رنگ مو آمبره و سامبره

رنگ مو آمبره و سامبره : اگر گوش او به دعای کمک باز است، باید به فریاد انتقام نیز گوش فرا دهد. از آن غروب در بهار، او نتوانست طبق معمول نماز بخواند، برای خودش دعا کند – تنها فریاد او این بود: “انتقام من را از دشمنم بگیر!” اگر او سعی می کرد کلمات دعای خداوند را قالب بندی کند، نمی توانست این کار را انجام دهد.

رنگ مو : آنها از او فرار کردند. افکار او به قاره آفریقای جنوبی سفر کرد. روح او نمی توانست در وجد عشق و فداکاری به سوی خدا قیام کند. با نفرت خفه شده بود – یک نفرت بسیار. او در علف های هرز سیاه خود بود. دست‌های نازک و سفید روی پاهایش بود و عصبی انگشت‌ها را به هم می‌بست و باز می‌کرد.

رنگ مو آمبره و سامبره

رنگ مو آمبره و سامبره : اگر کسی آنجا بود، در گرگ و میش خاکستری یک شب تابستانی، غمگین می شد از این که می دید چقدر صورت سفت و خطی شده بود، چقدر نرمی از لب ها گذشته بود، چقدر چشم ها فرورفته بودند که فقط یک درخشش خشم ناگهان او شکل پسر گمشده‌اش، آنورین‌اش، در مقابل او ایستاده بود.

لینک مفید : آمبره

آیا ممکن است دعای یک بیوه بدون استجابت باشد؟ غلبه در دنیا اشتباه بود؟ آیا مستضعفان و مستضعفان هیچ وسیله ای برای اجرای عدالت در مورد ستمکاران نداشتند؟ آیا خدا در همه راههای خود عادل نبود؟ آیا در او عادلانه خواهد بود که قاتل پسرش را شکوفا کند؟ اگر خدا رحم کند او هم عادل است.

در واقع نامشخص، اما غیرقابل انکار، و او دستمال سفیدی را در دست راست خود داشت و این دستمال درخششی فسفری ساطع می‌کرد. سعی کرد فریاد بزند. به زبان آوردن نام محبوب؛ سعی کرد از جایش بلند شود و خود را در آغوش او بیندازد! اما او قادر به تکان دادن دست، پا، یا زبان نبود.

او مانند فلج بود، اما قلبش در آغوشش بسته بود. ظاهر با صدایی که به نظر می رسید از فاصله بسیار دوری می آمد، اما گویا و شنیدنی بود، گفت: «مادر، تو مرا از دنیای ارواح فرا خواندی و مرا فرستادی تا کاری را انجام دهم. من او را با پرچم سفید روی پا و ساق پا و زانو و ران، به دست و آرنج و شانه، از یک طرف و از طرف دیگر، روی سرش، و در آخر روی قلبش، با پرچم سفید لمس کرده ام – و اکنون او است.

مرده. من این کار را در هر شانزده بار انجام دادم، و با شانزدهمین بار او مرد. سپس دستانش را کمی بلند کرد و زبان سفتش آنقدر شل شد که توانست زمزمه کند: خدایا شکرت! ظاهر ادامه داد: «مادر، یک هفدهم باقی مانده است.» سعی کرد دستانش را روی پاهایش ببندد، اما انگشتان دیگر تحت کنترل او نبودند.

آنها به کنار تختخواب افتاده بودند و بی جان آنجا آویزان شده بودند. چشمانش وحشیانه به شبح پسرش خیره شد، اما بدون عشق. عشق از دلش محو شده بود و جای نفرت از قاتلش را داده بود. رؤیا ادامه داد: «مادر، تو مرا احضار کردی، و حتی در عالم ارواح، روح کودک باید به فریاد مادر پاسخ دهد.

رنگ مو آمبره و سامبره : و من اجازه یافته ام که برگردم و اراده تو را انجام دهم. رنج می برم که چیزی را برایت فاش کنم: به تو نشان دهم که اگر با شلیک بوئر کوتاه نمی شد زندگی ام چگونه بود.” به سمت او قدم برداشت و دستی بخارآلود دراز کرد و چشمانش را لمس کرد. او احساس کرد که پر از روی آنها رد شده است.

سپس ورق نورانی را بالا آورد و تکان داد. بلافاصله همه چیز در مورد او تغییر کرد. خانم وینیفرد جونز در کلبه کوچکش در ولز نبود. شب هم نبود او دیگر تنها نبود. او در یک دادگاه، در روشنایی کامل روز ایستاد. او در مقابل خود قاضی را روی صندلی خود دید.

وکلای دادگستری با کلاه گیس و لباس مجلسی، خبرنگاران مطبوعات با دفترچه ها و خودکارهای خود، جمعیت انبوهی که در هر قسمت از دادگاه ازدحام کرده بودند. و او به طور غریزی، قبل از اینکه حرفی زده شود، بدون اشاره به روح پسرش، می دانست که در دادگاه طلاق ایستاده است.

و او در آنجا پسرش را که بزرگ‌تر بود، به‌عنوان یکی از پاسخ‌دهندگان دید که چهره‌اش تغییر کرده بود، اما در بیان تغییر یافته‌تر. و او شنید که داستانی آشکار شد. پر از آبرو و انزجار. او اکنون می‌توانست دست‌هایش را بلند کند – گوش‌هایش را پوشانده بود. صورت زرشکی از شرم روی سینه اش فرو رفت.

او دیگر نمی‌توانست این منظره، سخنان گفته‌شده، مکاشفه‌های انجام شده را تحمل کند، و فریاد زد: “آنورین! اینجا ایستاده است.” به یکباره همه گذشت؛ و او دوباره در اتاق خوابش در کلبه هانی سوکل، ولز شمالی، نشسته بود و دستانش را روی پاهایش جمع کرده بود.

و با تعجب به شکل شبح‌آلود پسرش نگاه می‌کرد. “این کافی است مادر؟” دستانش را با تحقیر بالا آورد. او دوباره ورقه سفید درخشان را تکان داد و گویی قطرات آتش مروارید از آن بیرون ریخت. و دوباره – همه چیز تغییر کرد. او خود را در مونت کارلو یافت. او آن را به طور غریزی می دانست.

او در سالن بزرگ، جایی که میزهای بازی بود، بود. چراغ های برق می درخشیدند و تزئینات عالی بودند. اما تمام توجه او به پسرش جلب شده بود که او را در یکی از میزها دید که آخرین ناپلئون خود را به زمین می زند. در واقع آنورین خودش بود، اما با چهره ای که رذیله و در نتیجه تنزل آن به صورت پاک نشدنی نوشته شده بود.

باخت و برگشت و سالن و چراغ هایش را ترک کرد. مادرش دنبالش رفت. به باغ ها رفت. ماه کامل می درخشید و سنگ ریزه های تراس ها مثل برف سفید بود. هوا معطر بود از بوی پرتقال و مرت. نخل ها سایه های سیاهی روی خاک انداختند. دریا همچنان خوابیده بود.

رنگ مو آمبره و سامبره : با درخششی از ماه. خانم وینیفرد جونز پسرش را ردیابی کرد که در میان درختچه ها در میان درختان دزدی می کرد و ترسی بیمارگونه در دلش داشت. سپس او را دید که در کنار چند خرزهره مکث کرد و هفت تیری از جیبش بیرون آورد و آن را در گوشش گذاشت. او فریادی از عذاب و وحشت بلند کرد.

سعی کرد به جلو حرکت کند تا اسلحه را از دست او خارج کند. سپس همه چیز تغییر کرد. او دوباره در غروب در اتاق کوچکش بود و شکل سایه دار آنئورین جلوی او بود.