم، اما در میان مردم با ما بدتر از بیگانگان رفتار می شود. به زبانش صحبت می کنیم، دینش را می دانیم، و خونش در رگ هایمان جاری و در هم می آمیزد.

امبره موی طبیعی : بی خانمان در سرزمین زادگاه ما و بدتر از غریبه ها در زادگاه ما.” او در طول اقامت خود در یورک فرصت های مکرری برای دیدن مسافران در راه آهن زیرزمینی داشت. در یکی از نامه های خود به مسافری اشاره کرد: «دیروز یک مسافر را در راه آهن زیرزمینی دیدم.