نمونه رنگ مو و مش

نمونه رنگ مو و مش : من با یکی از دوستانم در “جهان” تماس گرفتم تا به او پیشنهاد بدهم ۱۳۸وقتی این دوست فریاد زد: «چرا، آن داستان قبلاً توسط «ژورنال» استفاده شده است، خواننده برای دریافت ایده از احساسات من نیاز به تخیل روشن دارد. “غیر ممکن است!” من فریاد زدم.

رنگ مو : زیرا او از خبرنگاران وحشت دارد. اما به زودی متوجه شدم که این همسرم بود که مصاحبه را انجام می داد. او مرا از اتاق بیرون صدا کرد و گفت: آن تماس تلفنی از دفتر «ژورنال» بود. “از کجا می دانی؟” من پرسیدم. «از همه چیزهایی که این مرد جوان می گوید و از رفتارش. من سعی کردم او را وادار کنم که به من پاسخ دهد، چه آقای. ۱۳۶ون هام می‌توانست مسئول آن تماس تلفنی باشد و او از این سوال طفره رفت.

نمونه رنگ مو و مش

نمونه رنگ مو و مش : در او تشخیص دادم. من به او توضیح دادم که به تازگی با مردی تماس گرفته‌ام که گمان می‌کنم خبرنگار است، و بنابراین تا زمانی که دوباره با آقای ون هام صحبت نکنم و شرایط را برای او توضیح ندهم، داستان را به او نمی‌دهم. بنابراین آقای تورپ برای مدتی با من صحبت کرد. همسرم بیرون آمد و با او صحبت کرد – مایه تعجب من بود.

گفتم: «اما چه شیئی می توانند داشته باشند؟» “آنها ممکن است در تلاش بوده اند شما را بررسی کنند. آنها معتقد بودند که خانم برانچ هنوز با ماست. این مرد در حال تلاش برای کشف کردن است، زیرا هر بار که دری را باز می‌کنم، گردنش را جرثقیل می‌کند و همتایانش را می‌زند.» فکر نمی‌کردم اینطور باشد، اما بیش از هر زمان دیگری مصمم بودم که دوباره با آقای ون هام صحبت کنم.

با این حال، این آقا همچنان به طور مرموزی غایب بود. من این جنبه از موضوع را با این جمله خلاصه می کنم که او تا ساعت ۱۲ همان شب “هر چند دقیقه یک بار” در دفتر و در خانه اش منتظر می ماند. برای بدست آوردنش کمتر از بیست تلاش نکردم، اما او حتی اجازه نداد صدایش را بشنوم. از آنجایی که من هنوز حاضر نبودم داستانم را رها کنم.

آقای تورپ ناگهان میل به سیگار گرفت و برای خرید سیگار بیرون رفت. من در موقعیتی نیستم که بگویم او با دفتر تماس گرفت و اطلاعاتی را که توانسته بود در جریان گفتگوی ما به دست آورد، ارائه کرد. من فقط می گویم که چنین اطلاعاتی یکی دو ساعت بعد در ستون های “ژورنال عصر” ظاهر شد. آقای تورپ برگشت و همچنان آقای ون هام به طرز مرموزی گم شده بود.

بالاخره از انتظار خسته شدم و مصاحبه و مقاله را به آقای تورپ دادم و همچنین نامه ای خطاب به آقای ون هام دادم که در آن به صراحت مشخصات مکالمه تلفنی خود را با ایشان تکرار کردم. من آن را برای آقای تورپ و همسرم خواندم. وقت آن بود که غریبه مرموز ظاهر شود، اما نیازی به گفتن نیست که او به قرار خود عمل نکرد.

من این جنبه از داستان را با نقل قول از نامه زیر از کلانتر فرانک کینی، از شهرستان سالیوان، نیویورک به پایان خواهم رساند. لطف شما نسبت به میس برانچ امروز صبح دریافت شد و مایلم بگویم که این بیانیه کاملاً دروغ است، زیرا من هیچ اطلاعی در مورد محل اختفای خانم برانچ نداشتم، و اگر خانم برانچ را ملاقات کنید.

او به شما خواهد گفت که هیچ کس در اینجا به او اطمینان ندارد. می دانست کجا می رود من اعتماد دارم که یک پرویدنس مهربان از او محافظت و مراقبت خواهد کرد. برای ادامه: آن شب در پذیرایی از نمایندگان جامعه سوسیالیست بین دانشگاهی در خانه یکی از دوستانم که یک مدرسه شبانه روزی برای خانم های جوان اداره می کند، شرکت کردم.

نمونه رنگ مو و مش : خواب کوچک چه بهمنی ۱۳۷قرار بود سر این دوست بدبخت را بیاورم، به دفتر گفتم که آقای ون هام قرار است ساعت ۸ شب همان روز با من در این مدرسه تماس بگیرد. من و همسرم سپس اقدام به بسته بندی وسایل خود برای کشتی بخار کردیم – اولین فرصتی که در این همه هیجان داشتیم. ناظر خانه آپارتمانی نزد ما آمد تا بپرسد آیا می‌توانیم یک ساعت زودتر از آنچه در نظر گرفته‌ایم.

آنجا را ترک کنیم، زیرا دو آقایی بودند که آن را اجاره کرده بودند و می‌خواستند فوراً نقل مکان کنند. همسرم گفت: “مطمئناً هیچ کس نمی تواند در وضعیت نابسامانی به آپارتمانی نقل مکان کند که ما در حال ترک آن هستیم!” پاسخ این بود: «عجیب به نظر می رسد، اما این همان کاری است که آنها می خواهند انجام دهند. آنها نمی خواهند منتظر بمانند تا آن را مرتب کنند.

آن‌ها منتظرند و می‌خواهند در همان لحظه‌ای که تو بروی بیایند.» اگر مدت زیادی با روزنامه های هرست سر و کار داشتم، از قبل اهمیت این پدیده را درک می کردم. همانطور که بود، من به سادگی برای دو مرد جوان بدبخت، که مجبور بودند شب را در میان انبوه آشفته دست نوشته های پاره شده و تکه های نامه ها و پاکت هایی که کف زمین را پر کرده بودند، بگذرانند، ترحم کردم.

بعدها خوشحال شدم که با دختر یک وکیل ازدواج کرده‌ام – وقتی همسرم به من اطلاع داد که او به این سطل زباله رفته است و تمام کاغذهای مربوط به خانم برانچ و امور او را سوزانده است! من به پذیرایی رفتم و حدود ساعت ۸ شب “ژورنال” با من تماس گرفت – “آقای. ویلیامز» روی سیم – بگویم که آقای ون هام مقاله من را در نظر گرفته بود و پشیمان شد که گفت نمی تواند از آن استفاده کند.

اطلاعاتی که به او داده بودم، ارزش سیصد دلار را نداشت. از من پرسیدم چه ارزشی دارد و به من گفتند بیست و پنج دلار. گفتم: «این کار نمی‌کند. من آن را در جای دیگری عرضه خواهم کرد.» من خواستار حق صحبت با خود آقای ون هام در مورد این موضوع شدم، اما به او گفتند که او “بیرون” است. من موظف بودم.

نمونه رنگ مو و مش : که خودم را به تأثیرگذاری بر «آقا. ویلیامز» این واقعیت که «ژورنال» نباید از هجای خود به آقای ون هام استفاده کند. “آقای. ویلیامز به طور جدی به من اطمینان داد که خواسته من برآورده خواهد شد – و این در شرایطی است که آخرین نسخه مجله که حاوی کل داستان بود، سپس در واگن های “ژورنال” در سطح شهر توزیع می شد.