رنگ مو آمبره ماهاگونی

رنگ مو آمبره ماهاگونی : اوه پایین، آه پایین، پاپی بگو به مورا-آآآه ، اما مامان امروز بگو، بله – مامان بگو امروز!” کارلایل آهی کشید و برای لحظه‌ای سکوت کرد و به ستارگانی که مانند نورهای قوسی در آسمان گرم چشمک می‌زنند، نگاه کرد. آواز سیاه‌پوستان در اثر زمزمه‌ای غمگین از بین رفته بود و به نظر می‌رسید دقیقه به دقیقه روشنایی و سکوت بزرگ بیشتر می‌شد.

رنگ مو : تا اینکه تقریباً می‌توانست صدای توالت نیمه شب پری‌های دریایی را بشنود که حلقه‌های نقره‌ای خود را زیر ماه شانه می‌کردند و غیبت می‌کردند. به یکدیگر از خرابه های خوبی که در خیابان های مادی سبز رنگ پایین زندگی می کردند. کارلایل به آرامی گفت: “می‌بینی، این زیبایی است که من می‌خواهم.

رنگ مو آمبره ماهاگونی

رنگ مو آمبره ماهاگونی : زیبایی باید حیرت‌انگیز و حیرت‌انگیز باشد – باید مانند یک رویا، مانند چشمان نفیس یک دختر، به تو نفوذ کند.” به سمت او برگشت، اما او ساکت بود. “می بینی، نه، آنیتا، یعنی آردیتا؟” باز هم جوابی نداد. مدتی بود که کاملاً خوابیده بود. IV در ظهر متراکم غرق آفتاب روز بعد، نقطه‌ای در دریا قبل از آن‌ها به طور اتفاقی به جزیره‌ای سبز و خاکستری تبدیل شد.

لینک مفید : آمبره

سیاه‌پوستان روی عرشه دور هم جمع شده بودند و صدایشان با آهنگی غم‌انگیز که با هارمونیک‌های سوزناک به سمت ماه اوج می‌گرفت، بلند شد. و آردیتا با طلسم گوش می دهد. “اوه پایین– آه پایین، مامان می‌خواهد مرا از راه شیری پایین بیاورد.

که ظاهراً از یک صخره گرانیتی بزرگ در انتهای شمالی آن تشکیل شده بود که از میان یک مایل پر از چمن‌زار و چمن‌های زنده به سمت جنوب کج می‌شد. به ساحل شنی که با تنبلی در موج سواری آب می شود. وقتی آردیتا در حالی که روی صندلی مورد علاقه‌اش مشغول مطالعه بود، به آخرین صفحه کتاب شورش فرشتگان رسید.

و کتاب را به هم بست، نگاهی به بالا انداخت و آن را دید، کمی از خوشحالی گریه کرد و کارلایل را صدا کرد که با حالتی بداخلاق کنارش ایستاده بود. راه آهن “این است؟ آیا اینجا جایی است که می روی؟” کارلایل با بی دقتی شانه هایش را بالا انداخت. “تو منو گرفتی.” صدایش را بلند کرد.

کاپیتان بازیگر را صدا کرد: “اوه، عزیزم، این جزیره شماست؟” سر مینیاتوری ملاتو از گوشه عرشه خانه ظاهر شد. “یاس سو! همین است.” کارلایل به آردیتا پیوست. “به نظر ورزشی است، اینطور نیست؟” “بله” او موافقت کرد. اما آنقدر بزرگ به نظر نمی رسد که بتواند مخفیگاه باشد. “تو هنوز به آن بی سیم ها ایمان داری که عمویت قرار بود زیگزاگی بزند؟” آردیتا با صراحت گفت: نه. “من همه چیز برای تو هستم.

من واقعاً دوست دارم ببینم که شما در حال فرار هستید.” او خندید. “شما بانوی شانس ما هستید. حدس بزنید ما باید شما را به عنوان یک طلسم در کنار خود نگه داریم – به هر حال در حال حاضر.” او با خونسردی گفت: «نمی‌توانی از من بخواهی که به عقب برگردم». “اگر این کار را بکنی، من شروع به نوشتن رمان های سکه ای خواهم کرد.

که بر اساس آن تاریخ پایان ناپذیر زندگیت که دیشب به من دادی، بنا شده است.” سرخ شد و کمی سفت شد. “بسیار متاسفم که شما را خسته کردم.” “اوه، شما این کار را نکردید – تا اینکه در پایان داستانی در مورد اینکه چقدر عصبانی بودید.

زیرا نمی توانستید با خانم هایی که برای آنها موسیقی پخش می کردید برقصید.” با عصبانیت بلند شد. “تو یه زبان کوچولو داری.” او در حال ذوب شدن در خنده گفت: «ببخشید، اما من عادت ندارم که مردان با داستان بلندپروازی‌های زندگی‌شان به من احترام بگذارند.

به خصوص اگر چنین زندگی افلاطونی مرگباری داشته باشند.» “چرا؟ مردان معمولاً با چه چیزهایی به شما محبت می کنند؟” او خمیازه کشید: “اوه، آنها در مورد من صحبت می کنند.” آنها به من می گویند من روح جوانی و زیبایی هستم. “به آنها چه می گویی؟” “اوه، من بی سر و صدا موافقم.” “آیا هر مردی که ملاقات می کنید به شما می گوید.

رنگ مو آمبره ماهاگونی : که شما را دوست دارد؟” آردیتا سری تکان داد. “چرا نباید این کار را انجام دهد؟ تمام زندگی فقط یک پیشرفت به سمت و سپس یک رکود از یک عبارت است – “دوستت دارم”.” کارلایل خندید و نشست. این خیلی درست است. “بله – یا بهتر است بگویم من متوجه شدم. این معنی خاصی ندارد.

این فقط هوشمندانه است.” او با جدیت گفت: “این یک نوع اظهار نظر است، که در کلاس شما معمول است.” او با بی حوصلگی حرفش را قطع کرد: “اوه، دوباره آن سخنرانی در مورد اشرافیت را شروع نکن! من به افرادی که می توانند در این ساعت صبح شدید باشند، بی اعتماد هستم. این یک نوع خفیف جنون است.

نوعی از خوردن صبحانه. صبح است. زمان خواب، شنا و بی احتیاطی است.” ده دقیقه بعد آنها در یک دایره وسیع چرخیده بودند، انگار می خواهند از شمال به جزیره نزدیک شوند. آردیتا متفکرانه گفت: «یک جایی حقه وجود دارد. او نمی تواند فقط به این صخره لنگر بزند. آنها مستقیماً به سمت صخره جامد می رفتند.

که باید بیش از صد فوت ارتفاع داشته باشد، و تا زمانی که به پنجاه یاردی از آن نرسیدند، آردیتا هدف آنها را دید. سپس دستانش را از خوشحالی به هم زد. شکافی در صخره وجود داشت که کاملاً با همپوشانی عجیب سنگ پنهان شده بود.

و از طریق این شکست قایق بادبانی وارد شد و به آرامی کانال باریکی از آب شفاف کریستالی را بین دیوارهای بلند خاکستری طی کرد.

رنگ مو آمبره ماهاگونی : سپس در دنیایی مینیاتوری از سبز و طلا لنگر می‌زدند، خلیجی طلاکاری‌شده صاف مانند شیشه و گرد با نخل‌های ریز، که کل آن شبیه دریاچه‌های آینه‌ای و درختان شاخه‌ای بود که بچه‌ها در توده‌های شن چیده بودند. “خیلی بد نیست!” کارلایل با هیجان گریه کرد. “من حدس می زنم.

که کون کوچولو راه خود را در این گوشه از اقیانوس اطلس می داند.” شور و نشاط او مسری بود و آردیتا کاملاً شادمان شد. “این یک مخفیگاه کاملاً مطمئن است!” “خداوند، بله! این جزیره ای است که شما در مورد آن خواندید.” قایق پارویی در دریاچه طلایی فرود آمد و به ساحل کشیده شد. کارلایل در حالی که در شن‌های لجن‌آلود فرود آمدند.