مدل رنگ مو آمبره جدید

مدل رنگ مو آمبره جدید : همیشه به چیزی فراتر از افق نگاه می کرد. بچه های روستا به دلیل راه رفتن و گردن دراز و چشمان خیره و شکم بزرگش او را «گاندر جو» یا «جو گاندر» صدا می کردند. و پدر و مادرش پشیمان نشدند، زیرا شرم داشتند که چنین موجودی به نام لامبول شناخته شود. لامبول ها مردمی محکم و دلسوز بودند.

رنگ مو : گونه هایی مانند سیب های کوبنده، و استخوان های محکم و بافته شده با رگه های آهنی. آنها مردمی سخت کوش و اهل عمل بودند که خوک ها را پروار می کردند و طیور در خانه نگهداری می کردند. لامبول یک جاده ساز بود. روزی در شکستن سنگ، ذره ای به چشمش خورده بود و آن را کور کرده بود.

مدل رنگ مو آمبره جدید

مدل رنگ مو آمبره جدید : پس از آن یک وصله سیاه روی آن پوشید. او به اندازه کافی از دیگری خوب می دید. او هرگز از دیدن علایق خود غافل نشد. لامبول می‌توانست با پسرش چند پنس بسازد، اگر پسرش ارزشی داشت. می توانست او را بفرستد تا جاده را بتراشد و کود را با بیل به باغش بیاورد. اما جو هرگز به خراشیدن کودها دل نبست.

لینک مفید : آمبره

او مرد کوچکی بود، با گردنی دراز و صورت سفید و گونه های فرو رفته، سینه کبوتری و شکمی بزرگ. او با سر به جلو و چشمان آبی کم رنگش که به دوردست ها خیره شده بودند، راه می رفت، انگار که همیشه به بیرون از دنیا نگاه می کرد. راه رفتن او یک حرکت بود، و از روی هر مانعی غلتید، زیرا هرگز به جایی که می رفت نگاه نمی کرد.

در یک کلام، پسر برای هیچ چیز خوب نبود. موهایی شبیه یدک‌کش داشت و کلاه حصیری کوچکی روی سرش داشت که سرش پاره شده بود، به‌طوری که موها به زور بیرون می‌رفتند، و همانطور که راه می‌رفت، سرش مثل درب قابلمه‌ای در حال جوش می‌چرخید. وقتی توت‌های تارتل در ماه ژوئن رسیدند.

خانم لامبول جو را با بچه‌های دیگر بیرون فرستاد تا توت‌ها را در یک قوطی حلبی جمع کنند. او آنها را به چهار پنس در هر کوارت می فروخت و هر کودکی می توانست روزی هشت پنس در زمان چرتی بدست آورد. یکی که فعال بود ممکن است یک شیلینگ به دست آورد. اما جو با بچه های دیگر نمی ماند.

آنها او را مسخره کردند، غازها و غازها را تقلید کردند و گردن آنها را بیرون آوردند و صداهایی را به تقلید از صدای این پرندگان بیان کردند. علاوه بر این، توت هایی را که او چیده بود، دزدیدند و در قوطی های خودشان گذاشتند. هنگامی که جو گاندر آنها را ترک کرد و خود را در جنگل تنها دید.

سپس در میان هدرهای قهوه ای و سرخس سبز دراز کشید و از میان برگ های بلوط به آسمان نگاه کرد و به آواز پرندگان گوش داد. آه، موسیقی شگفت انگیز جنگل! زمزمه هوای تابستان در میان برگ‌ها، آواز زنبورها در مورد گل‌ها، صدای بال زدن و بال زدن و لوله‌کشی فنچ‌ها و مرغ‌های سیاه و برفک‌ها، و صدای خنثی و نرم کبوترهای چوبی، مانند زمزمه‌های گاوهای هوایی. سپس ضربه زدن به دارکوب سبز و نگاه اجمالی به سر زرشکی آن، مانند کربونکلی که روی تنه درخت می دود.

و پودر شدن پوسته های قدیمی مخروط های صنوبر یا پوست لطیف بالاترین شاخه کاج اسکاتلندی. زیرا در اوج یک سنجاب قرمز از روی بی حوصلگی و شوخ طبعی درختی زیبا پارس می کرد. خرگوشی از براکن بیرون می‌آمد و زیر آفتاب می‌نشست و صورتش را با پنجه‌های جلویی تمیز می‌کرد و گوش‌های بلندش را می‌کشید.

سپس، با دیدن کت قرمز کثیف، از بالا پرید – جو کوچولو خیلی بی حرکت دراز کشیده بود – و دماغش را پیچید و چشمانش را از این طرف به آن طرف برگرداند و دوباره نزدیکتر می‌پرید تا اینکه کاملاً به جو گاندر نزدیک شد. و سپس پسر خندید، و خرگوش با برق دم سفید از بین رفت.

مدل رنگ مو آمبره جدید : روزهای خوش! روزهای گوش دادن به موسیقی اسرارآمیز، نگاه کردن به اسرار خورشید و شاخ و برگ، آمیزش معنوی با روح مادر بزرگ طبیعت. عصرها، وقتی گاندر جو بدون قوطی یا قوطی خالی می آمد، به نامادریش می گفت: “اوه، استپی! خیلی خوب بود، همه چیز آواز می خواند.” “من تو را وادار می کنم.

در گروه کر هم بخوانی!” خانم لامبول فریاد زد و چوبی روی شانه هایش گذاشت. تجربه به او بیهودگی گردگیری در سطح پایین تر را آموخته بود. سپس گاندر جو گریه کرد و به خود پیچید و قول داد که در آینده در چیدن قاتل کوشاتر باشد. اما وقتی دوباره به داخل جنگل رفت دوباره همان شد. طلسم ارواح چوب بر او بود.

او توت ها را با قیمت چهار پنسی از یاد برد و به پشت دراز کشید و گوش داد. و تمام چوب برای او زمزمه کردند و آواز خواندند و او را به خاطر ضرب و شتمش دلداری دادند، و باد در میان خارهای صنوبر لالایی می نواخت و در علف ها سوت می زد، و صخره صخره ی صخره ای بی شمار سنج های ریز خود را به هم می زد و ارکستری از صدا تولید می کرد.

که روح را پر می کرد. پسر رویایی با عشق و لذت و اشتیاق غیر قابل بیان. در پاییز، زمانی که فصل شاه توت شروع شد، وضعیت بهتری نداشت. جو با قوطی خود به معدن قدیمی رفت، جایی که برامبل ها دونده های خود را روی انبوه آوارهای بیرون ریخته شده از چاله ها فرستادند و میوه های خود را روی سنگ های داغ گرم کردند و رسیدند.

دیدن اینکه چگونه توت سیاه در این معدن متروک رشد می کند شگفت انگیز بود. چقدر میوه‌ها متورم شدند، چقدر غلیظ بودند – مثل توت. در کنار جاده معدن، کمربندی از کاج قرار داشت، و آفتاب از پوست آنها عطرهای شیرینی بی‌نظیر بیرون می‌کشید. در مورد شاه توت ها پروانه های خالدار سفید و زرد و سیاه معلق بودند که مانند پروانه ها زیبا بودند.

پروانه ها هم شکست نخوردند. دریاسالار قرمز آنجا بود، روی پوست درختان آرمیده بود، در آفتاب با بال‌های باز شده خوابیده بود، یا روی توده‌های سرخابی زرد می‌چرخید، و تردید داشت که بنشیند یا نه. اینجا، در پشت درختان پنهان شده بود، در میان برگ های قلوه سنگ، کلبه ای یک طبقه از چوب و خاک رس پوشیده شده با کاهگل، که راجر گیل، پستچی در آن زندگی می کرد.

مدل رنگ مو آمبره جدید : راجر گیل هر روز صبح ده مایل پیاده‌روی می‌کرد، نامه می‌فرستد، و هر شب به همین تعداد مایل راه می‌رفت، که بیست مایل برای آن دستمزد آزادانه شش شیلینگ در هفته دریافت می‌کرد.